Πίσω στο ευρετήριο

  Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ):    Ένας μύθος.

Για μια ολόκληρη δεκαετία οι μανδαρίνοι των Αθηνών προσπαθούν να μας πείσουν για τη χρησιμότητα και αντιπροσωπευτικότητα του περιβόητου ΣΑΕ, το οποίο αδιαμφισβήτητα ενίσχυε οικονομικά ορισμένους αυτοδιορισμένους “σωτήρες των αποδήμων Ελλήνων”, άσχετα με το εάν και κατά πόσον εκείνοι τους εμπιστευόταν ή όχι.

Ύστερα ήλθε η νέα νομοθεσία, τροποποιημένη, “κομμένη και ραμμένη” βασικά πάνω στα ίδια μέτρα, προκειμένου να ξεπεράσει τα κενά της προηγούμενης, την οποία είχαν συντάξει για “λογαριασμό των αποδήμων” ορισμένοι γραφειοκράτες των Αθηνών, σύμφωνα με τη θέληση και τις απαιτήσεις των εκπροσώπων της “επίσημης εκκλησίας του κράτους”.

Και η νέα νομοθεσία, ωστόσο, στηρίχθηκε πάνω στις αρχές και την φιλοσοφία της προηγούμενης, καθώς συνέχισε να αναφέρεται πάνω σε κοινότητες και την “επίσημη εκκλησία του κράτους”. Πια ειρωνεία πράγματι, η Ελλάδα της Ευρώπης, οι Ευρωπαίοι Έλληνες πολιτικοί του 2006, κατόρθωσαν με το ΣΑΕ να ξεχωρίσουν τους απόδημους ομογενείς τουλάχιστον σε δύο κατηγορίες πολιτών: εκείνους που φυλούν τα, “όχι και σπάνια” λερωμένα από τα διαρκή σκάνδαλα, χέρια αξιωματούχων της “επίσημης” ορθόδοξης εκκλησίας και τους άλλους οι οποίοι μέσω κάποιας γνωριμίας κομματικής ή πολιτικής κατόρθωσαν να διορισθούν “ηγέτες και εκπρόσωποι” των ομογενών της παροικίας τους.

Έτσι λοιπόν, για άλλη μια φορά οι θέσεις των εκλεκτόρων μοιράσθηκαν μεταξύ των ημετέρων και των έμπιστων του κάθε αξιωματούχου της “επίσημης εκκλησίας του κράτους”, “προκειμένου να διατηρηθούν οι υφιστάμενες ισορροπίες”, σύμφωνα με την ενδεικτική φράση του Χρήστου Τομαρά, αντιπροέδρου του ΣΑΕ για μια ολόκληρη δεκαετία.

Το άσχημο είναι ότι στον ενθουσιασμό τους οι “ιερόδεικτοι” εκείνοι “ηγέτες” και προκειμένου να ικανοποιήσουν τους εντολοδόχους τους, άφησαν έξω του ΣΑΕ καθέναν ο οποίος δεν ανήκε στην “επίσημη εκκλησία του κράτους” ή δεν αποδεχόταν την άνωθεν επιβαλλόμενη ηγεσία των παπάδων σύμφωνα με τις προβλέψεις του κοινού καταστατικού των αρχιεπισκοπών Αμερικής και Καναδά. Οι υπόλοιποι δε ομογενείς, είτε ακολουθούν την καθολική εκκλησία, είτε τις εβραϊκές παραδόσεις, είτε είναι μουσουλμάνοι, είτε άθεοι, ή και παλαιοημερολογίτες, αυτόματα έχουν καταδικασθεί να μείνουν έξω του ΣΑΕ, από την “δημοκρατική και φιλελεύθερη” κυβέρνηση της δημιουργού της δημοκρατίας Ελλάδας.

Η πολιτική αυτή τόσο γνωστή στους διοικούντες των Αθηνών, απλώς έρχεται να μας διαβεβαιώσει ότι οι Έλληνες πολίτες συνεχίζουν να διαχωρίζονται σε εκείνους που τρέχουν σαν τα πρόβατα να προσκυνήσουν το χέρι του κάθε έμπορου της ορθοδοξίας και του κατεστημένου και αυτοί είναι οι καλοί Έλληνες,  και τους άλλους οι οποίοι χαρακτηρίζονται ως μη “πατριώτες”, ίσως επειδή η θρησκευτική τους συνείδηση τους κρατά προσηλωμένους στους δικούς τους κύκλους, κατά τα λοιπά καθαρά Ελληνικούς. Είναι γνωστό ότι κάτι παρόμοιο ίσχυε και τα, μέχρι την πτώση της δικτατορίας των Συνταγματαρχών χρόνια, όπου για να μπορέσεις να εργασθείς στο δημόσιο, ή να γίνεις αποδεκτός σε κάποιο Πανεπιστήμιο της χώρας, έπρεπε να διαθέτεις “πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων”, διαφορετικά αισθανόσουν ότι ήσουν ο απόκληρος της Ελληνικής “δημοκρατικής” πολιτείας.

Το γεγονός αυτό μας αναφέρουν με επιστολές τους ομογενείς από κάθε γωνιά του Καναδά, από το Χάλιφαξ, το Νιού Μπράσγουήτς, το Κάλγκαρη και το Βανκούβερ.

Πραγματικά είναι ένα γεγονός το οποίο προβληματίζει και μάλιστα σοβαρά. Είναι όμως αυτή η αιτία και ο λόγος δημιουργίας του ΣΑΕ, να διαχωρίζει τους ομογενείς σε καλούς πολίτες εάν αποδέχονται σιωπηρά τα “τέρατα και σημεία” που όχι σπάνια πέφτουν στην αντίληψή μας;

Είναι δε ενδεικτικό αυτής τους της νοοτροπίας το γεγονός ότι στη τελευταία γενική συνέλευση των εκλεκτόρων του ΣΑΕ, διορίσθηκαν και στάλθηκαν, από αξιωματούχους “της επίσημης εκκλησίας του κράτους”, και ορισμένοι εκπρόσωποι, με ελάχιστες γραμματικές γνώσεις. Αποκλείσθηκαν δε από αυτή πολιτικοί μηχανικοί και αρχιτέκτονες, επειδή  θέλησαν και τόλμησαν να δημιουργήσουν, στην περιοχή τους αστικές κοινότητες, οι οποίες έχουν στόχο τους να συνενώσουν όλους τους απόδημους ομογενείς ανεξάρτητα των “πολιτικών, πολιτιστικών και θρησκευτικών τους ιδεών και πιστεύω”.

Το άσχημο είναι ότι μέχρι σήμερα η Αθήνα κατηγορεί την Άγκυρα για την εφαρμογή παρόμοιας πολιτικής διαχωρισμού και περιθωριοποίησης των πολιτών της λόγω θρησκευτικής ή πολιτιστικής διαφοροποίησης από την Μωαμεθανική φιλοσοφία της πλειοψηφίας. Παράλληλα όμως με τον δικό της τρόπο, σιωπηρά και διακριτικά, ακολουθεί την ίδια πολιτική, προκειμένου να ικανοποιήσει τα συμφέροντα ορισμένων εμπόρων της “επίσημης εκκλησίας του κράτους”.

“Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών” που θα έλεγαν και οι συνάδελφοι τους συνταγματάρχες της περιόδου του πάγου.

Φέρνουμε τις σκέψεις αυτές υπ’ όψη του αρμόδιου Υφυπουργού Εξωτερικών για τους απόδημους, καθώς επίσης και του νέου προέδρου του ΣΑΕ Στέφανου Ταμπάκη, τον οποίο εκτιμούμε προσωπικά, και περιμένουμε τις αντιδράσεις τους.

Είναι απαράδεκτες παρόμοιες πολιτικές πρακτικές για την Ελλάδα της Ευρώπης του 2007, είτε αυτές γίνονται με βάση το θρήσκευμα, τις πολιτιστικές αξίες ή και την ελεύθερη σκέψη και συνείδηση του πολίτη. Εάν το ΣΑΕ έγινε για τους απόδημους είναι φυσικό και επόμενο να έχει ανοικτή την πόρτα πρόσβασης σε αυτό για κάθε απόδημο Ελληνικής καταγωγής και συνείδησης, ασχέτων θρησκευτικών δογματισμών και ιδεών.

Περιμένουμε λοιπόν να ακούσουμε την γνώμη των υπευθύνων.

“Πατρίδες”