Το
πέρασμα ενός μεγάλου Έλληνα
“Παρέλαβα
κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα
παραδώσω «Κοινότητα» χωρίς δικαίωμα
λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα...”
Τάσσος
Παπαδόπουλος.
Είναι
το λόγια ενός ανδρείου. Ενός πραγματικού
χαρισματικού ηγέτη, ενός αγνού αγωνιστή
και ενός ασυμβίβαστου πατριώτη και
πολιτικού με διορατικότητα και πίστη
στα δίκαια του λαού και του έθνους.
Η
ζωή του Τάσου Παπαδόπουλου, κάθε άλλο
παρά ήταν εύκολη. Από πολύ νωρίς
στρατεύτηκε στην υπόθεση της λευτεριάς
του τόπου και του λαού του, με ενεργό
σύμπραξη στον απελευθερωτικό αγώνα της
ΕΟΚΑ. Αργότερα υπηρέτησε το τόπο με τη
συμμετοχή του στα κοινά
ως Υπουργός Εσωτερικών, Οικονομικών,
Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων,
Υγείας και Υπουργός Γεωργίας και
Φυσικών Πόρων, καθώς επίσης και Πρόεδρος
της Βουλής των Αντιπροσώπων από τον
Απρίλιο μέχρι τον Οκτώβριο του 1976.
Άσκησε
το επάγγελμα του δικηγόρου στη Λευκωσία
ουδέποτε δε ακούστηκε κανένα
σκάνδαλο συνδεδεμένο με το όνομά του.
Ο
θητεία του Τάσσου Παπαδόπουλου στην
προεδρεία της Κυπριακής Δημοκρατίας,
μόνον σαν έργο της “της Θείας Πρόνοιας”
θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί. Βρέθηκε
στο τιμόνι της νεαρής δημοκρατίας στην
δυσκολότερη στιγμή της ιστορίας της και
χάρις σε αυτόν, τον ατσάλινο και
ασυμβίβαστο χαρακτήρα του, πραγματικά
σώθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία και ένα
μεγάλο κομμάτι του εθνικού κορμού από
την πολιτική της εθνικής μειοδοσίας
και των οικονομικών ανταλλαγμάτων
που οι αντίπαλοι του ακολουθούσαν με την
δικαιολογία της ανάγκης συμβιβασμών.
Η
αλήθεια είναι ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος
βρέθηκε μόνος, κατάμονος, στον μεγάλο
αγώνα και πολέμησε με όλες του τις
δυνάμεις ενάντια σε εκείνους που για μια
χούφτα αργυρία προσπάθησαν να
εκποιήσουν τον Κυπριακό Ελληνισμό, στο
όνομα κάποιου συμβιβασμού. Δέχθηκε
πιέσεις, αντέδρασε. Απειλές, δεν λύγισε.
Υποσχέσεις, δεν δέχθηκε να συμβιβασθεί.
Προσφορές, δεν καταδέχθηκε καν να τις
υπολογίσει. Έτσι στο περίφημο
δημοψήφισμα –ξεπούλημα της
αξιοπρέπειας του Κυπριακού Ελληνισμού-,
ύψωσε τον εαυτό του σε μυθικό ημίθεο και
βροντοφώναξε όχι. Η 7 Απριλίου 2005, υπήρξε
μια στιγμή μεγαλείου στην μακραίωνη
ιστορία μας ως φυλής και ως έθνους. Μια
στιγμή που επέβαλε την δυνατή μορφή του
στο πάνθεο των ηρώων και μεγάλων ηγετών
του λαού μας.
Από
τα Ηνωμένα Έθνη μέχρι και την Ουάσιγκτον
έπεσαν μύδροι εναντίον του. Οι μίσθαρνοι
πράκτορες της καλά σχεδιασμένης
προδοσίας για το ξεπούλημα μιας ακόμα
γωνιάς του Ελληνισμού, έπεσαν πάνω του
να τον κατασπαράξουν. Στις δύσκολες
εκείνες στιγμές ωστόσο ενωμένος
ολόκληρος ο Ελληνισμός ήταν εκείνος που
επιτέλους αντιλήφθηκε το βρώμικο
παιγνίδι της σε βάρος του προδοσίας και
συσπειρώθηκε γύρω από τον ηγέτη του. Ο
Πρόεδρος έζησε στιγμές δόξας και
αμείφτηκε με την αποδοχή και αναγνώριση
του ως εθνικού ηγέτη, κάτι που όμως δεν
φαίνεται να άρεσε στους αντιπάλους του
της πολιτικής κονίστρας τόσο στην
Λευκωσία όσο και την Αθήνα.
Έτσι
στις επόμενες εκλογές ο άνδρας με την
μεγάλη καρδιά και την πολύ αγάπη για το
λαό του βρέθηκε παραγκωνισμένος και
δοκίμασε το “κώνειο” της άρνησης της
πλειοψηφίας των ψηφοφόρων. Εκείνων των
ψηφοφόρων οι οποίοι μήνες νωρίτερα τον
υμνολογούσαν ως ημίθεο. Ο Τάσσος
Παπαδόπουλος, για ακόμα μια φορά γνώρισε
την μοίρα των μεγάλων ηγετών του έθνους.
Όταν στις 12 του Δεκέμβρη του 2008, δόθηκε
στον τύπο το άγγελμα του θανάτου του,
πολύ σωστά το έθνος αισθάνθηκε το πόνο
της ορφάνιας, αφημένο και πάλι στα χέρια
εκείνων που το χρησιμοποιούν για να
προωθήσουν τα προσωπικά και κομματικά
τους συμφέροντα. Αιωνία σου η μνήμη
Πρόεδρε, το έθνος θρηνεί σήμερα το χαμό
σου. Τον δικό του χαμό.
“Πατρίδες”
