Ώρες
θυμού και αγανάκτησης.
Του Θωμά Στεφ.
Σάρα.
Ύστερα
από ολόκληρες δεκαετίες εμπαιγμού και
περιθωριοποίησης της θέλησης του
Ελληνικού λαού από την κληρονομική
ηγεσία του πολιτικού κατεστημένου των
Αθηνών, ξαφνικά ήλθαν τα τελευταία
γεγονότα να μας θυμίσουν ότι όποιος
προσπαθεί να εμπαίξει τον λαό, θα έλθει
κάποια στιγμή που πραγματικά θα το
μετανιώσει. Κάπως παρόμοια θα πρέπει να
είναι και η ερμηνεία των πρόσφατων
γεγονότων στην Αθήνα, όπου σε ώρες οργής,
η αμούστακη νεολαία της χώρας βρέθηκε
στα πεζοδρόμια ζητώντας αναγνώριση των
δικαίων της και σοβαρή προεργασία για
κάποιο μέλλον για την ίδια και για τον
τόπο.
Για
χρόνια τώρα αποτελούν προσωπικές μας
εμπειρίες η άρνηση μιας διεφθαρμένης
και ανίκανης κάστας Ελλήνων πολιτικών,
να θελήσουν να αντιληφθούν υπαρκτούς
κινδύνους και να φροντίσουν να λάβουν
μέτρα πρόληψης όχι μόνον για τα λαϊκά
στρώματα και την νεολαία, μα ακόμα
περισσότερο για τον τόπο και τα
συμφέροντά του.
Όταν
πρόσφατα πραγματοποιήθηκε στο Τορόντο η
ετήσια διάσκεψη των
κοινοβουλίων, είχα την ευκαιρία να
συναντηθώ και να συνομιλήσω με αρκετά
μέλη της Ελληνικής κοινοβουλευτικής
αποστολής που εκπροσωπούσαν το εθνικό
κοινοβούλιο των Ελλήνων. Η συζήτηση μας
κάθε φορά γύρω από τον ατέλειωτη αλυσίδα
των σκανδάλων διαφθοράς στη δημόσια ζωή
της χώρας. Σαν τη πολυκέφαλη “λερναία
ύδρα” παρουσίασε την κατάσταση ο
εκπρόσωπος του ΚΚΕ, καθηγητής του
Πανεπιστημίου της Ηπείρου, με μια δόση
τραγικής ειρωνείας. Αντίθετα ωστόσο με
το μέλος αυτό της αντιπολίτευσης, γνωστό
στέλεχος της κυβερνητικής ομάδας
και πρώην αξιωματούχος της κυβέρνησης
μου δήλωσε ότι “δυστυχώς αυτή είναι η
Ελληνική πραγματικότητα”. Ήταν σα να
μου έλεγε, “και τι σε ενδιαφέρει τώρα
εσένα ρε πιάτα;” Εάν μάλιστα
αναλογισθεί κανείς ότι η Ελλάδα του
Κωστάκη Καραμανλή, του Γιωργάκη
Παπανδρέου και της Ντορούλας Μητσοτάκη,
αποτελεί ξέφραγο και αποκλειστικό τους
τσιφλίκι και κανένας απολύτως δεν
μπορεί να έχει λόγο πάνω σε αυτό, πέραν
της κληρονομικής πολιτικής ηγεσίας του
τόπου. Το αστείο είναι ότι οι
προηγούμενες γενιές των Ελλήνων έδωσαν
αγώνες, κλείστηκαν στις φυλακές,
δοκιμάστηκαν με σωματικά μαρτύρια και
αισθάνθηκαν τη βία και κοινωνική
απομόνωση που επέβαλαν πάνω τους τα τότε
καθεστώτα, σε μια προσπάθεια αποφυγής
αλλαγών στη μορφή του πολιτεύματος της
χώρας σε προεδρική δημοκρατία, από την
βασιλευομένη που είχε επιβληθεί πάνω
στους Έλληνες των προηγούμενων γενεών
από τα καθεστώτα της Ευρώπης. Κεντρικό
σημείο εκείνων των αιτιάσεων
ήταν το ότι δεν ήταν δυνατό για την
χώρα που γέννησε την δημοκρατία να
ανέχεται να διοικείται από
διεφθαρμένους και ανίκανους ανώτατους
άρχοντες, οι οποίοι ασκούν την εξουσία
ελέω καταγωγής τους και όχι προσόντων.
Και τελικά τα κατάφεραν. Η βασιλεία της
Ελλάδας αποτελεί πλέον παρελθόν,
ιστορία. Έχει αντικατασταθεί όμως από
ηγέτες τους οποίους εκλέγει ελεύθερα
και αβίαστα ο
Ελληνικός λαός; Αυτό ίσως θα έπρεπε
να είναι το ερώτημα. Η απάντηση και
πάλι είναι τόσο απλή. Όχι.
Αντικαταστήσαμε την κληρονομική
βασιλεία με την “κληρονομική
πρωθυπουργία”, κάτι που μέχρι τώρα
συναντούσε κανείς μόνον στον Αραβικό
κόσμο. Τη Συρία, την Αίγυπτο, τη Σαουδική
Αραβία, ή ακόμα και τη Βόρεια Κορέα ή
τη Κούβα του Κάστρο. Μήπως κάνω λάθος,
υπάρχει καμία διαφωνία; Και όμως αρκεί
μια και μόνη ματιά στην πολιτική σκηνή
της χώρας για να σας πείσει για την
πραγματικότητα. Που βρίσκεται
λοιπόν η έκφραση της Αθηναϊκής
Δημοκρατίας. Αντί αυτής, διεφθαρμένοι
πολιτικοί οι οποίοι δεσμεύτηκαν να
ξεπουλήσουν την Ελλάδα, τα εδάφη της και
τα εθνικά συμφέροντα των Ελλήνων, έναντι
διασφάλισης του προνομίου της άσκησης
της εξουσίας.
Θυμάμαι
σήμερα, όταν νεαρός φοιτητής
αγωνιζόμουν με τους συναδέλφους μου, της
γενιάς του 114, για την αλλαγή, τα
κηρύγματα του Ανδρέα Παπανδρέου ότι την
Ελλάδα διοικούν αποκλειστικά
300 οικογένειες
και ότι ο ίδιος θα άνοιγε το κοινοβούλιο
στο λαό. Αυτά ήταν τότε, λίγο πριν την
δικτατορία, σήμερα ωστόσο το μόνο που
άλλαξε είναι το ότι την Ελλάδα την
διοικούσαν στο παρελθόν τριακόσιες
οικογένειες, ενώ σήμερα με την αλλαγή
του επέβαλλε ο Παπανδρέου, κατάργησε τα
προνόμια των τριακοσίων και παρέδωσε
την εξουσία να ασκείται προνομιακά
από τρεις μόνον οικογένειες.
Είναι γνωστό στους μόνιμους
αναγνώστες μας το ότι για δεκαετίες τώρα,
αυτή η φωνή καταγγέλλει τα τρομερά και
απίστευτα που έχουν σχεδιασθεί σε βάρος
του Ελληνικού λαού. Εξ αιτίας εκείνων
των δημοσιευμάτων μάλιστα φθάσαμε στο
σημείο να δούμε
τη συστράτευση ολόκληρου του
διπλωματικού μηχανισμού της Αθήνας σε
μια πολύχρονη προσπάθεια κοινωνικής
απομόνωσης και παραμερισμού
του αρχισυντάκτη. Ακόμα, μια διεφθαρμένη
εκκλησιαστική ηγεσία, μικρόψυχη,
κομπλεξική, αχόρταγη, που πρόθημα
συνεργάζεται μαζί τους, στην προσπάθειά
της να καρπωθεί κατά δύναμη τα μέγιστα
από την εκποίηση των τελευταίων
τεμαχίων της Ελληνικής γης. Ακριβώς όπως
συνέβαινε με τους Μπραϊμηδες των
Οθωμανών σουλτάνων. Μια χώρα στην οποία
η εξουσία ασκείται “κληρονομικώ δικαίω”
από τους επιγόνους των τριών “φωτισμένων
πολιτικών αναμορφωτών”, του Καραμανλή,
του Παπανδρέου και του Μητσοτάκη.
Δυστυχώς
αυτή είναι η πραγματικότητα. Αποτέλεσμα
δε αυτής τους της απαράδεκτης, για
ελεύθερους πολίτες πραγματικότητας,
είναι το σημερινό ξεσήκωμα της νεολαίας.
Εάν δε θελήσει ο πολιτικός αναλυτής να
εμβαθύνει ακόμα περισσότερο , χωρίς
αμφιβολία θα αντιληφθεί ότι η σημερινή
Ελλάδα παρουσιάζει ακριβώς τα ίδια
σημεία διοικητικής αδυναμίας και
ακυβερνησίας, με εκείνα του Βυζαντίου
της περιόδου της πτώσης της πόλης.
Διεφθαρμένοι πολιτικοί, διεφθαρμένοι
καλόγεροι, διεφθαρμένοι και αχόρταγοι
ιεράρχες, η “κόπρος του Αυγείου” με
λίγα λόγια που μόνον ένας Ηρακλής θα
μπορούσε να καθαρίσει. Για χρόνια τώρα
οι συνεργάτες μας από το κέντρο
διεκτραγωδούν με τα κείμενα τους την
Αθηναϊκή πραγματικότητα. Μια
ανεξέλεγκτη μετανάστευση, κλείσιμο
χιλιάδων εργοστασίων, η εγκατάλειψη της
γης από τους καλλιεργητές και η
εγκατάλειψη των καλλιεργητών από την
κυβέρνηση. Μια απαράδεκτη διεφθαρμένη
πρακτική προσλήψεων στο δημόσιο καθώς
επίσης και μια νοοτροπία προσβλητικής
παραγνώρισης των αιτημάτων της νεολαίας.
Σύμφωνα με πληροφορίες του τύπου, σήμερα
στη χώρα ένα 28 τις εκατόν των πτυχιούχων
του Πανεπιστημίου ηλικίας κάτω των 30
ετών, παραμένουν άνεργοι. Η πλέον
παραγωγική ηλικία της χώρας γυρίζει
στους καφενέδες ψάχνοντας απελπισμένη
να βρει κάτι για να απασχοληθεί. Οι
ειδήσεις αναφέρονται σε κινητοποιήσεις
αναρχικών. Οι αρχές μας διαβεβαιούν ότι
οι οργανωμένοι αναρχικοί δεν ξεπερνούν
τις τρεις χιλιάδες άτομα, τα δε
περισσότερα από αυτά είναι παιδιά
γιατρών, δικαστικών, πολιτικών, παπάδων,
της άρχουσας τάξης των Αθηνών. Αυτό
είναι και το μυστικό ότι μπορούν να
καταστρέφουν χωρίς να μπορεί η
αστυνομία να τους συλλάβει, λόγω της
παρεμβολής του πατέρα τους. Το
αποτέλεσμα είναι ότι με τις τελευταίες
διαδηλώσεις έχουν προκληθεί ζημίες
διακοσίων εκατομμυρίων Ευρώ σε
μικρομεσαίες επιχειρήσεις,
εξαναγκάζοντας σε πολλές από αυτές να
κλείσουν. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να
κάνω αναφορά στα λόγια του άλλου
κληρονομικού ηγεμόνα της πρωθυπουργίας
των Ελλήνων του Γιώργου Παπανδρέου ό
οποίος ζήτησε την παραίτηση της
κυβέρνησης: “Η κυβέρνηση δεν έχει την
δυνατότητα να αντιμετωπίσει την κρίση,
δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες,
το δικαίωμα της ιδιοκτησίας και δεν
μπορεί να αντιληφθεί την αγωνία της
νεότερης γενιάς”, τόνισε.
Πολλοί
είναι εκείνοι που βλέπουν με ανησυχία τα
γεγονότα και αναθυμούνται με ρομαντισμό
την εποχή των συνταγματαρχών. Σε άλλες
περιόδους θα μπορούσε κάποιος να
πιστέψει σε αυτή τη λύση. Σήμερα πάντως
δεν υπάρχει μήτε και αυτή η δυνατότητα,
καθώς η πολιτική ηγεσία του τόπου
γνωρίζει ότι οι εντολοδόχοι των
συνταγματαρχών, τώρα είναι δικοί τους
προστάτες. Σύμφωνα δε με τη γνώμη
αρθρογράφων των Αθηνών: “Το σημερινό
πρόβλημα δεν έγκειται στο εάν και κατά
πόσον θα πρέπει να κινηθούν τα
στρατιωτικά τάνκ στους δρόμους της
Αθήνας... Αλλά το ότι εάν συμβεί κάτι
παρόμοιο πρόκειται να προσκρούσουν το
ένα στο άλλο”, υπονοώντας την βαθιά
διηρημένη Ελληνική κοινωνία σε δεξιούς
και αριστερούς.
Ένα
ξεσήκωμα το οποίο αφήνει να
δημιουργηθούν ελπίδες για το μέλλον του
Εθνικού κέντρου και της Δημοκρατίας των
Ελλήνων.
