Αν
ήμουν η Ελλάδα
Το
σύνηθες πρόβλημα βέβαια που τίθεται
είναι τι γίνεται σήμερα. Και τι μπορεί να
κάνει η Ελλάδα στη επικείμενη Σύνοδο
Κορυφής. Η γνώμη μου είναι ότι για
πολλούς λόγους η χώρα μας είναι σε θέση
να κλέψει την παράσταση και να ανεβάσει
μια άλλη. Ποια; «H
στρίγγλα που έγινε αρνάκι», όπου αυτή
δεν θα είναι μόνον η πρωταγωνίστρια του
γνωστού Σεξπηρικού θεατρικού έργου αλλά
μπορεί να είναι και μια γειτονική χώρα.
Χ. Κ. 10 XII
2006,
Του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου
Κηπουρού
Α.
Εισαγωγή
Οι
ανάγκες δεν έχουν προτιμήσεις. Κάνουν
αισθητή την παρουσία τους τόσο σε
ανθρώπους όσο σε χώρες, χωρίς ποιοτικές
διακρίσεις. Και κυρίως χωρίς να είναι σε
θέση να διαβεβαιώσουν για το εάν θα
καλυφθούν ή όχι. Πολλές χώρες προσδοκούν
στην Ευρωπαϊκή προοπτική γιατί μέσα από
αυτή θεωρούν ότι διανοίγεται ένας άλλος
ορίζοντας για τη συνέχεια τους.
Κοινωνικός, Οικονομικός, Πολιτικός,
Πολιτισμικός.
Ναι
μεν η Ε.Ε. δεν είναι αυτή που θα περίμενε
κανείς, όμως όλοι αποδέχονται ότι έχει
δημιουργήσει ένα όνομα σεβαστό παντού.
Μάλιστα σε περίοδο που για πολλούς «δεν
έχει οδό», ο αναπτυξιακός της δρόμος
συνεχίζει να προσελκύει. Όλοι το
γνωρίζουν αυτό και επίσης όλοι και
φυσικά και τα ήδη υφιστάμενα μέλη της,
κάνουν χρήση του γεγονότος. Από το
φαινόμενο της αλαζονείας της εξουσίας
των χωρών εταίρων, δεν εξαιρείται βέβαια
κι η Ελλάδα. Το βλέπει κανείς στα μάτια
των όποιων κυβερνώντων, όταν
δεσμεύονται δίνοντας δημόσιες
υποσχέσεις για στήριξη κλπ.
Υπάρχει
όμως ανάμεσα στις ενδιαφερόμενες χώρες
και κάποια που στις ενταξιακές της
διαπραγματεύσεις παραπέμπει στο μαθητή
εκείνο ο οποίος είναι διατεθειμένος να
σπάσει στο ξύλο τον εξεταστή του αν δεν
τον περάσει. Και μάλιστα όταν δεν έχει
παραδώσει μόνο λευκή κόλλα, αλλά στην
κυριολεξία μαύρη, και από πάνω να θέλει
και να προαχθεί. Και μέχρι να βγουν τα
αποτελέσματα άλλοτε να απειλεί και
άλλοτε να επιστρέφει στη μόνη τέχνη που
έμαθε καλά. Το παζάρεμα.
Ναι
μεν η Ε.Ε. ονόμασε τη διαδικασία «ενταξιακές
διαπραγματεύσεις», όμως δεν είναι όλα
διαπραγματεύσιμα. Σαφώς κάποια είναι
αδιαπραγμάτευτα. Οι Ευρωπαϊκές αρχές
και αξίες, ανήκουν στην κατηγορία αυτή,
με πρώτες από όλες, την Ελευθερία και τη
Δημοκρατία, για όλο το λαό ή τους λαούς
της υποψήφιας χώρας, αν σε αυτή ζουν
περισσότεροι του ενός λαοί, όπως
συμβαίνει στην Τουρκία. Περί ης και ο
λόγος.
Το
πρώτο κείμενο της νέας τριλογίας
καταπιάνεται με τη Δημοκρατία. Θεωρώ ότι
δεν μπορεί να αναπτυχθεί καμιά μορφή
Δημοκρατίας στη γειτονική χώρα όσο οι
δομές της περιστρέφονται γύρω από ένα
πρόσωπο, που επιπλέον έχει πεθάνει από
πολλών ήδη δεκαετιών. Και που οι
τεράστιες εικόνες του είναι πανταχού
παρούσες. Ο τίτλος του κειμένου είναι «Το
ξεκρέμασμα του κάδρου του Κεμάλ».
Δεν
γνωρίζω μετά από πόσα χρόνια θα αρχίσει
η αποκαθήλωση αυτού του τελευταίου
εναπομείναντος ζόμπι των ιστορικών λαών
της περιοχής. Ξέρω όμως ότι η ίδια η
Ευρώπη θα έχει αποτύχει παταγωδώς όχι
εάν κάποια στιγμή επιβάλλει κυρώσεις
που άλλωστε προβλέπονται αλλά εάν δεν
συμβάλει μέσα από τους θεσμούς που έχει,
στο κατέβασμα του κάδρου. Θα είναι μια
μεγάλη πολιτισμική υπηρεσία της, προς
όλους ανεξαίρετα τους Ευρωπαϊκούς λαούς.
Όχι μόνο στους Τούρκους και τους
Κούρδους. Ούτε μόνο στον Ελληνισμό. Θα
είναι ένα νέο Δημοκρατικό βήμα, χρήσιμο
σε όλους τους λαούς και τους πολιτισμούς
της Γηραιάς Ηπείρου. Και επίσης και σε
άλλους θεσμούς, όπως οι Εκκλησίες. Κρίμα
που η πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα ήταν
αυτή που ήταν. Εξηγώ στο ίδιο κείμενο το
γιατί.
Το
δεύτερο μέρος της τριλογίας με τίτλο «Ο
Ιωάννης Σοφιανόπουλος και οι ΥΠΕΞ της
τελευταίας δεκαετίας» είναι καλή
ευκαιρία ώστε να δειχθεί η διαφορά
ανάμεσα στο άλλοτε και το τώρα. Γιατί ο
εκ Καλαβρύτων Υπουργός Εξωτερικών
ψήφισε κατά της εισόδου της Αργεντινής
στον Ο.Η.Ε. λόγω μη Δημοκρατικότητάς της.
Διερωτώμαι λοιπόν αν κάτι ανάλογο ήταν
ποτέ δυνατό να κάνουν και εδώ είτε οι
χθεσινοί είτε οι σημερινοί ΥΠΕΞ με το
γειτονικό Κεμαλισμό και Κεμαλισλαμισμό.
Πόσο μάλλον αν συγκριθεί με αυτούς ο,
κατά τα άλλα, όντως αντιδημοκρατικός
Περονισμός. Μια διαφορά, όσο η μέρα από
τη νύχτα. Express
μεν το ένα και το άλλο, αλλά άλλο το express
του Μεσονυκτίου και άλλο το express
της ομίχλης.
Το
σύνηθες πρόβλημα βέβαια που τίθεται
είναι τι γίνεται σήμερα. Και τι μπορεί να
κάνει η Ελλάδα στη επικείμενη Σύνοδο
Κορυφής. Αυτό ακριβώς απασχολεί το τρίτο
και τελευταίο μέρος της ίδιας τριλογίας.
Εξ ου και ο εύγλωττος τίτλος «Αν ήμουν η
Ελλάδα» που μπήκε και σαν γενικός τίτλος.
Η γνώμη μου είναι ότι για πολλούς λόγους
η χώρα μας είναι σε θέση να κλέψει την
παράσταση και να ανεβάσει μια άλλη. Ποια
είναι; «H
στρίγγλα που έγινε αρνάκι», όπου αυτή
δεν θα είναι μόνον η πρωταγωνίστρια του
γνωστού Σεξπηρικού θεατρικού έργου αλλά
μπορεί να είναι και μια γειτονική χώρα.
Λέω
δηλαδή ότι μπορούν να υπάρξουν και άλλες
πολιτικές. Μια μάλιστα από αυτές αξίζει
και φωτίζει όσο ένας λαμπτήρας των
χιλίων κηρίων. Συγνώμη χιλίων βέτο. Δεν
είναι απαραίτητο δηλαδή το γνωστό βέτο
που έρχεται στο φως τις παραμονές της
κάθε συνόδου κορυφής. Είτε από την
Ελλάδα είτε από την Κύπρο. Πόσο μάλλον
από αυτήν. Εξηγώ νομίζω τα όποια γιατί.
Κυρίως γιατί «υπάρχει και άλλη οδός».
Και η οποία δεν είναι άλλη από την
πολιτική, την ηθική και τη Δημοκρατία.
Αυτές οφείλει να δεσμευθεί ότι θα
ακολουθήσει η Ελλάδα και νομίζω πως δεν
θα αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα. Και
όσες φορές εμφανιστεί πρόβλημα, και θα
είναι πολλές αυτές, θα το έχει άλλος.
Συγκεκριμένα ο μαθητής που έλεγα στην
αρχή. Μόνο που πλέον δεν πρόκειται να
σηκώσει ούτε χέρι και ίσως ούτε και F16.
1.
Το
ξεκρέμασμα του κάδρου του Κεμάλ
Ενώ το
Δημοκρατικό ζητούμενο ήταν και είναι ο
Αποκεμαλισμός,
νομιμοποιείται
το Κεμαλιστάν. Αυτό
μήπως δεν είναι η Τουρκία;
Χ. Κ.
Του Χρήστου Κηπουρού
Η
φωτογραφία του Πάπα με τον Tayyip
Erdogan,
που τους δείχνει να συζητούν κάτω από το
γνωστό υπερμέγεθες πορτρέτο του Κεμάλ,
στο αεροδρόμιο της Άγκυρας, δεν προκαλεί
μόνο τα Δημοκρατικά αισθήματα των
πολιτών, όπου γης. Η ίδια πρόκληση
παίρνει και μια άλλη διάσταση, αν τεθεί
το ερώτημα σε ποια γλώσσα συνομιλούν
αφού, όπως είναι γνωστό, ο μεν Τούρκος
πρωθυπουργός μιλάει μόνο τη μητρική του,
ο δε Πάπας ναι μεν ξέρει πολλές γλώσσες,
όχι όμως Τουρκικά.
Φαντάζομαι
ότι η ίδια φωτογραφία προκαλεί, μεταξύ
των άλλων, και τα αισθήματα των πιστών
της Καθολικής Εκκλησίας, όταν βλέπουν
τον προκαθήμενό της, κάτω από τη
συγκεκριμένη εικόνα και πολύ
περισσότερο στην κατάθεση στεφάνου σε
ένα γνωστό άθεο, όπως αναφέρει στο έργο «Αθεϊσμός»,
ο Julian Baggini
{ORIGINALLY PUBLISHED
ENGLISH BY
OXFORD UNIVERSITY
PRESS,
Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα}. Προκαλεί
επίσης το μέγεθος. Γιατί το κεφάλι του
Κεμάλ, είναι 20πλάσιο από την κεφαλή μιας
ολόκληρης Εκκλησίας. Αυτό εισπράττει
κανείς από μια έστω ματιά στην ίδια
εικόνα. Και άντε οι εν Τουρκία οπαδοί του
να έχουν από έναν Κεμάλ ακόμη και σε κάθε
δωμάτιο. Μέχρι και στις τουαλέτες. Όμως
όχι και σε Δημόσιους χώρους. Σε χώρους
που κάποια στιγμή θα γίνουν κοινό
Ευρωπαϊκό έδαφος.
Έπρεπε
λοιπόν να ερωτηθεί ο όποιος Τούρκος
πρωθυπουργός, έστω ακόμη κι αν ήταν
κεμαλιστής ή κεμαλισλαμιστής, που
εκφράζει την επιθυμία της χώρας του να
γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να
πει σε ποια χώρα της Ευρώπης συμβαίνει
κάτι ανάλογο; Γιατί ναι μεν υπάρχει
άγαλμα του Ντεγκόλ στην ομώνυμη πλατεία
στης Γαλλικής πρωτεύουσας, άντε και μια
οδός κεντρική. Υπάρχει επίσης και το
άγαλμα του Ελευθερίου Βενιζέλου έξω από
τη Βουλή των Ελλήνων. Και άντε
καταχρηστικά έδωσαν και το όνομά του στο
αεροδρόμιο των Σπάτων. Όμως μέχρι εκεί.
Και
ενώ η Τουρκία όφειλε και για πάρα
πολλούς άλλους λόγους να προχωρήσει
στην αποκαθήλωση του πορτρέτου, αυτή
γέμισε την πλάση. Το έχει στο «παρό», και
σε κάθε επίσημο κι ανεπίσημο χώρο. Αυτό
δε που βράζει από ανάλογες φωτογραφίες
είναι το διαδίκτυο. Από κρατικές
ιστοσελίδες και υπηρεσίες των
υπουργείων μέχρι τα πανεπιστήμια. Ακόμη
και στην ταράτσα έξω από το
πρωθυπουργείο. Και μάλιστα η γειτονική
χώρα προχώρησε και πιο πέρα. Ενέταξε στο
θεσμικό της πρωτόκολλο μια ακόμη ύβρη
προς τη Δημοκρατία. Τη λεγόμενη κατάθεση
στεφάνου στο μαυσωλείο του Κεμάλ. Ένα
είδος προσκύνησης αν όχι υποταγής που
διάφοροι προκαλούν γέλια κάθε φορά που
την εκλογικεύουν. Και ενώ το δημοκρατικό
ζητούμενο ήταν και παραμένει ο
αποκεμαλισμός, νομιμοποιείται το
κεμαλιστάν. Αυτό μήπως δεν είναι η
Τουρκία;
Εγώ
πάλι λέω ας κρατήσουν το μαυσωλείο αλλά
όχι και να αποτελεί βίζα για τον κάθε
ξένο Αρχηγό ή πρωθυπουργό που
επισκέπτεται τη χώρα {1}. Τα ζητήματα αυτά
σαν μια έκφραση τιμής και σεβασμού έχουν
από πολύ παλιά ρυθμιστεί από όλες τις
Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες, με το μνημείο
του άγνωστου στρατιώτη και όχι με
μνημείο κάποιου γνωστού γενοκτόνου. Και
εφόσον η Τουρκία δεν επρόκειτο να κάνει
κάτι ποτέ, όφειλε ήδη να της το είχε
ζητήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Πριν ακόμη
από την έναρξη των ενταξιακών
διαπραγματεύσεων. Έστω όμως ακόμη και
τώρα.
Ειδικά
για το πορτρέτο δεν υπάρχει μόνο η
διάσταση του χειρισμού των συμβόλων, που
είναι άλλωστε για πολλούς ο ίδιος ο
ορισμός της πολιτικής. Μια τέτοια
ενέργεια εκ μέρους της Ευρωπαϊκής
Ένωσης θα απαντούσε επίσης αν δεν τους
προστάτευε κιόλας, όλους όσοι
επισκέπτονται την Τουρκία και δεν
αναχωρούν από αυτήν αν προηγουμένως δεν
φωτογραφηθούν ενώπιον κάποιας εικόνας
του Κεμάλ. Μερικές μάλιστα φορές, με
άλλους Ευρωπαίους. Όταν δε το μέτρο
της Δημοκρατικότητας για την Ευρωπαϊκή
και διεθνή πολιτική τάξη επιβάλει το
αντίθετο, και συγκεκριμένα, την
αποκαθήλωση της εικόνας του εν λόγω
πολυγενοκτόνου, δεν είναι λίγοι αυτοί
που βρίσκονται στον αντίποδα. Δεν μιλώ
μόνο για τον Μπλερ. Μιλώ και για
ημεδαπούς.
Ναι
μεν θα αντιτείνουν πολλοί
επαναλαμβάνοντας για την περίπτωση της
Αγγλίας, την, μεταξύ άλλων, γνωστή ρήση
για τα καλά και συμφέροντα. Όπως για τους
εν Ελλάδι αναφανδόν θιασώτες της
εισόδου μιας κεμαλικής Τουρκίας στην
Ευρώπη, παράλληλα, ακούει κανείς, από
καιρού εις καιρό, και παραληρηματικές
αντιτουρκικές κορώνες από τους ίδιους,
προκειμένου να θολώνουν το τοπίο. Οπότε
αν σε αμφότερες τις περιπτώσεις -αντιτείνω
εγώ- χρειάζεται κάτι, αυτό είναι η αλλαγή
της πολιτικής τους ταυτότητας. Αλλιώς
πρόκειται για πλαστοπροσωπία. Σε πιο
απλά Ελληνικά δεν είναι Δημοκράτες.
Επόμενα δεν μπορούν να εκπροσωπούν,
Δημοκράτες.
{1}
Χρήστος Κηπουρός, Το μειονοτικό της
Θράκης, βλ. ιστοσελίδα Δημοκρίτειου
Πανεπιστήμιου Θράκης,
http://alex.eled.duth.gr/kipouros/
2.
Ο Ιωάννης Σοφιανόπουλος
και
οι ΥΠΕΞ της τελευταίας
δεκαετίας
Όταν
κατά την προ 60ετίας δημιουργία του Χάρτη
του ΟΗΕ επέκειτο ψηφοφορία για την
είσοδο της Αργεντινής, και το
καταστατικό προέβλεπε είσοδο μόνο
Δημοκρατιών, τη χώρα αυτή
υπερασπίζονταν, όπως την Τουρκία σήμερα
στην Ε.Ε., οι ίδιες πάλι δυνάμεις: Οι ΗΠΑ
και η Αγγλία. Ο Έλληνας εκπρόσωπος, ο
τότε ΥΠΕΞ Ιωάννης Σοφιανόπουλος του
Αγροτικού κόμματος, από το Σοποτό Αχαϊας,
που είχε μαθητεύσει στη σχολή του
Βενιζέλου, με ό,τι καλό ή στραβό σήμαινε
αυτό, ψήφισε κατά συνείδηση, «Όχι». Κάτι
που στη συνέχεια τον έθεσε εκτός
Υπουργείου. Από την άλλη το ίδιο αυτό «Όχι»
είχε θετική επίπτωση ως προς την τύχη
της Δωδεκανήσου. Επίσης δεν ήταν ανάξια
λόγου και η συμβολή του ως προέδρου της
πιο σπουδαίας επιτροπής του ΟΗΕ, που
οργάνωσε το Συμβούλιο Ασφαλείας, του
οποίου η Ελλάδα είναι σήμερα μέλος. Ας
μην πάω στα πιο πριν. Στη Βαλκανική
Συνεννόηση ή στη συμβολή του στη χάραξη
των ορίων της χώρας κλπ. Να θυμίσω μόνο
τη φράση του ένα χρόνο μετά από τη
συμφωνία της Βάρκιζας στην οποία είχε
προεδρεύσει εκ μέρους της Ελληνικής
Κυβέρνησης: «Αν ήξερα ότι τα τιμημένα
όπλα του ΕΛΑΣ, με τα οποία ο Λαός μας
αντιστάθηκε στον κατακτητή, θα τα έδινε
το κράτος στους Χίτες, δεν θα είχα
υπογράψει ποτέ την Συμφωνία της
Βάρκιζας».
Tα παρέθεσα αυτά
προς χάριν ενός ρητορικού ερωτήματος:
Ποιος είναι, αν υπάρχει, ένας νέος
Σοφιανόπουλος στην υφιστάμενη πολιτική
Ελλάδα; Και ας το θέσω και αλλιώς. Τι θα
έλεγε αν ζούσε σήμερα και ήταν ΥΠΕΞ;
Φαντάζομαι ότι πέραν από τον τερματισμό
της εισβολής και κατοχής, και την
αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας
από την Τουρκία, όπως και όσα αυτή
προβλέπει, ως Δημοκράτης που ήταν, θα
αγωνίζονταν και για τον εκδημοκρατισμό
της γειτονικής χώρας, με πρώτο θέμα, την
απελευθέρωση του έγκλειστου στην ειρκτή
του Ίμραλι. Κάτι που όφειλε και οφείλει
και η Ευρώπη.
Και
ναι μεν η πρώην, όσο η νυν κυβερνητική
Ελλάδα, έχουν ΥΠΕΞ, πλην δεν έχουν
Σοφιανόπουλους. Ίσως ήταν ο Μολυβιάτης,
που τον τιμά ως Βουλευτή Επικρατείας της
Ν.Δ. το ότι προσυπέγραψε την πρόσκληση
στην Αθήνα του Κούρδου ηγέτη, τον
Απρίλιο του ΄97 -το ξέρω γιατί εγώ μάζεψα
τις 186 υπογραφές των Βουλευτών- όπως τον
τιμά η στάση του ως προς το σχέδιο Annan,
όντας ΥΠΕΞ, στη Λουκέρνη. Όμως από την
ίδια θέση και τη συμμετοχή στα όργανα
της Ε.Ε. δεν ανέδειξε το θέμα του
εκδημοκρατισμού της Τουρκίας, έστω αν η
καρατόμησή του το 2006, που συνέπεσε ή
ζητήθηκε έξωθεν να συμπέσει με τη μελανή
επέτειο της 15ης Φεβ.99, τον ανέβασε εκ
νέου στην εκτίμησή μου. Και γιατί είμαι
βέβαιος ότι, ειδικά ο ύστερος Μολυβιάτης,
ποτέ δεν θα εμπλέκονταν σε τέτοια
αποτρόπαια πράξη, όπως η παράδοση ενός
ηγέτη. Πόσο μάλλον, ο Σοφιανόπουλος.
Τι
να πω για τους άλλους τρεις εκ της
τετράδας της τελευταίας δεκαετίας; Απλά,
δεν γίνεται καμιά σύγκριση με το
Σοφιανόπουλο. Ίσως μόνο κάποια, μεταξύ
τους. Λέω δε «ίσως» γιατί οι δυο πρώην
ΥΠΕΞ, υπολείπονται ακόμη και της νυν. Και
γιατί δεν είναι μόνο οι σκιές από την
πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας που
σκιάζουν έτι περεταίρω τη σκιώδη τους
κυβέρνηση, προσδίδοντας της και
ονομασία προέλευσης. Είναι και το παρόν.
Γιατί ούτε καν η ένοικος του επί της
Βασιλίσσης Σοφίας κτιρίου, λέει τέτοια
λόγια, ανεξαρτήτως του εάν η στάση της
υπαγορεύεται από κάποιες άλλες
σκοπιμότητες. Αντίθετα, ο λόγος του
Γιώργου Παπανδρέου στο
Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο, αν μη
τι άλλο, διεκδικεί να βρεθεί στον
αντίποδα πάντων και πασών.
Γιατί
τι είναι αν όχι αντίποδας η φράση ότι οι
κυρώσεις, που προβλέπονται άλλωστε,
συνιστούν αποτυχία της ευρωτουρκικής
προσέγγισης; Τι είναι αν δεν είναι
ιδεολογική τρομοκρατία το ότι «θα έχουν
επιπτώσεις» στα Ελληνοτουρκικά; Λόγια
που και η γνωστή ακόμη ΥΠΕΞ, αναπαρήγαγε
πιο ήπια, και που δεν εκστομίζει κανείς
άλλος. Ούτε καν οι ΗΠΑ και η Αγγλία.
3. Αν
ήμουν η Ελλάδα
Δεν γνωρίζω τι ακριβώς
σημαίνει η φράση «ένι μένι ντουντουμένι»
που λέγεται στα παιδικά παιχνίδια, ξέρω
όμως ότι για τα μάτια της E.N.I.,
του γνωστού ενεργειακού
αυτού κολοσσού, η κυβερνητική
αριστερή Ιταλία, όχι απλά βάζει νερό στο
κρασί της αλλά μέχρι που πίνει και νερό
στο όνομα του γειτονικού
Κεμαλισλαμισμού. Ύστερα είναι να
διερωτάται κανείς γιατί η Δημοκρατία,
μετά από είκοσι πέντε τόσους αιώνες
παραμένει ουτοπία.
Και
δεν θα υπήρχε πιο ταχύπλοο βαπόρι -εδώ
δεν έχουμε να κάνουμε με βαποράκια ή
συνηγόρους της Τουρκίας, όπως είχε
αποκαλέσει την Ιταλία και την Ελλάδα, ο
προηγούμενος δεξιός πρωθυπουργός της
πρώτης- αν δεν υπήρχε η ναυαρχίδα. Τα
μάτια της B.P.
δηλαδή, και ο θεματοφύλακάς τους. Το
επίσης λεγόμενο κόμμα της Ευρωπαϊκής
κεντροαριστεράς. Οι Εργατικοί της
Αγγλίας.
Και
εγώ μένω με την απορία σε τι διαφέρουν ως
προς την Δημοκρατική οπτική στο
Κεμαλιστάν, ο Μπερλοσκουνισμός από τον
Προντισμό. Και σε τι ο Μπλερισμός από το
Μπουσισμό. Θα σπεύσει ίσως κανείς να
μιλήσει για στρατηγικά συμφέροντα και
τα γνωστά. Όμως κι εγώ με τη σειρά μου
ερωτώ: Πότε έπαψαν αυτά να υπάρχουν;
Και τότε προς τι οι αναφορές για τις
αρχές και τις αξίες που αποτέλεσαν τα
θεμέλια των Ευρωπαϊκών Δημοκρατιών;
Γιατί τελικά κινδυνεύει τόσο να
υποτιμηθεί όλο αυτό το κλισέ που ούτε
καν πίσω από τα ημερολόγια που γράφουν
στιχάκια δεν θα το περιλαμβάνουν πλέον.
Ας
μην επεκταθώ στο φιλοκεμαλισμό της
κάποτε Σοβιετικής Ένωσης, επί της εποχής
του Λένιν. Οφείλω όμως
να πω ότι δεν θα υπήρχε πιο πολύ
φιλοκεμαλιστική από την Ευρωπαϊκή δεξιά
και κεντροδεξιά, π.χ. τη Γαλλική ή τη
Γερμανική, αν δεν υπήρχε η Ευρωπαϊκή
αριστερά και κεντροαριστερά, της
Ιταλίας, της Αγγλίας ή της Ισπανίας. Οι
Σοσιαλιστές της οποίας για προφανείς
λόγους σαφώς και κάνουν φιλοτουρκικούς
συνειρμούς, όταν βλέπουν τους
συμπολίτες τους φιλάθλους σε αγώνες με
τουρκικές ομάδες στα γήπεδα της χώρας
τους, να αναρτούν πανό που να γράφουν Freedom
to Kurdistan.
Δεν
προέκυψε ως έτυχε Πρόεδρος σε αυτή τη
λεγόμενη Σοσιαλιστική Διεθνή ομάδα, ο
Γιώργος Παπανδρέου. Τοιούτοι έπρεπον
αυτοίς αρχιερείς. Κάτι που δεν σημαίνει
βέβαια ότι η Ευρώπη ως ιστορική και
πολιτισμική οντότητα είναι υπό απόρριψη,
και ότι χρειάζεται να αρχίσει κανείς να
βάλει εναντίον πάντων και πασών. Όσοι δε
το πράττουν, όπως οι του ΚΚΕ, που
καταλήγουν να ψηφίζουν εναντίον της
ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε. επειδή το
επιβάλλει η οικονομική
τους παιδεία, γνωρίζουν πρώτα οι
ίδιοι το διανοητικό όσο και πολιτικό και
ηθικό αδιέξοδο. Λέω και ηθικό, γιατί τι
άλλο είναι η δια της προπαγάνδας κάλυψη
μιας αδιέξοδης γραμμής;
Επίσης
γιατί άλλο πράγμα η εναντίωση στην
τουρκική ένταξη για ταξικούς λόγους και
άλλο το όχι με το οποίο κανείς εκφράζει
την αλληλεγγύη του στους ιστορικούς
λαούς και για την απουσία της
Δημοκρατίας από τη γειτονική χώρα. Για
τις αξίες δηλαδή που δεν έχουν καμιά
αξία, όχι μόνο σε αυτή αλλά δυστυχώς και
στις κυρίαρχες Ευρωπαϊκές πολιτικές
ομάδες. Ευτυχώς τελικά που υπάρχουν οι
λαοί. Και από καιρού εις καιρό στιγμιαία
έστω κάνουν αισθητή την ύπαρξη και
παρουσία τους, πριν το μαγγανοπήγαδο
συνεχίζει την αέναη λειτουργία του.
Ακόμη
και απέναντι στην υπόθεση αυτή που εξ
αρχής μυρίζει ελαφρώς αν όχι πολύ,
μιλώ για το άνοιγμα των Τουρκικών
λιμανιών και αεροδρομίων στην Κυπριακή
Δημοκρατία, δεν ψέλλισαν καν οι περί ων ο
λόγος. Από το «ναι σε όλα» στο κόμμα τους
πέρασαν σύντομα σε ένα ακόμη «ναι σε όλα».
Στη ταύτισή τους με τις τουρκικές
επιδιώξεις όποιες και
αν είναι αυτές.
Ας
αφήσουμε όμως αυτούς και ας πάμε στη
σφαίρα εκείνων, όπως είναι ο Πρόεδρος
της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που έσπευσε να
προαναγγείλει την περί του ξεπαγώματος
κάθε
πάγου στις Ευρωτουρκικές
διαπραγματεύσεις. Μια στάση η οποία
ενισχύει την άποψη ότι το ζήτημα των
σχέσεων Τουρκίας Ευρώπης μπορεί να
αντιμετωπιστεί με έναν ελιγμό, που
φωνάζει από μακριά ότι είναι τέτοιος αν
δεν ήταν από πολύ πριν μια προκατασκευή
για τον κατάλληλο χρόνο.
Για
πολλούς Ευρωπαϊκούς κύκλους προφανώς
δεν υπάρχει ζήτημα εκδημοκρατισμού.
Ούτε λαοί υπάρχουν στην Ανατολία
ούτε εισβολή και κατοχή στη μεγαλόνησο.
Για αυτό στην καλύτερη περίπτωση θα
έλεγε κανείς δεν τη γνωρίζουν
καθόλου καλά την Τουρκία. Στην ενδιάμεση
περίπτωση, μάλλον δεν θα θεωρούν και
μεγάλο κακό το να αμαρτήσουν για τη χώρα
τους. Ας μην επεκταθώ στη χειρότερη, και
πάρει η μπάλα πολλούς, μεταξύ των οποίων
αρκετοί από τη δική μας χώρα.
Ε
λοιπόν, ας προετοιμαστεί η Ευρώπη να
κοιμηθεί όπως ετοιμάζεται να στρώσει.
Και αν ακόμη παρακάμψουν τα όποια
κριτήρια της Κοπεγχάγης υπάρχουν δυο
σημαντικά εμπόδια που δεν μπορούν με
καμιά κυβέρνηση να υπερπηδήσουν. Το ένα
είναι η ίδια η Τουρκία. Θα μετανιώσουν
πικρά για τα στραβά μάτια που κάνουν, αν
μάλιστα δεν τους μείνει και κανένα
μόνιμο πρόβλημα με την όραση. Σαν εκείνο
που παραπέμπει απευθείας στο όνομα της
Ευρώπης. Η οποία αντί να βλέπει μακριά ως
προερχόμενη από το «ευρύς» και «ορώ»,
δεν βλέπει καν τη μύτη της.
Το
δεύτερο είναι η παλιά εκείνη γνωστή ρήση
ότι κάνουν το λογαριασμό χωρίς τον
ξενοδόχο. Επί του προκειμένου τις λαϊκές
ετυμηγορίες. Τα δημοψηφίσματα των λαών
που βέβαια έχουν μια άλλη δημοκρατική
παιδεία από εκείνη των εκπροσώπων
τους.
Και
οι οποίοι θα έχουν μια σπάνια ευκαιρία
να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στον
Κουρδικό λαό. Ακόμη και στον ίδιο τον
Τουρκικό λαό.
Κανείς
Ευρωπαίος λαός ή πολίτης δεν πρόκειται
να ψηφίσει παράταση στην ειρκτή του
Κούρδου ηγέτη στο γειτονικό
Γκουαντανάμο εις τη νιοστή. Κανένας
πολίτης ή λαός δεν πρόκειται να πάρει
στο λαιμό του τέτοια αμαρτία και να
νομιμοποιήσει τη μεγάλη Ελληνική
αμαρτία της 15ης Φεβρουαρίου 1999. Και η
Ελληνική Κυβέρνηση και οι πολιτικές
δυνάμεις οφείλουν να εξασφαλίσουν το
αναφαίρετο αυτό δικαίωμα στους Έλληνες
πολίτες.
Από
την άλλη πάλι, μπορεί κάποιοι κύκλοι να
θέλουν να σπρώξουν τον Ελληνισμό στο «δεν
πάει άλλο» και να αναμένεται η άσκηση
αρνησικυρίας στην επικείμενη Σύνοδο του
Δεκεμβρίου ως η μόνη λύση ενώ δεν είναι.
Σαφώς και δεν είναι. Γιατί χρειάζεται
την κάθε φορά να ζυγίζει κανείς τα
πράγματα. Δέκα φορές να μετράει και μια
να κόβει. Ιδίως όταν κάποιοι άλλοι,
Ελλαδικοί αυτή τη φορά κύκλοι, αλλά και
στην Κύπρο, θα περιμένουν την μη άσκηση
του βέτο ώστε να ξεσπαθώσουν με τον
ορυμαγδό πότε των ακατέργαστων και πότε
των κουτοπόνηρων φωνασκιών.
Αν
ήμουν η Ελλάδα, θα έκανα το εξής απλό.
Καταρχήν θα σκέπαζα και με τις δύο
φτερούγες την Μεγαλόνησο. Δεν θα
άφηνα να γίνει βορά του όποιου
προβοκάτορα θα επεδίωκε να δημιουργήσει
κλίμα εις βάρος της. Δεν εννοώ βέβαια
απομόνωση, γιατί τέτοια δεν μπορεί να
υπάρξει. Εννοώ να μην επιστρέψει το
διάχυτο εκείνο κλίμα
περί
την περίοδο των Δημοψηφισμάτων. Η Κύπρος
άλλωστε έδωσε εξετάσεις στον πόλεμο του
Λιβάνου και αποδείχτηκε όχι μόνο ότι
γεωπολιτικά και γεωπολιτισμικά συνιστά
έναν Ευρωπαϊκό εξώστη αλλά και μια ακόμη
Ευρωπαϊκή Πλατεία. Ας μείνει λοιπόν
τέτοια.
Απλά
αν ήμουν στη θέση του Καραμανλή θα
δεσμευόμουν ότι, όπως και σε πολλές
άλλες χώρες έτσι και στη δική μας
πρόκειται να διεξαχθεί δημοψήφισμα για
την είσοδο η μη της Τουρκίας. Καλά και
Άγια είναι τα κριτήρια της Κοπεγχάγης
αλλά τα κριτήρια της Δημοκρατίας ακόμη
καλύτερα. Και κυρίως αναγκαία ώστε να
εκφραστεί ο λαός. Ένα Δημοψήφισμα για το
τελικό μεγάλο «όχι» η «ναι» της Ελλάδας.
Επειδή δε, δεν φαίνεται στον ορατό
ορίζοντα ότι η Ε.Ε. θα αποκτήσει Σύνταγμα
που θα καταργεί την αρνησικυρία, αντί να
είναι η Ελλάδα το βαποράκι της Τουρκίας,
θα είναι η Τουρκία αυτή που θα δίνει
εξετάσεις στα επόμενα δέκα δεκαπέντε
χρόνια έως την ολοκλήρωση των τεχνικών
κεφαλαίων για την ένταξή της. Και δεν
μιλώ ότι θα το κάνει απέναντι στις
ημεδαπές πολιτικές δυνάμεις που λίγο
πολύ είναι δεδομένες αλλά απέναντι στον
τελικό όσο και δίκαιο κριτή και
Δημοκρατικό Ελληνικό λαό.
Να
που οι Δημοκρατικοί θεσμοί επιτρέπουν,
αν δεν επιβάλλουν, οι λαοί να μπορούν να
ασκούν μέχρι και εθνικά κυριαρχικά
δικαιώματα. Να που η Εθνική Άμυνα
γίνεται η άλλη όψη της Δημοκρατίας και
του δικαίου. Και να που και στο δικό μας
λαό αν και δεν δόθηκε ποτέ η δυνατότητα,
δίνεται σήμερα. Παραδείγματος χάριν ναι
μεν γίνονταν εκλογές στην Ελλάδα με
άλλοθι την Κύπρο, αλλά Δημοψήφισμα για
αυτήν και την τύχη της δεν
έγινε ποτέ {1}. Κατά
τα άλλα
η μεταπολιτευτική
Ελλάδα δεν εφάρμοσε
ούτε καν μια, και από αυτές ακόμη τις
πρόνοιες της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Ο
λόγος περί της εγγυήτριας δύναμης.
Επιπλέον,
επί τριάντα δύο χρόνια η Άμεση
Δημοκρατία ευρισκόμενη στο ράφι όπου
την είχαν βάλει, είτε οι μεν είτε οι δε,
έχει προ πολλού γεμίσει αράχνες. Αν
λοιπόν το ένα Δημοψήφισμα οφείλει να
προηγηθεί και να γίνει για το
Περιφερειακό ζήτημα όσο και την Τέταρτη
Δημοκρατία {2}, το δεύτερο θα αφορά και
πάλι τη Δημοκρατία αλλά με άλλη μορφή.
Στη διάχυσή της στον ευρύτερο ιστορικό
χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Και αυτό
εξαρτάται από το χέρι της Τουρκίας. Μιλώ
για την εν Ειρήνη και Φιλία Δημοκρατία.
Και για την εν Ελευθερία, Δημοκρατία. Για
αρχές και αξίες Ελληνικές που έγιναν
Ευρωπαϊκές και που μπορούν να
εξελληνιστούν εκ νέου.
Όσοι
λοιπόν πρώην ή νυν ΥΠΕΞ ή όποιοι άλλοι
εκφράζουν φόβους ότι μια δυσμενής
εξέλιξη στις ευρωτουρκικές σχέσεις,
είτε τώρα είτε στο μέλλον, θα έχει
επίπτωση στις σχέσεις της Ελλάδας με την
Τουρκία -εννοούν προφανώς νέες απειλές
και εντάσεις σε Αιγαίο και Θράκη- θα
μπορέσουν να πάρουν βαθιά ανάσα. Με μια
μόνο διαφορά: Οφείλουν να συμφωνήσουν οι
ίδιοι, στην θέση αυτή της Ελλάδας, που
λέω. Και επιπλέον να σταματήσουν την
ψυχολογική βία, που κάποιες στιγμές
καθίσταται απροκάλυπτη ιδεολογική
τρομοκρατία. Και γιατί το έργο αυτό το
έχουμε ξαναδεί και κατά την παρελθούσα
δεκαετία. Απλά η προσθήκη κάποιων, από
καιρού εις καιρό, λεονταρισμών
εκ μέρους των ίδιων αρχιτεκτόνων, ναι
μεν εξυπηρετεί σήμερα την «αναγκαία»
θόλωση του τοπίου αλλά δεν παύει και να
τους αποκαλύπτει.
___________
Σημειώσεις
{1}
Χρήστος Κηπουρός, Δημοψήφισμα για την
Κύπρο, Έκδοση Έβδομη, 2004, βλ. μηχανές
αναζήτησης στο διαδίκτυο.
{2}
{2} ο. π., Τέταρτη Δημοκρατία, 36η έκδοση,
Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, βλ.
ιστοσελίδα Δ.Π.Θ. http://alex.eled.duth.gr/kipouros/
Θράκη
Δεκέμβριος 2006,
