ΓΡΑΜΜΑ
ΣΤΟΝ
ΕΚΔΟΤΗ
Από
τον δημοσιογράφο ΗΛΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟ
Ιδρυτή
- Ιδιοκτήτη-Διευθυντή του Ομογενειακού
Πρακτορείου Ειδήσεων Ελλάδος
Αθήνα,
25 Νοεμβρίου 2008
Το
να στέλνεις, αυτό το (τακτικό) ΓΡΑΜΜΑ
σήμερα, το πρώτο που εύχεσαι είναι
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στις Κατερίνες, Καίτες,
Κάθριν, Κατίνες και όσες με όσα
ανυποψίαστα υποκοριστικά ομορφαίνουν
τη ζωή. Το δεύτερο που εύχεσαι είναι
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ
ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ μια και πλησιάζουν και μια
κι εφέτος πολύς λόγος γίνεται περί
κρίσεως οικονομικής. Όχι Κρίσεως, αφήστε
την αυτή, αργεί ακόμη και δεν μας πιάνει
εμάς. Αυτή είναι για τους αμαρτωλούς, οι
αμαρτωλοί δεν την πιστεύουνε, άρα δεν τη
φοβούνται και μένει φόβητρο για τους
επαμφοτεριζόμενους.
Μια
κι ήρθε η κουβέντα στα μεταφυσικά ας
πάμε κατά τη Μονή Βατοπεδίου. Εκεί
όπου με τον φυσικότερο τρόπο
διεξάγονται αυτό τον καιρό διεργασίες
και διαδικασίες υψίστης απολαυστικής
σημασίας. Έρχεσαι το βραδάκι στο σπιτάκι
σου κουρασμένος – αν και στην Ελλάδα μας
δεν κουραζόμαστε, γιατί ουδείς δουλεύει,
απλώς απασχολούμεθα, εξ’ ου
και έχουμε Υπουργείο Απασχόλησης
και όχι Εργασίας, πως αλλιώς να ξεδώσεις,
ανοίγεις τη τηλεόραση. Το πρώτο που θα
δεις, σε όλα τα κανάλια, το Βατοπέδιο.
Είναι το πιο βατό, το πιο δημοφιλές θέμα,
το πιο μακρόβιο ειδησεογραφικό σήριαλ.
Και Βατοπέδιο χωρίς Ηγούμενο Εφραίμ
και ακολουθούμενο Αρσένιο, δεν γίνεται.
Μάρκα ο ένας, μοντέλο ο άλλος. Επιθετικός
ο ένας, αποκρουστικός ο άλλος. Αλωνίζουν
στο γήπεδο. Και όλη η Ελλάδα
παρακολουθεί, διασκεδάζει, θυμώνει,
οργίζεται, βρίζει, χαιρεκακεί, μισεί,
καταριέται τους δύο αυτούς κα(κ)λούς
χριστιανούς. Γιατί, λένε, σε συνεργασία
με μερικούς υψηλά ιστάμενους λαϊκούς, «παλιανθρώπους»,
φάγανε, λένε, κάτι φιλέτα, όχι από τα
μπούτια κάποιου σιτευτού μοσχαριού,
αλλά από το ψαρονέφρι της Ελλάδος. Και
είναι άξιο μελέτης, προσοχής και
θαυμασμού, μάθησης και μίμησης, το πως το
πιάσανε, το γδάρανε, πως το ξεψαχνίσανε,
πως το τεμαχίσανε, πως το μοιράσανε, πως
το ψήσανε, το πώς τους ταλαιπωρούνε και
κοιτάνε να τους πάρουνε τη μπουκιά από
το στόμα. Αλλά τα κρατάνε καλά τα φιλέτα
οι δυο απεσταλμένοι –μη με ρωτάτε από
πού - ιερωμένοι μοναχοί, οι οποίοι δεν
φοβούνται ούτε απειλές, ούτε κλήσεις και
προσκλήσεις, ούτε Βουλές, ούτε να
προσέρχονται να καταθέσουν, αλλά να
πετάνε ένα χαρτί στο Δικαστήριο ( αυτό
δεν έκανε και ο μακαρίτης ο Ανδρέας
Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο;) ούτε
Επιτροπές, ούτε φυλακές, ούτε εκτελέσεις.
Πρώτα – πρώτα, γιατί εκτός από τη
Δύναμη του Θεού, που κάτι είναι κι
Αυτή, έχουν και μια άλλη δύναμη, που τους
προστατεύει. Και τη δύναμη αυτή την
ξέρουνε όλοι όσοι τρέχουνε με το
κυνηγητό τους. Όμως κανείς δεν τολμάει
ούτε καν να την κατονομάσει. Και το
παραμύθι, θα συνεχισθεί. Όπως τόσα άλλα,
για να σταθούμε στον τελευταίο
καιρό, Χρηματιστήριο, κουμπάρους,
ομόλογα, Πακιστανούς, παρακολουθήσεις
τηλεφωνημάτων πρωθυπουργού, Ζαχόπουλος,
για να αναφέρουμε τα πιο πετυχημένα. Που
μπορούσαν να γραφούν και να γίνουν και
μπεστ σέλλερς –που είναι ο καιρός να τα
γράψουμε. Αλλά
και αν καταδικαστούν εις θάνατον Εφραίμ
και Αρσένιος, άγιοι θα ανακηρυχθούν.
Γιατί ο Θεός έκανε δοκιμή στην Πίστη
τους και τις ικανότητές τους. Και τον
βγάλανε ασπροπρόσωπο.
Τα παιδιά και τα εγγόνια των
εκτελεστών και δημίων τους, θα φιλάνε τα
σκηνώματά τους και θα ρίχνουν τον οβολόν
τους, από τα αποθέματα των πατεράδων και
των παππούδων τους. Αυτοί ξέρουν ότι
αυτά τα ξέρουν οι διώκτες τους και γι’
αυτό και καλαμπουρίζουν ενώπιον
σεβαστών επισήμων. Εάν
δεν έχεις κάνει σαράντα χρόνια
εκκλησιαστικός συντάκτης και μάλιστα
του παρασκηνίου, κρυμμένος κάτω από την
Αγία Τράπεζα Μονής Αγίου
Όρους, ούτε
με ορρό της αλήθειας μαθαίνεις τι
γίνεται κάτω από το ράσο. Η Ανακριτική
Επιτροπή πάει με τους νόμους του κράτους
και οι μοναχοί πάνε συνοδεία με το
Σύνταγμα του Θεού. Γι’ αυτό
αστειεύονται. Ίδωμεν.
Δεν
ξέρω, αν ξανάγινε ποτέ, αλλά τώρα γίνεται.
Η Ελλάδα όχι μόνον εξώκειλε, αλλά
βυθίζεται και στην ξέρα. Και όχι σε μια
κουταλιά νερό, αλλά από μια κουτουλιά
που της δώσανε κάποιοι «δικοί» της, όχι
ξένοι. Ποτέ δεν κλείνανε νοσοκομεία,
επειδή δεν είχανε γιατρούς, νοσοκόμες,
γάζες, ψαλίδια, τσιρότα, ηλεκτρικό ρεύμα,
ποτέ δεν συνέβη να λέει το κράτος δεν
έχω να πληρώσω
το φαρμακοποιό, την φαρμακευτική
εταιρεία, τον γιατρό του ασφαλισμένου, (με
τα δικά του λεφτά), συνταξιούχου, ποτέ
δεν είχε βγει ο Αμερικανός πρέσβης στη
Ελλάδα και να απειλεί δημόσια την χώρα
μας ότι θα διακόψει την αποστολή
φαρμάκων διότι του χρωστάμε τέσσαρα
δισεκατομμύρια δολάρια, ποτέ δεν είχε
συμβεί να έρχονται τα καράβια φορτωμένα
με εμπορεύματα από τη άκρη το Κόσμου,
πληρωμένα από εμπόρους μας και να μην
επιτρέπουν κάποιοι υπάλληλοι των
λιμανιών μας να ξεφορτωθούν, και να
εξαναγκάζονται να πηγαίνουν τα καράβια
σε λιμάνια άλλων χωρών, να έρχονται μετά
από πολλούς μήνες, κατεστραμμένα τα
εμπορεύματα, ποτέ δεν είχε συμβεί επί
χρόνια να μην πατάνε καθηγητές στα
πανεπιστήμια και να δίνουν πτυχία χωρίς
καμμιά γνώση στους φοιτητές, ποτέ δεν
είχε συμβεί κάθε μέρα οι δρόμοι να είναι
γεμάτοι απεργούς, διαδηλωτές,
κουκουλοφόρους, ποτέ δεν είχε συμβεί, μα
κάθε βράδυ, να καίγονται αυτοκίνητα,
καταστήματα, Δημόσια και ιδιωτικά
Γραφεία, ποτέ δεν είχε συμβεί να
διαφωνούμε για εθνικά μας θέματα τόσο
κραυγαλέα, ποτέ…ποτέ…ποτέ… χιλιάδες
ποτέ…πράγματα που συνιστούν εσχάτη προδοσία, και κανείς να
μην συγκινείται. Σαν να μη συμβαίνει
τίποτα. Και το χειρότερο να λέει ο λαός, « δεν γίνεται τίποτα, τώρα έχουμε
φτάσει στον πάτο, τώρα κανείς δεν μας
σώζει, τώρα όλοι είναι διεφθαρμένοι».
Τώρα όμως δεν γράφουν όσα θα έπρεπε και
οι εφημερίδες, ούτε βεβαίως τα ΜΜΕ. Μόνον
χαβαλέ, καλαμπούρια, εφησυχασμός. Θα μου
πεις ότι το 1966-67 που εφημερίδες
και λαός έλεγε,
« ένας λοχίας, ένας στρατηγός να μας
σώσει» ήρθαν οι συνταγματάρχες. Και σε
κάποιους κακοφάνηκε που δεν ήσαν οι
δικοί τους. Μα σήμερα
δεν μπορείς να επικαλεσθείς
τέτοιους σωτήρες, ούτε νόμισμα δεν
μπορείς να κόψεις δικό σου. Σήμερα μόνον
ένας Μεσσίας μπορεί να μας σώσει. Αλλά κι
αυτός
φοβάται το Σταυρό.
ΗΛΙΑΣ
ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
