Από
τον ποιητικό «κήπο» της Ελευθερίας
Μπέλμπα
«ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΘΕΩΡΙΑ» (πεζολογικά ποιήματα)
Σχολιάζει
ο Πολίτης Βάιος Φασούλας
Δε
θα καταπιαστώ με το βιογραφικό της
Ελευθερίας Μπέλμπα, τον πλούτο του
ποιητικού έργου της, τις διακρίσεις και
βραβεύσεις που έχει αποκομίσει για την
ποίησή της· βέβαιο είναι πως η
ποίηση τής Ε. Μπέλμπα
είναι κάτι άλλο.
Για
την Ε. Μπέλμπα, εκπαιδευτικός, που ζει
και εργάζεται στην Έδεσα, θα αναφερθώ
γενικά καταθέτοντας ταπεινά τις απόψεις
μου.
Απ’
όσα έργα της έχω μέχρι τώρα διαβάσει, μου
δίνεται η αίσθηση ότι η ρηξικέλευθη
μεθοδικότητά της δημιουργεί μια
δυναμική έλξη τόσο για την ίδια όσο και
για τον αναγνώστη, που σε παρασύρει και
σε οδηγεί μακριά και πέρα από τα γνωστά
ποιητικά «λιβάδια». Από κει, λοιπόν, τους
«μαχαλάδες» των ποιητών, αφουγκράζεται,
ανασκουμπώνεται, παρακαλεί και
παροτρύνει, προσκαλεί και προκαλεί, «εγερθείτε»
φωνάζει και τέλος αφήνει το μάταιο, αυτό
που δημιουργεί την… αυτάρκεια, τον
εφησυχασμό, την ανάπαυση δηλαδή πάνω
στις «δάφνες».
Γιομάτη
αποφασιστικότητα και θάρρος «ορμά»
στους διπλανούς και διαφορετικούς «μαχαλάδες»
εκεί που γίνεται το σίδερο ατσάλι, εκεί
που δε συναντάς το ομαλό και ήρεμο, την
αυγή και το δείλι, αλλά το άγριο και το
ανώμαλο, το ζοφερό και το σκοτάδι. Αυτό
είναι το κάτι άλλο που δίνει η Ελευθερία
Μπέλμπα στην ποίησή της.
Πρόσφατα
είχα τη μέγιστη χαρά και την τιμή να μου
στείλει ένα από τα έργα της, «ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΘΕΩΡΙΑ» (πεζολογικά ποιήματα), το οποίο
διάβασα με χαρά, σίγουρος ότι θα
αποκομίσω την ικανοποίηση. Βέβαια, η
ποιήτρια είναι και κριτικός και δεν
είμαι ο κατάλληλος να κρίνω το έργο της.
Θα τολμήσω όμως, διότι η ποίησή της,
εκτός του ότι γοητεύει και σε ταξιδεύει
σε «νέους» κόσμους, «προκαλεί»,
αναστατώνει και διεγείρει την τρίχα του
κορμιού, αλλάζοντας κατευθύνσεις.
Στην
ποιητική σύνθεσή της, «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ»
(πεζολογικά ποιήματα), με το «δίχρωμο»
μελάνι της καταγράφει τον Πολίτη και το
Κράτος δίνοντας αυτό καθαυτό το στίγμα
της κοινωνικοπολιτικής χροιάς. Και
είναι άξια κάθε επαίνου, όχι μόνο για την
καταστρατήγηση της δομής και του
χτισίματος του έργου (κι εδώ επιτρέψτε
μου να επισημάνω και το «πάντρεμα» της
ποίησης με τον πεζό λόγο ή μάλλον
καλύτερα τον Πολιτικό με τον Ποιητικό
Λόγο, που, αν μη τι άλλο, σχηματίζουν την
κύρια έκφραση της μοντέρνας ποίησή της),
αλλά γιατί αντιμετωπίζει με ενδιαφέρον
και ακράτητο πάθος τα συμπαρομαρτούντα
για τα οποία όλοι μας έχουμε ευθύνες,
ασφαλώς και ο κόσμος των γραμμάτων και
των τεχνών στον οποίο και η ίδια ανήκει.
Λοιπόν επέλεξα ένα απόσπασμα του οποίου
τον σχολιασμό αφήνω σε εσάς. Γράφει
λοιπόν η ποιήτρια:
«Σχετικά
με την αποστασιοποίηση των διανοουμένων
καλύτερα να μην κάνουμε περαιτέρω
ανάλυση, επειδή θα μιλήσουμε για «άσχημα»
πράγματα που θα καταλήξουν γενικευμένα
συμπεράσματα ικανά να επηρεάσουν
οδηγώντας σε συμπεράσματα εσφαλμένα. Η
πολιτικοποίηση είναι τρόπος σκέψης και
μια συμπεριφορά που φανερώνεται
ιδιαίτερα στις αρχές αυτού του αιώνα ως
αναμενόμενη συνθήκη μετά από διάχυτη,
γενική ανεκτικότητα. Κυρίως είναι
εύλογη σήμερα η στάση αυτή, επειδή
κυριάρχησε το πιστεύω ότι η πολιτική «μετριοπάθεια»
είναι ένδειξη νεοφιλελευθερισμού και
καλλιέργειας, κουλτούρας ας το πούμε».
Ενταγμένη
στη μειοψηφούσα, δυστυχώς, γενιά των
ανήσυχων πνευματικών ανθρώπων, δίνει τη
μάχη της με τον δικό της, σύγχρονο τρόπο
γραφής, σκέψης και δομής, απαιτητικό από
κάθε άποψη αλλά γοητευτικό και συνάμα
συναρπαστικό, όταν ο αναγνώστης
μελετήσει το έργο της.
Κατά
την ταπεινή μου άποψη, ο δημιουργός του
λόγου (ποίηση-πεζός λόγος) οφείλει να
συμπεριλαμβάνει στα έργα του και το «αλάτι».
Τον «πολιτικό-κοινωνικό λόγο» και ο
τρέχων αιώνας προσφέρεται. Βέβαια δεν
είναι η μοναδική η εν λόγω ποιήτρια, αλλά,
δυστυχώς, είναι μια φωνή από τις σπάνιες.
Η
ανοικτιρμοσύνη που επικρατεί στον
Πλανήτη μας, η αδολεσχία και οι ομάδες
των δοκησίσοφων, ο εκφαυλισμός και ο
μερκαντιλισμός είναι λίγα από τα κύρια
χαρακτηριστικά της εποχής μας, τα οποία
ανθολογεί σ’ ένα μπουκέτο δεμένα με μια
κορδελίτσα που γράφει: «Πολιτική Θεωρία».
Η
εν μέρει «αντικατάσταση» της ποιητικής
μελωδίας από τον ρου των
κοινωνικοπολιτικών δρωμένων σε ένα
απαράμιλλο και ανυπέρβλητο «σφυροκόπημα»
έναντι του αμοραλισμού και του
ανάλγητου, της δήωσης, του
εξανδραποδισμού και βεβαίως του «βερμπαλισμού»,
ο οποίος στους «πολιτικούς» λόγους έχει
την πρώτη θέση, είναι χαρακτηριστικό
προτέρημα της Ελευθερίας Μπέλμπα. Εν κατακλείδι ένα ακόμα
απόσπασμα της ποιήτριας:
«Η
οικονομική πολιτική των κρατών μπορεί
να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της
λεγόμενης κοινωνικής πρόνοιας, μόνο αν
φροντίσει για τα συμφέροντα των
ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων. Αυτό δεν
επιτυγχάνεται, όταν ικανοποιούνται οι
σκοπιμότητες κάθε ισχυρής χώρας στα
πλαίσια των διεθνών συνασπισμών τους.
Έτσι μπορούν να αποτύχουν και αυτοί οι
συνασπισμοί, να διασπαστούν καταντώντας
απραγματοποίητο όνειρο εξαιτίας της
ενδεχόμενης αντίδρασης των αδύναμων
εθνών που δεν επιβιώνουν και
διακρίνονται για το οικονομικό έλλειμμα,
την αύξηση του πληθωρισμού…»
Αυτά
καταγράφει η Ελευθερία Μπέλμπα στο
ποίημά της, «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ» (πεζολογικά
ποιήματα) κι αυτό είναι μια άλλη γοητεία
και διάσταση που δίνει η τέχνη του λόγου
της.
Φασούλας
Βάιος
Τρίκαλα,
Φλεβάρης 2007
(Η
Ε. Μπέλμπα είναι μέλος του ΔΣ της ΕΕΛΣΠΗ).
