Ένα Όνειρο
που έγινε εφιάλτης.
Ήταν ένα όραμα και μια ελπίδα ολόκληρων
γενεών Ελλήνων, οι οποίες είχαν πιστέψει
στις ψεύτικες υποσχέσεις και τα πλάνα
πολιτικά σχέδια των δημοκόπων στα χέρια
των οποίων αφέθηκε ένα ολόκληρο
πολιτικό σύστημα. Και το ξύπνημα,
ομολογουμένως, ήταν ακόμα ποιο
συνταρακτικό. Ήταν η πρώτη φορά στην
μακραίωνη και διαχρονική πορεία της
χώρας που είχαν ξεπεραστεί οι
ισχυρισμοί του Δημάρατου, του εξόριστου
βασιλιά της Σπάρτης στον Ξέρξη, “Για την
Ελλάδα η φτώχια αποτελεί παντοτινό
σύντροφο, η δε αρετή είναι επακτός, αυτή
την αρετή χρησιμοποιεί η Ελλάδα
προκειμένου να αντιμετωπίσει την φτώχια
και την δεσποσύνη.” Αιώνες έκτοτε,
και τα λόγια φάνηκε από τις μέρες της
χλιδής που γνώρισε η Ελλάδα, ότι
ξεπεράστηκαν. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα
Δημοκρατία που κυριάρχησαν στη πολιτική
σκηνή του τόπου, μοίρασαν απλόχερα κάθε
είδους ευεργετήματα, το κάθε κόμμα στους
δικούς του οπαδούς και φίλους και
εργάτες, αψηφώντας κάθε λογική των
αριθμών και των κανόνων της οικονομίας,
λες και αλήθεια πίστεψαν ότι με τις
ευχές της συγκυρίαρχης εκκλησίας,
κάποιος θεός, Έλληνας ή Εβραίος, θα
επιτελούσε το θαύμα του αιώνα και θα
γέμιζε τα άδεια ταμεία του κράτους με
χρυσό. Κάτι που ατυχώς όχι μόνον δεν
έγινε, μα ακόμα περισσότερο συνέβαλε στο
στένεμα των περιθωρίων
εξόφλησης των χρεών σύμφωνα με την
απαίτηση των δανειστών. Και να έλεγε
κάποιος ότι η κυβέρνηση είχε περιέλθει
σε χέρια αδαών. Ποτέ προηγουμένως, στην
ιστορία του νεότερου ελληνικού κράτους,
δεν έχει να παρουσιάσει το ελληνικό
κοινοβούλιο και η υπεύθυνη κυβέρνηση
και αντιπολίτευση, μια παρόμοια συλλογή
εγκεφάλων. Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι,
δικηγόροι, δικαστές, επιτυχημένοι
διπλωμάτες, επιτυχημένοι
επιχειρηματίες και αξιόλογοι
επαγγελματίες, είχαν καταλάβει τα
βουλευτικά έδρανα από κοινού με μια
κάστα τυχοδιωκτών και ατόμων πονηρών
χωρίς αρχές και πιστεύω, οι οποίοι
κατάφεραν να εκτοπίσουν εκείνους με
ήθος και σεβασμό, και να οδηγήσουν το
σκάφος της ελληνικής πολιτείας στους
υφάλους της χρεοκοπίας. Το χειρότερο
είναι ότι ενώ, για άλλη μια φορά, τους
δόθηκε η ευκαιρία να επανορθώσουν τα
λάθη τους, αξιοποιώντας την ευκαιρία της
πρόσθετης δανειοδότησης της Ευρώπης,
του Διεθνούς Νομισματικού ταμείου και
της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, οι τελευταίοι
προτίμησαν συνεχίσουν την άχαρη
πολιτική συνήθεια του συστήματος,
εξαπάτησης των δανειστών, αρνούμενοι να
επιβάλουν οποιαδήποτε αλλαγή ή και
νεωτερισμό στην κρατικό μηχανισμό και
τις κοινωνικές δομές. Κάποιος μπορεί να
ξεγελάσει τους πολλούς μία φορά, ίσως
και δεύτερη, ποτέ όμως και κανείς δεν
κατόρθωσε να ξεγελάσει τους πολλούς για
πάντα, ισχυρίζεται ο θυμόσοφος
ελληνικός λαός. Και αυτό ακριβώς συνέβη
και αυτή τη φορά. Τα δισεκατομμύρια της
οικονομικής βοήθειας πάρθηκαν και
κατασπαταλήθηκαν, όπως πάντα ελαφρά τη
καρδία. Οι αλλαγές για
τις οποίες είχαν δεσμευθεί οι ηγέτες,
κάθε άλλο παρά επιχειρήθηκαν. Βλέπεις
στον ελλαδικό κόσμο, τα πάντα εργάζονται
μέσα στα πλαίσια των προνομίων του
βυζαντινού φεουδαρχισμού. Του
φεουδαρχισμού των συντεχνιών και των
μονοπωλίων των ολίγων.
Και όλα αυτά μέσα σε μια σύγχρονη
κοινωνία την οποία διακρίνει και διέπει
η παγκοσμιοποίηση. Έναν κόσμο ο οποίος
μικραίνει καθημερινά και περισσότερο
καθώς οι επί μέρους κοινότητες απλώνουν
το χέρι τους για να βρεθούν ποιο κοντά
ξεπερνώντας τις αποστάσεις. Το μόνο
σημείο της Ευρώπης, που φαίνεται ότι δεν
κατόρθωσαν να επηρεάσουν
οι νέες ιδέες, φαίνεται ότι ήταν η
Ελλάδα. Μια Ελλάδα η οποία συνεχίζει να
διοικείται από ένα μικτό πολιτικό
εκκλησιαστικό σύστημα. Ένα σύστημα το
οποίο σε τελευταία ανάλυση αποδείχθηκε
ανίκανο και διεφθαρμένο, τόσο στο
πολιτικό όσο και το θρησκευτικό του
σκέλος. Όπου πολιτικοί και καλόγεροι,
υπουργοί και παπάδες, λες και
συναγωνίστηκαν ο ένας τον άλλο, για το
ποιος θα καταστρέψει περισσότερο τη
χώρα. Αλλά όμως η αυτή η διαφθορά
δεν φαίνεται να σταματά εδώ, καθώς
ένα απαράδεκτα αργό χωρίς καμία ευθιξία
και σεβασμό έναντι των πολιτών,
δικαστικό σύστημα, ήλθε να ολοκληρώσει
την εικόνα διάλυσης και τελείας
αποτυχίας του πολιτικό οικονομικό-πολιτικού
και θρησκευτικού και
συστήματος της Ελλάδος. Ενός
συστήματος το οποίο παρουσιάζει τρομερά
καινά τα οποία δεν είναι δυνατόν να
γεφυρωθούν. Έτσι το σκάφος της ελληνικής
διοίκησης βρέθηκε ξαφνικά να διέρχεται
πάνω από τους επικίνδυνους βράχους
της κοινωνικής και οικονομικής
καταστροφής, χωρίς να υπάρχει έστω και
μία διέξοδος. Άπαξ και οι Ευρωπαίοι
δανειστές, ύστερα από την διαπίστωση της
συμπαιγνίας των υπευθύνων της
κυβέρνησης των Αθηνών της σχετικής με
την επιβολή των μεταρρυθμίσεων, αξίωσαν
νέα μέτρα και απαίτησαν νέα μέτρα
επιτήρησης. Το κακό είναι ότι, για άλλη
μια φορά, εκείνοι που αισθάνθηκαν το
βάρος ατών των μέτρων είναι ο άγρια
χειμαζόμενος Ελληνικός λαός.
Αντί λοιπόν οι κυβερνώντες να τολμήσουν
να δυναμώσουν το χέρι του νόμου και να
πιάσουν όλους εκείνους που για
δεκαετίες ολόκληρες περιπαίζουν τους
κρατικού μηχανισμούς σε βάρος του
εθνικού συμφέροντος, συμφώνησαν, για
ακόμα μια φορά, να ξεζουμίσουν, τον ήδη
πάσχοντα και αδυνατούντα Ελληνικό λαό,
κάνοντας τα στραβά μάτια για εκείνους οι
οποίοι φυγάδευσαν δισεκατομμύρια του
κρατικού πλούτου στις τράπεζες του
εξωτερικού. Από την Ελβετία, το Λονδίνο,
την Νέα Υόρκη, μέχρι και Τορόντο και το
Μόντρεαλ του Καναδά, όπου σύμφωνα με τις
πληροφορίες μας έχουν μεταφερθεί σε
Καναδικές τράπεζες εκατομμύρια Ευρώ.
Έτσι το βάρος σωτηρίας της χώρας, έχει
πέσει πλέον πάνω στους αδύναμους και
τους φτωχούληδες της ελληνικής
κοινωνίας, τους συνταξιούχους, τους
ανάπηρους και όσους ζουν από το
κοινωνικό κράτος, λόγω αδυναμίας τους να
βρουν κάποια απασχόληση και τη νεολαία η
οποία είναι καταδικασμένη να εργάζεται
χωρίς καμία σοβαρή αμοιβή ή και ελπίδα
για κάποιο μέλλον.
Είναι όμως αυτό δημοκρατία;
“Πατρίδες”
