Πίσω στο ευρετήριο

“Το Μακεδονικό ζήτημα”

Γράφει ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης  Νέα Υόρκη Δεκέμβρης 2007

denniskontarinis@yahoo.com

Μέρος Α!

Το “Μακεδονικό Ζήτημα,” όπως καθιερώθηκε να ονομάζεται στη διεθνή πολιτική το εδαφικό πρόβλημα της ευρύτερης περιοχής της Μακεδονίας, δεν είναι ένα θέμα που προέκυψε στις μέρες μας. Οι ρίζες του είναι πάρα πολύ παλιές αλλά, ουσιαστικά μπορεί να πει κανείς, πως ξεκινάει το 1870 με την ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας, μίας οργάνωσης με καθαρά πνευματική διοίκηση, η οποία με την έκδοση του φιρμανιού της στις 10 Μαρτίου του ιδίου έτους, τυπικά επισημοποίησε και διαμόρφωσε το Μακεδονικό Ζήτημα σαν ένα θέμα διεθνούς ενδιαφέροντος.

Όμως το 1873 ιδρύεται η βουλγαρική Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση, (ΙΜΡΟ), γνωστή ως “Κομιτάτο”το οποίο, το 1887 χρηματοδοτήθηκε, για τους σκοπούς του, με τέσσερα εκατομμύριο  χρυσά φράγκα από τον κρατικό προϋπολογισμό της Σερβίας. Σκοπός της Οργάνωσης αυτής ήταν η δημιουργία μίας αυτόνομης και αδιαίρετης Μακεδονίας. Βέβαια αν η οργάνωση αυτή πετύχαινε τους σκοπούς της η Μακεδονία θα ενώνετο με την Βουλγαρία

Η όλη κίνηση σχετικά με το Μακεδονικό Ζήτημα κορυφώνεται το καλοκαίρι του 1903 όπου ανήμερα της γιορτής του Προφήτη Ηλία πραγματοποιήθηκε η εξέγερση, γνωστή με την ονομασία “ Ιλιντεν”  Η εξέγερση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή πολλών ελληνικών κοινοτήτων στην ευρύτερη περιοχή, ενώ παράλληλα παρουσίασε έντονο τον κίνδυνο να χαθεί η ελληνική Μακεδονία.

 Όλα αυτά οδήγησαν τον ελληνισμό σε μία γενική κινητοποίηση. Έτσι το 1904 άρχισε ο Μακεδονικός αγώνας. Είχε προηγηθεί η υπογραφή της Συνθήκης του Βερολίνου την

1^η Ιουλίου του 1878 η οποία  προέβλεπε τη συμφωνία της Ελλάδας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία αναφορικά με την χάραξη των συνόρων της Θεσσαλίας και της Ηπείρου, κάτι που ποτέ δεν έγινε αφού το πρωτόκολλο της Συνθήκης, με τις ασάφειες που περιείχε, άφηνε πολλές εκκρεμότητες στο θέμα της ταχτοποίησης των συνόρων. Έτσι η Ελλάδα αναγκάστηκε να συνεχίσει τον ξεσηκωμό των Ελλήνων της δυτικής Μακεδονίας. Η Συνθήκη του Βερολίνου, με τις ασάφειες και τις εκκρεμότητες, που περιέκλειε στο πρωτόκολλό της, μπορεί κανείς να πει, ότι έδωσε την αφορμή συγκρούσεων ανάμεσα στα ενδιαφερόμενα για την Μακεδονία, κράτη.

Ουσιαστικά, από την πλευρά της Ελλάδας, ο Μακεδονικός αγώνας άρχισε το 1900 με την ίδρυση του ελληνικού “Μακεδονικού κομιτάτου”σκοπός του οποίου ήταν η εμψύχωση του ελληνόφωνου πληθυσμού της Μακεδονίας,  που εδοκιμάζετο από την δράση των Βουλγάρων κομιτατζήδων. Ένας από τους πρωτεργάτες του Μακεδονικού κομιτάτου ήταν ο Παύλος Μελάς.  Κατά τη διάρκεια του αγώνα αυτού εθελοντικά σώματα από το ελεύθερο ελληνικό κράτος, από την Κρήτη και άλλες περιοχές δίνοντας σκληρές μάχες με τους Βούλγαρους κατάφεραν να διατηρήσουν τον ελληνικό χαρακτήρα σε όλη την περιοχή της κεντρικής και νότιας Μακεδονίας.

Ο Μακεδονικός αγώνας που διήρκεσε τέσσαρα χρόνια κατάφερε να επιτύχει ένα μεγάλο πλήγμα στην επέκταση του βουλγαρικού  προσηλυτισμού των κατοίκων της περιοχής. Οι   νεκροί και από τις δύο πλευρές υπήρξαν πάρα πολλοί ενώ έχει περάσει στην ιστορία η τραγική δολοφονία του Παύλου Μελά. Ο Μελάς σκοτώθηκε στην Σιάτιστα στις 13

Οκτωβρίου 1904, προδοθείς από τον Βούλγαρο κομιτατζή Μήτρο Βλάχο και αφού κυκλώθηκε από τούρκικο απόσπασπασμα 150 ανδρών και έδωσε μάχη επί δύο ώρες.

Εν τω μεταξύ, πάνω από το χώρο των Βαλκανίων τα πρώτα σύννεφα των Βαλκανικών πολέμων θα φανούν κάπως νωρίς. Αυτό θα οδηγήσει όλους τους εμπλεκόμενους στο Μακεδονικό Ζήτημα σε κάποια στάση αναμονής. Γνωρίζουν ότι με το τέλος των πολέμων πολλά πράματα θα πάρουν μία κάποια άλλη θέση. Έτσι προτιμούν να περιμένουν.

Πράγματι στις 8 Οκτωβρίου του 1912 αρχίζει ο πρώτος Βαλκανικός Πόλεμος και τελειώνει στις 30 Μαΐου του 1913. Με διακοπή ενός μόνο μηνός, στις 29 Ιουνίου 1913 αρχίζει ο Δεύτερος ο οποίος έχει την μικρή διάρκεια του ενός μηνός. Τελειώνει στις 30 Ιουλίου του 1913 και παράλληλα, σχεδόν αμέσως αρχίζει η συνδιάσκεψη του Βουκουρεστίου η οποία στις 10 Αυγούστου εκδίδει το σχετικό πρωτόκολλο με το οποίο παραχωρείται στην Ελλάδα το 51% των εδαφών της Μακεδονίας ενώ η Σερβία παίρνει το 39% και η Βουλγαρία το 10% και, υποτίθεται ότι το πρωτόκολλο αυτό, τις δεσμεύει από τις οποιεσδήποτε μελλοντικές διεκδικήσεις. Όμως το πρωτόκολλο του Βουκουρεστίου, σύμφωνα με το Διεθνές Πολιτικό Δίκαιο, σε έξη χρόνια από σήμερα, το 2013, χάνει κάθε ισχύ του. Τι θα γίνει τότε; Ποιες απαιτήσεις θα εγείρουν τα Σκόπια; Ποια θέση θα πάρει η Βουλγαρία; Πως θα κινηθεί η Αλβανία;

Τα εμπλεκόμενα μέρη φάνηκε  να ικανοποιούνται με το αποτέλεσμα του πρωτοκόλλου του Βουκουρεστίου αλλά, όπως θα αποδειχτεί σύντομα, μάλλον επιφανειακά. Άλλωστε τα διεθνή πολιτικά γεγονότα δεν τους επιτρέπουν καμιά κίνηση αφού ο Πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος είναι προ των πυλών. Επιφανειακά το Μακεδονικό Ζήτημα φαίνεται να παραμένει σε μία κάποια αδράνεια. Όχι όμως και στην πραγματικότητα. Η Σερβία συνεχίζει να κινείται για μία ανεξάρτητη Μακεδονία. 

Ένα χρόνο μετά το τέλος των Βαλκανικών πολέμων και συγκεκριμένα την 28^η  Ιουνίου του 1914, δολοφονείται στο Σεράγεβο ο πρίγκηψ της Αυστρίας Φερδινάνδος.

Η δολοφονία αυτή έχει χαρακτηριστεί από τους ιστορικούς, κι΄αυτό είναι η αλήθεια, σαν ο σπινθήρας που άναψε την φωτιά του Α! Παγκόσμιου πολέμου. Έτσι την 28^η Ιουλίου 1914 η Αυστρία κηρύσσει τον πόλεμο στη Σερβία και ο Α! Παγκόσμιος πόλεμος έχει αρχίσει. Τέσσερα χρόνια θα κρατήσει ο πόλεμος αυτός, ο οποίος θα τελειώσει την 11^η  Νοεμβρίου του 1918. Όχι όμως και για την Ελλάδα, η οποία θα εμπλακεί στην περιπέτεια της Μικρασιατικής εκστρατείας, η οποία θα τελειώσει στις 2 του Σεπτέμβρη του 1922 με την οπισθοχώρηση της ντροπής, με 1.500.000 ξεριζωμένους και ένα πλήθος οικονομικών προβλημάτων.

Την κρίσιμη εκείνη περίοδο η Ελλάδα, αντιμέτωπη στη συνδιάσκεψη της Λωζάνης με μία Τουρκία που είχε υπερβολικές απαιτήσεις, στρέφεται προς τα γειτονικά της κράτη ζητώντας κάποια στήριξη. Όμως τόσο για την Σερβία όσο και για την Βουλγαρία το Μακεδονικό Ζήτημα συνέχιζε να υπάρχει. Έτσι και τα ανταλλάγματα της υποστήριξης ήσαν κάτι που η Ελλάδα δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχτεί.

Σερβία και Βουλγαρία ζητούσαν να αναγνωριστεί η Θεσσαλονίκη σαν Σερβικό έδαφος, κυριαρχικές παραχωρήσεις στη σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης-Γευγελή, αναγνώριση σε σερβική μειονότητα των σλαβόφωνων της Δυτικής Μακεδονίας και πολλά άλλα. Φυσικά η Ελλάδα αρνήθηκε όλες αυτές τις απαιτήσεις και απόμεινε μόνη της να σηκώσει το σταυρό του μαρτυρίου της.

Τότε ήταν που η Σερβία ξεκίνησε μία μεγάλη δυσφημιστική εκστρατεία σε βάρος της Ελλάδας σε πολλά επίπεδα.

Τον Μάρτη του 1924 συνέρχεται η Σύνοδος της Βαλκανικής Κομουνιστικής Ομοσπονδίας η οποία αποδέχτηκε επίσημα την βουλγαρική θέση για την ίδρυση της

“ Ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας” Δυο μήνες αργότερα, τον Μάιο του ιδίου έτους, θα γίνει το 5^ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομιντέρν το οποίο και θα επικυρώσει την απόφαση της Βαλκανικής Κομουνιστικής Ομοσπονδίας. Στο Συνέδριο αυτό εκπροσωπείτο και το Κ.Κ. Ελλάδας με τους Παντελή Πουλιόπουλο και Σεραφείμ Μάξιμο, δύο από τα πλέον επιφανή και αξιόλογα στελέχη που παρουσίασε στην ιστορία του το ΚΚΕ. Οι Έλληνες εκπρόσωποι θα αποδεχτούν την απόφαση του Συνεδρίου, για να μην κατηγορηθεί το ΚΚΕ ότι διασπά το διεθνές κομουνιστικό κίνημα, όπως δικαιολογήθηκαν αργότερα, αλλά κάποια στιγμή θα αποσύρουν την αποδοχή τους από την απόφαση αυτή και ο μεν Πανόπουλος, με άρθρο του στον Ριζοσπάστη, θα ασκήσει έντονη κριτική στο κόμμα γιά τα συνθήματα που υιοθέτησε για “ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία” και “ ενιαία και ανεξάρτητη Θράκη” και ο Μάξιμος θα διαφωνήσει δημόσια και θα παραιτηθεί αποχωρώντας από το κόμμα. Εν τω μεταξύ η Κομιντέρν θα συνεχίσει την ασφυκτική της πίεση για το Μακεδονικό υποχρεώνοντας σε παραίτηση από το ΚΚΕ δυο Γραμματείς και σημαντικά στελέχη του κόμματος. Τον Γιάννη Κορδάτο και τον Θωμά Αποστολίδη.

Στην Ελλάδα από το 1922 και μετά η κατάσταση παραμένει συγκεχυμένη με τις κυβερνήσεις και τις δικτατορίες να διαδέχονται η μία την άλλη. Η χώρα προσπαθεί μάταια να βρει τον ρυθμό της. Κανείς δεν δείχνει να έχει την διαθέσει να ασχοληθεί με το μεγάλο αυτό πρόβλημα. Έτσι το Μακεδονικό Ζήτημα παραμένει απλά ένα παιγνίδι για έναν παίκτη.

Η δικτατορία του Μεταξά τον Αύγουστο του 1936, θα ρίξει όλο της το βάρος στην φασιστοποίηση της χώρας και στο να .... αψηλώσουν τα στάχυα και να ανθίσουν όλα γύρω τα βράχια. Θα φτιάξει όμως και τα οχυρά στα σύνορα της Βουλγαρίας νομίζοντας ότι εκεί διαγράφεται όλος ο κίνδυνος. Η Σερβία θα απομείνει μόνη της να συνεχίσει να καταστρώνει τα σχέδιά της για την Μακεδονία.

Πριν τελειώσει ο απόηχος του Α! Παγκοσμίου πολέμου ένας δεύτερος φαίνεται να είναι πάρα πολύ κοντά. Την 1^η Σεπτεμβρίου του 1939 η Γερμανία του Χίτλερ εισβάλει στην Πολωνία. Πολύ σύντομα όλη η Ευρώπη, χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα θα χορεύει το βαλς των κανονιών. Στις 28 Οκτ. του ΄40 η Ελλάδα θα παρασυρθεί σ΄αυτόν τον χορό. Μαζί της και οι άλλες δυο χώρες που αγωνίζονται για την κυριαρχία τους στην Μακεδονία. Το Μακεδονικό Ζήτημα φαίνεται να παγώνει. Όμως κάτω από το φαινομενικό αυτό πάγωμα  η Σερβία δεν θα σταματήσει το όραμά της.

Στις 3 Αυγούστου του 1943 ο Τίτο στην παλιά περιοχή της Νότιας Γιουγκοσλαβίας θα ιδρύσει τη “Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας.” η οποία στις 7 Απριλίου του 1963 να μετονομασθεί σε “Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας”. Το Μακεδονικό Ζήτημα αρχίζει πλέον να παίρνει διαστάσεις επικίνδυνες για την Ελλάδα, που όμως δείχνει να μην ανησυχεί.

Το φθινόπωρο του 1944, πριν να τελειώσει ο πόλεμος, η Γιουγκοσλαβία και η Βουλγαρία καταστρώνουν σχέδιο ίδρυσης μίας Βαλκανικής Ομοσπονδίας όπου μέσα στα όριά της θα έκλεινε και ολόκληρη την Μακεδονία σαν ανεξάρτητο κράτος. Μάλιστα ο Τίτο είχε πει τότε στον Δημητρώφ της Βουλγαρίας ότι αν αποφάσιζε την συμμετοχή του στην Ομοσπονδία θα έπρεπε να αποτελέσει το έβδομο κράτος αφού τα άλλα έξη θα ήσαν η Σερβία, η Κροατία, η Σλοβενία, το Μαυροβούνιο, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη και η Μακεδονία. Η πρόταση αυτή έβαλε σε σκέψεις πολλά σημαίνοντα στελέχη του ΚΚ Βουλγαρίας, που φοβήθηκαν ότι η παραχώρηση εδαφών της βουλγαρικής Μακεδονίας θα προκαλούσε εσωτερική εξέγερση. Έτσι για μία ακόμη φορά το σχέδιο μίας Βαλκανικής Ομοσπονδίας αποτύγχανε.

Τον Μάιο του 1945 θα τελειώσει ο Β! Πιγκ. Πόλεμος ο οποίος ουσιαστικά θα λήξει στις 9 Σεπτεμβρίου του ιδίου χρόνου με την άνευ όρων παράδοση και της Ιαπωνίας.

Οι λαοί του κόσμου μέσα από τα ερείπια του πολέμου θα αρχίσουν τον αγώνα της ανασυγκρότησης. Όχι όμως και η Ελλάδα η οποία θα εμπλακεί στον Εμφύλιο των ξένων συμφερόντων.

Για πάνω από τρία χρόνια, η Ελλάδα θα είναι μπλεγμένη στον Εμφύλιο αδυνατώντας να παρακολουθήσει τις κινήσεις των γειτόνων της γύρω από το θέμα της Μακεδονίας, που από τον Τίτο δεν ξέφυγε ούτε μία ημέρα.

To 1947 με τα διάφορα σχέδια βοήθειας οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κάμουν την επίσημη εγκατάστασή τους στα Βαλκάνια, αρχίζοντας από την Ελλάδα. Έχουν διαπιστώσει ότι η περιοχή, για πολλούς λόγους, παρουσιάζει Γι΄αυτούς ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον.

 Στις 9 Αυγούστου του 1949 ο Εμφύλιος θα φτάσει στο τέλος του με την μεταφορά του κύριου όγκου του Δημοκρατικού Στρατού στις γειτονικές χώρες. Για την Ελλάδα θα αρχίσει ο αγώνας της ανασυγκρότησης. Φυσικά το Μακεδονικό Ζήτημα θα περάσει για μία ακόμη φορά σε δεύτερη θέση. Το παιγνίδι, από σφάλμα της Ελλάδας θα συνεχίσει να παίζεται με έναν μόνο παίχτη. Λίγα χρόνια αργότερα ο αείμνηστος αρχαιολόγος Μανώλης Ανδρόνικος θα πει:  “Στην υπόθεση των Σκοπίων φερθήκαμε σαν ηλίθιοι”και θα έχει απόλυτα δίκιο.

Μετά το θάνατο του Τίτο στο προσκήνιο θα φανεί ο Γκλιγκόροφ ο οποίος παρ΄όλη την διαλλακτικότητα, που θα αφήσει να περνάει προς τα έξω, στην ουσία θα είναι αυτός που θα κηρύξει τον αγώνα του αλυτρωτισμού. Οι σάλπιγγες του κινδύνου αρχίζουν να αφυπνίζουν την Ελλάδα.

Στις 6 Οκτωβρίου του 1955 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γίνεται για πρώτη φορά πρωθυπουργός της Ελλάδας. Μακεδόνας την καταγωγή με ευαισθησίες για την περιοχή της καταγωγής του θα είναι αυτός που θα δει το θέμα από τις σωστές του διαστάσεις.

Οι κυβερνήσεις που θα ακολουθήσουν τόσο από τον Καραμανλή όσο και από τον Γεώργιο Παπανδρέου και τους άλλους θα προσπαθήσουν να θέσουν σε κάποια τροχιά λογικής και κάτω από τους διεθνείς νόμους και κανόνες, το θέμα του ονόματος του νέου αυτού κρατιδίου. Όμως θα βρεθούν μπροστά στο πείσμα των Σκολιανών, που δεν θα είναι πλέον άγνωστο από που και από ποιόν στηρίζονται σε όλες τους τις κινήσεις.

Την 21^η Απριλίου του 1967 η Ελλάδα περνάει στα χέρια των παρανοϊκών συνταγματαρχών της Χούντας. Αφοσιωμένοι στα δικά τους σχέδια και με πρωταρχικό σκοπό τους τον πόλεμο ενάντια σε έναν ανύπαρκτο κομουνιστικό κίνδυνο ο Παπαδόπουλος και οι εταίροι του θα αγνοήσουν το Μακεδονικό ζήτημα, αφήνοντας στους Σκολιανούς ελεύθερο το έδαφος για τα δικά τους σχέδια.

Μετά την Χούντα στις κυβερνήσεις της Ελλάδας θα περάσουν ο Κωνσταντίνος Καραμανλή, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κώστας Σιμίτης.

Εν τω μεταξύ την δεκαετία του 1990 στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ έχουν αρχίσει να ετοιμάζονται οι νέοι ηγέτες των Σκοπίων, Μπράνκο Τσερβενκόφσκι, Νίκολα Γκρούεφσκι, Σερτζάν Κερίμ, Νίκολα Ντιμιτρόφ και άλλοι. Είναι αυτοί που θα δεχτούν να στηρίξουν μελλοντικά το παιγνίδι των ΗΠΑ στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη.

Στις 17 Σεπτεμβρίου του 1991 το κράτος των Σκοπίων ανακηρύσσει την ανεξαρτησία του και ζητά την αναγνώριση του. Πρώτη η Βουλγαρία στις 16 Ιανουάριο του 1992 θα αναγνωρίσει το νέο κρατίδιο για να ακολουθήσουν η Τουρκία, η Κροατία, η Σλοβενία, η Λιθουανία. Επιστέγασμα όλων αυτών και η αναγνώρισή τους από τις ΗΠΑ αμέσως μετά τις εκλογές του 2004 όπου ο κ. Μπους εκλέχτηκε για μία ακόμη φορά πρόεδρος των ΗΠΑ με σημαντική οικονομική υποστήριξη από την ελληνική Ομογένεια.

Η δεκαετία του 1990 θα πρέπει να θεωρείται ατύχημα που η Ελλάδα δεν μπόρεσε να καταλάβει τον καινούργιο κόσμο, που είχε αρχίσει να δημιουργείται γύρω της, κυριολεκτικά στη γειτονιά της αγνοώντας επιδείχτηκα τις μεγάλες ευκαιρίες που ανοίγονταν μπροστά της. 

Τρεις μήνες μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας τους, στις 16 Δεκεμβρίου του 1991 αποφασίζεται από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, βιαστικά και χωρίς καμιά προετοιμασία, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Εν τω μεταξύ ο Γκλιγκόρωφ με τον αλυτρωτισμό του, έχει καταφέρει να αφυπνίσει, επί τέλους, τους Έλληνες, να τους παρασύρει στο παιγνίδι του και να δώσει διαστάσεις στο θέμα της ονομασίας του νέου κρατιδίου που επιμένει να θέλει να λέγεται Δημοκρατία της Μακεδονίας. Είναι επόμενο η κατάσταση αυτή να ανησυχεί σοβαρά την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας.

“....αλλά τότε, μόλις τότε, στην εποχή της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας,ανακαλύψαμε την ενοχλητική, ίσως εχθρική, πάντως όχι φιλική ανάδυση στην παγκόσμια σκηνή ενός νέου κράτους στα βόρεια σύνορά μας.....Δεν δίναμε καμιά σημασία σ΄αυτό το κράτος όταν ήταν ένα από τα ομόσπονδα της Γιουγκοσλαβίας.” γράφει ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Μιχάλης Παπακωνσταντίνου στο βιβλίο του Το ημερολόγιο ενός πολιτικού.

Μετά από αυτές τις εξελίξεις στις 13 Απριλίου του 1992 το Συμβούλιο αρχηγών κομμάτων με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή πρόεδρο της Δημοκρατίας αποφασίζει σαν θέση της Ελλάδας στο θέμα των Σκοπίων να δεχτεί μόνο ονομασία που δεν θα περιέχει τη λέξη Μακεδονία και τα παράγωγά της. Δυο μήνες αργότερα, στις 27 Ιουνίου 1992 στη Λισσαβόνα το Συμβούλιο Κορυφής της ΕΟΚ (σημερινή  EE )προτείνει όνομα δίχως τον όρο Μακεδονία.

Ένα χρόνο μετά ο Μητσοτάκης θα υπογράψει τα Μέσα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης του Σάϋρους Βανς όπου στο πρώτο τους άρθρο αναφέρουν.

“Η Δημοκρατία της Ελλάδος θα αναγνωρίσει επισήμως την Δημοκρατία της Nova Makedonija......”και θα εκστομίσει εκείνα τα ανεύθυνα λόγια  “Μετά από 10 χρόνια κανείς δεν θα θυμάται το Σκοπιανό”και προχωράει στην υποβολή πρότασης για αναγνώριση του κρατιδίου με μία σύνθετη ονομασία, κάτι που θα το πληρώσει  με την πτώση της κυβέρνησής του.

Θα ακολουθήσει η υπογραφή της Ενδιάμεσης Συμφωνίας η οποία και πάλι από ασυγχώρητο λάθος της Ελλάδας θα δώσει το δικαίωμα στα Σκόπια να χρησιμοποιούν την ονομασία Δημοκρατία της Μακεδονίας και να αρχίσει η αναγνώριση τους από διάφορες χώρες. Η πρώτη από τις δηλώσεις της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ το 1993 ήταν η διακοπή των διαπραγματεύσεων με τα Σκόπια.  Ήταν ένα τραγικό λάθος η αποχώρηση της Ελλάδας από τις δεσμεύσεις της με την Ενδιάμεση Συμφωνία.

Κάπως αργά η Ελλάδα δείχνει να αφυπνίζεται από τον λήθαργο και αρχίζει πλέον ένα αγώνα πάντοτε μέσα στους διεθνείς κανονισμούς. Ωστόσο από το κρατίδιο, που θέλει να λέγεται “Δημοκρατία της Μακεδονίας” όλα αυτά αγνοήθηκαν και δεν σταμάτησαν οι αλυτρωτικές διαθέσεις και προσπάθειες δημιουργίας θέματος “Μείζονος Μακεδονίας”με όλα όσα αυτό μπορεί να συνεπάγεται.

Παράλληλα οι ΗΠΑ επείγονται για περισσότερους υποταχτικούς τους στα Βαλκάνια και  φυσικά τα Σκόπια προσφέρονται αλλά και εξυπηρετούν κάποιους σκοπούς. Ο ρόλος των ΗΠΑ έχει γίνει βέβαια γνωστός από καιρό αλλά η ανταλλαγή κάποιων άκρως μυστικών εγγράφων μεταξύ Σκοπίων και ΗΠΑ που φτάνουν στο Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας το 1993, αποκαλύπτουν πλέον την ανάμιξη της Ουάσιγκτον στο θέμα των Βαλκανίων και ιδιαίτερα των Σκοπίων και του Κοσσόβου, αλλά τα έγγραφα αυτά γίνονται και η αφορμή για την αποκάλυψη του κατασκοπικού ρόλου του Στηβ Λάλα και την σύλληψή του.

Εν τω μεταξύ στην ηγεσία των Σκοπίων ανεβαίνουν οι κατασκευασμένοι στις ΗΠΑ ηγέτες Τσερβενκόσφσκι, Κερίμ, Ντιμιτρόφ, Γκρούεφσκι και υπόλοιποι και φυσικά μέσα στο καθοδηγούμενο σχεδιασμό της εξωτερικής τους πολιτικής από τους πάτρωνές τους, είναι ο αλυτρωτισμός και η επιμονή στο όνομα. Με μία πετυχημένη εξωτερική πολιτική και εκμεταλλευόμενη παράλληλα τα λάθη της Ελλάδας αναφορικά με την Ενδιάμεση Συμφωνία καταφέρνουν την αναγνώριση με το συνταγματικό τους όνομα από έναν μεγάλο αριθμό χωρών όλου του κόσμου.

Το πρόβλημα πλέον υψώνεται απειλητικό μπροστά στην Ελλάδα. Η επέμβαση των ΗΠΑ μετατρέπεται από διακριτική σε απειλητική για την Ελλάδα. Παράλληλα το Κόσσοβο απαιτώντας την ανεξαρτησία του έχει αρχίσει να γίνεται μία νέα απειλή για την ευαίσθητη περιοχή των Βαλκανίων. Οι μελλοντικές εξελίξεις για την περιοχή διαγράφονται ακόμη πιο απειλητικές. 

Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στις κυβερνήσεις της Ελλάδας και με το όραμα της επικράτησης του σοσιαλισμού το Σκοπιανό παραμένει σαν ένα θέμα δεύτερης προτεραιότητας, αφού το πρώτο τραγικό λάθος ήταν να διακόψουν τις διαπραγματεύσεις. Οι γείτονες της Ελλάδας το εκμεταλλεύονται και αυτό αποδεικνύοντας έτσι σε όλο τον κόσμο ότι οι σπουδές τους και η εκπαίδευσή τους στην Αμερική δεν πήγαν χαμένες.

Φτάσαμε έτσι σήμερα να θεωρούμε μία σύνθετη ονομασία πάνω στο όνομα της ελληνικής Μακεδονία, σαν μία λύση νίκης. Κάτι που αν κάποιος από τους ηγέτες της Ελλάδας τολμήσει να ζητήσει ένα δημοψήφισμα από τον λαό είναι ζήτημα αν θα βρει σύμφωνο ένα 3-5% Θα είναι ένα δύσκολο θέμα για την κυβέρνηση της ΝΔ να μπορέσει να περάσει στον ελληνικό λαό την υποταγή της σε έναν ρεαλιστικό συμβιβασμό που δεν θα έχει καμιά σχέση με τα όσα ο λαός αυτός περίμενε από τους πολιτικούς του.

 Η κατάρρευση των κομουνιστικών καθεστώτων ανέτρεψαν την πολιτική ισορροπία και στα Βαλκάνια, δημιουργώντας μία καινούργια πραγματικότητα προς την οποία η Ελλάδα, λόγω της θέσης της, θα έπρεπε να προσαρμοσθεί και φυσικά να αναλάβει κάποιο ρόλο πρωτοβουλίας. Όμως οι πολιτικοί της χώρας δεν το αντελήφθησαν και δεν το εκμεταλλεύτηκαν. Κι΄αυτό ήταν ένα μεγάλο σφάλμα τα αποτελέσματα του οποίου θα άρχιζαν να διαφαίνονται πολύ σύντομα.

Με την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης το 1992 να σταματήσει τις διαπραγματεύσεις με τα Σκόπια,ουσιαστικά καταργούσε την Ενδιάμεση Συμφωνία και σύμφωνα με τις δεσμεύσεις που περιέκλειε το περιεχόμενο της Συμφωνίας αυτής, τα Σκόπια αυτομάτως αποκτούσαν το δικαίωμα να διατηρήσουν την συνταγματική τους ονομασία και να ζητήσουν την αναγνώριση του ονόματός τους, έστω και με διμερείς συμφωνίες. Ουσιαστικά για μία ακόμη φορά η Ελλάδα έδινε την ευκαιρία στους Σκοπιανούς να κινούνται μόνοι τους μέσα στον διεθνή χώρο. Κάτι που το εκμεταλλεύτηκαν έξυπνα, σωστά και φυσικά με μεγάλα οφέλη τα οποία τώρα η Ελλάδα αγωνίζεται να τα παραμερίσει πάλι με κινήσεις, που κάθε άλλο παρά το συμφέρον της χώρας εξυπηρετούν.

Εδώ και μερικά χρόνια το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων βρίσκεται στην εποχή Νίμιτς. Και μέσο σ΄αυτή την υποκριτική εποχή είναι αναγκασμένη και η Ελλάδα να χορεύει. Οι μέχρι τώρα προτάσεις του πρώην Αμερικανού διπλωμάτη Νίμιτς ως μεσολαβητή του ΟΗΕ αντί να οδηγούν σε μία διευθέτηση κρατούν το ζήτημα ουσιαστικά ανοιχτό σε κάθε είδους ιμπεριαλιστική παρέμβαση. 

 Οι συζητήσεις που θα γίνουν στην Αθήνα με τον Υφ. Εξωτερικών των ΗΠΑ Νίκολας Μπερνς δεν θα είναι και τόσο εύκολες για την εξωτερική +πολιτική της Ελλάδας αφού είναι γνωστές οι προθέσεις της Ουάσιγκτον για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Άλλωστε οι ΗΠΑ συνδέουν το θέμα των Σκοπίων με το καθεστώς στο Κόσσοβο. Όμως η χάραξη νέων συνόρων στο Κόσσοβο και ο αλυτρωτισμός των Σκοπίων κάθε άλλο παρά εγγυώνται την σταθερότητα στην περιοχή των Βαλκανίων.

Ο εντοπισμός του θέματος στο ζήτημα της ονομασίας συνδέεται άμεσα και με την απόφαση των ΗΠΑ να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου από την Σερβία.

Η υποκρισία των ΗΠΑ φαίνεται και από το γεγονός, ότι ενώ αναγνώρισε μονομερώς τη γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα, τώρα παρουσιάζονται ως πρεσβευτές καλής θελήσεως για να βρεθεί λύση στο όνομα.

Θα πρέπει ρητά να γίνει αποδεχτό μόνο ως γεωγραφικός προσδιορισμός Να μπει τέλος στην αλυτρωτική προπαγάνδα, να υπάρξει αμοιβαία αναγνώριση του απαραβίαστου των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας των δύο κρατών.

Η κρίσιμη γεωγραφική θέση της χώρας μας, την υποχρέωνε όχι μόνο να δέχεται, αλλά πολλές φορές και να επιζητεί την προστασία των Μεγάλων. Κ.Καραμ.

Και αν επεδίωξα με τόση επιμονή την ένταξη της Ελλάδος στην Ε.Κοινότητα, το έκαμα γιατί ήθελα, εκτός των άλλων, να την απαλλάξω και από την ανάγκη να αναζητεί προστάτες.