Ημέρα
των Ελληνικών Γραμμάτων.
Έχει
πλέον καθιερωθεί, με το πέρασμα των
αιώνων, την 31η του Γενάρη να
τιμούμε τα Ελληνικά γράμματα, την γλώσσα
και τον πολιτισμό. Την ημέρα, μάλιστα
αυτή, την συνδέσαμε με τρεις ιεράρχες
της ανατολικής του Χριστού Εκκλησίας,
τους οποίους και ονομάσαμε προστάτες
των Ελληνικών γραμμάτων.
Και
για μεν το εθνικό κέντρο, οι γιορτασμοί
αυτοί συνεχίζουν να έχουν μια ειδική
σημασία, μιας και ολόκληρο το
εκπαιδευτικό σύστημα του σύγχρονου
ελληνικού πολιτισμού έχει θεμελιωθεί
πάνω στους μύθους των Εβραίο-Χριστιανικών
παραδόσεων, όπως το θέλει η διεφθαρμένη
πλην όμως πανίσχυρη ηγεσία της
εκκλησίας του εθνικού κέντρου, οι δε
νεολαίοι υποχρεωτικά ακολουθούν τις
αρχές αυτού του εκπαιδευτικού
συστήματος το οποίο η πολιτεία των
Ελλήνων χαρακτηρίζει εθνικό.
Το
στοιχείο του τραγικού, ωστόσο, μπορεί
κάποιος να το αναζητήσει και να το βρει
σε πραγματικά απλές καταστάσεις οι
οποίες άφησαν τόσο έντονα τα σημάδια
τους πάνω στην χάραξη και την διαμόρφωση
των πολιτιστικών αξιών των Ελλήνων και
στις ριζικές αλλαγές οπισθοδρόμησης
που γνώρισε η Ελληνική κοινωνία στα
χρόνια των
συνταγματαρχών, ( της Ελλάδας των
Ελλήνων χριστιανών), και αμέσως μετά από
αυτά.
Πέραν
όμως των αλλαγών που επεβλήθησαν πάνω
στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, και
οι οποίες αποβλέπουν κυρίως στην τελεία
αλλοίωση των βασικών χαρακτηριστικών
στοιχείων αυτού του πολιτισμού, όπως
είναι γνωστός με την κλασική του μορφή
των αξιών και σκέψεων, τόσο το εθνικό
κέντρο, όσο και τα κέντρα αποδημίας των
Ελλήνων ανά τον κόσμο, ελάχιστο
ενδιαφέρον έδειξαν για έναν ολόκληρο
αιώνα για την διάσωση και προαγωγή της
Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού,
εκτός Ελλάδας.
Για
εκατό ολόκληρα χρόνια, όπως
αποδεικνύεται από την πραγματικότητα,
δεν υπήρξε κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον
τόσο για την γλώσσα, όσο και την προώθηση
των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων του
πολιτισμού “πάνω στον οποίο στηρίζεται
το πολιτιστικό οικοδόμημα της σύγχρονης
Δύσης.”
Ο
μεγάλος λιποτάκτης αυτής της μάχης
υπήρξαν οι Ελληνικές κυβερνήσεις, οι
οποίες συνέχιζαν να βλέπουν τους
απόδημους σαν ένα ανεπιθύμητο μέρος
του πολιτιστικού πάνθεου των
Ελλήνων.
Ο
άλλος μεγάλος απών υπήρξε η επίσημη
εκκλησία, η οποία αρέσκεται να
διακηρύσσει ότι αποτελεί αδιάσπαστο
μέρος αυτού του πολιτισμού.
Και
όμως τα τελευταία εκατό χρόνια, το μόνο
που έχει να επιδείξει η ηγεσία της
εκκλησίας στην βόρεια Αμερική, είναι η
ανοικοδόμηση κτιρίων για την στέγαση
των “πνευματικών αναγκών των πιστών της”,
στην πραγματικότητα όμως για την
συλλογή καλαθιών δολαρίων από την αγάπη
των εκκλησιαζόμενων, για την κάλυψη των
αναγκών εκείνων
που την υπηρετούσαν.
Παίρνω
αφορμή για το σημερινό σχόλιο επιστολή
που έστειλε ο αντιπρόεδρος του άγνωστου
ΣΑΕ, με την ευκαιρία των γιορτασμών της
ημέρας των τριών Ιεραρχών. Αναφέρει για
την επιστροφή των λειψάνων των δύο από
τους τρεις ιεράρχες στην
Κωνσταντινούπολη, και ζητά να
γιορτάσουμε αληθινά την ελληνική μας
γλώσσα. Πρέπει δε να ομολογήσουμε ότι
έστω και τυπικά, είναι η πρώτη φορά που
το περίφημο ΣΑΕ, κάνει αναφορά σε ένα
τόσο σπουδαίο θέμα “της φθίνουσας
πορείας που παρατηρείται σήμερα στην
ελληνική παιδεία”, για να
χρησιμοποιήσουμε ακριβώς την έκφραση
εκείνου.
Η
αλήθεια, βέβαια, είναι ότι σε μία
κοινωνία άχρωμη πολιτιστικά, ανοικτή
και ανεκτική στις πολύ πολιτιστικές
τάσεις του παγκόσμιου χωριού, η επιβίωση
ή όχι της ελληνικής γλώσσας εξαρτάται
απόλυτα από εμάς τους ίδιους. Για να
επιτευχθεί όμως κάτι τέτοιο χρειάζεται
προγραμματισμός και επιμονή,
απαιτούνται ηγέτες με οράματα,
ομογενείς οι οποίοι πραγματικά αγαπούν
και είναι περήφανοι για την πλουσιότερη
γλώσσα και τον πολιτισμό των προγόνων
τους.
Οφείλουμε
ωστόσο να ομολογήσουμε ότι οι αρετές
αυτές δεν φαίνεται να στολίζουν
αρκετούς από εμάς οι οποίοι
ισχυρίζονται ότι αποτελούν τη σημερινή
“ηγεσία” της οργανωμένης ομογένειας.
Ύστερα από εκατό ολόκληρα χρόνια
παραμέλησης της ελληνικής στις ισχυρές
και πολυάνθρωπες κοινότητες των
αποδήμων των ΗΠΑ και Καναδά, φαίνεται
ότι επιτέλους κάποιος “ανακάλυψε” την
σπουδαιότητα της ύπαρξης μιας φωνητικής
ομάδας σε κάποιο σημείο του παγκόσμιου
χωριού, και δόθηκε η εντολή στην ηγεσία
του ΣΑΕ να φροντίσει για την δημιουργία
σχολείων.
Μια
προσπάθεια σοβαρή μεν, πλην όμως
διαμορφώνεται πολύ αργά για τις γενιές
εκείνων που ήδη έχουν μεγαλώσει και
έχουν χαθεί γλωσσικά και εθνικά.
Περισσότερο
τολμηρός θα μπορούσε να εμφανισθεί ο
μητροπολίτης Καναδά, εάν βέβαια δεν είχε
σαν κίνητρο αυτών του των προσπαθειών
την “συλλογή χρημάτων”.
Για
τον Σεβ. Σωτήριο Αθανασούλα, τιμητή και
οπαδό των θεωριών του Μακιαβελισμού, το
μόνον που μετρά σε μια κοινότητα του
εξωτερικού είναι η συγκέντρωση χρημάτων
και η διάσωση της Ορθόδοξης εκκλησίας.
Ένα
στοιχείο το οποίο αποτελεί με την σειρά
του μια νέα πλάνη, εάν αναλογισθούμε ότι
μικρές κοινότητες όπως εκείνες της
Αλμπέρτα, Σασκάτσουαν και Μανιτόμβα,
καθημερινά παρουσιάζουν ποιό έντονα τα
σημάδια της αποκοπής και απομόνωσης.
Γάμοι
έπαψαν να γίνονται εδώ και χρόνια
ενώ παρόμοια παραμένει η κατάσταση
με τις βαπτίσεις. Οι μικτοί γάμοι έχουν
απορροφήσει ότι
καλύτερο θα μπορούσαμε να καυχηθούμε
ότι διαθέτουμε στην περιοχή και για την
ελληνική εθνική οικογένεια έχει χαθεί
πλέον για πάντα, ένα νευραλγικό κομμάτι
των αποδήμων.
Οι
μόνοι που κατόρθωσαν να ξεπεράσουν τα
εμπόδια και να θεμελιώσουν εκπαιδευτικά
ιδρύματα για την διδασκαλία της
ελληνικής γλώσσας είναι οι ομογενείς
του Μόντρεαλ. Με τα χρόνια απέκτησαν
εμπειρίες και είναι περήφανοι για τις
γενιές των μαθητών Ελληνοκαναδών που
κατόρθωσαν να παραδώσουν στην κοινωνία.
Το
μυστικό όμως και εδώ κρύβεται κάτω από
το πρόγραμμα οικονομικής ενίσχυσης της
επαρχιακής κυβέρνησης του Κεμπέκ προς
τις κοινότητες των εθνοτήτων της.
Στο
Τορόντο, η “ηγεσία” του οργανωμένου
παροικιακού γίγνεσθαι προσπαθεί να
πείσει τους πολλούς για την μεγάλη
ανάγκη που υπάρχει για την ανοικοδόμηση
κάποια μονάδας θεατρικής η οποία με τα 15
παιδιά του θεατρικού ομίλου “πρόκειται
να σώσουν την ομογένεια.”
Και
το άσχημο στην όλη υπόθεση είναι το
γεγονός ότι η Αθήνα βλέπει, ακούει και
συνεχίζει να σιωπά,απλώς στέλνοντας
χρήματα για να υποβοηθήσει το έργο τους.
Είναι
και αυτό μια έκφραση δημοκρατικής
διαδικασίας. Το μόνο που δεν φαίνεται να
απασχολεί σοβαρά όλους είναι με ποιόν
τρόπο θα κατορθώσουν να δολοφονήσουν
από σήμερα κάθε προσπάθεια που θα
απέβλεπε στο πως θα μπορούσε να
διασφαλισθεί η ελληνική γλώσσα.
“Πατρίδες”
