Α
Ν Υ Π Ο Φ Ο Ρ Ο Ι Κ
Α Ι Ρ Ο Ι . . .
Του
Ιάκωβου Γαριβάλδη, Αυστραλία
Στην
ξενιτιά και στη σκέψη μου πάντα τα αίτια
γιατί υποφέρει τόσο ο Ελληνισμός σήμερα;
Γιατί αυτή η αδικία ενάντια στην εθνική,
ιστορική, γλωσσική, παραδοσιακή,
πολιτιστική του ακεραιότητα; Γιατί
τόσες αναποδιές στις συνδιαλλαγές του
με αλλοεθνείς και κυρίως εχθρούς της
πατρίδας; Είναι όμως τόσο «Όμορφη και
παράξενη η πατρίδα. Ωσάν αυτή που μου ‘λαχε
δεν είδα. Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει
φτερωτά. Στήνει στη γη καράβι κήπο στα
νερά. Κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται.
Μένει στους πέντε δρόμους ονειρεύεται...»[1]
Αυτές
οι ανυπόφορες σκέψεις με απασχολούν και
πάντα αναζητώ τις πιο τεκμηριωμένες
απαντήσεις. Αν επιστρέψω όμως προς
στιγμή στην ένδοξη ιστορία μας, μπορώ να
βρω πολύ γρήγορα την απάντηση. Την
απάντηση πως μόνο με άξιους ηγέτες, με
φωτισμένους και ανδρείους οδηγούς που
τους χαρακτήριζε η διορατικότητα, η
υπευθυνότητα της θέσης τους, η αγάπη για
την πρόοδο ολοκλήρου του Ελληνικού
Έθνους ενωμένου, εντός κι εκτός του
γεωγραφικού χώρου της πατρίδας, είχαμε
τα πολυπόθητα αποτελέσματα.
Μεταφέροντας
την προσοχή μου τώρα στο χώρο του ΣΑΕ,
τον οργανισμό που αρχικά έδωσε τόσες
ελπίδες στους Απόδημους για μια
καλύτερη και αποδοτικότερη συνεργασία
μεταξύ των Ελλαδιτών συμπατριωτών μας
και των ομογενών του εξωτερικού, αυτό
που κατάφερε μέχρι σήμερα, σε γενικές
γραμμές, ήταν κυρίως να τους
απογοητεύσει. Κατάφερε, πιστεύω, μέσα σε
μερικά χρόνια ν’ απογοητεύσει όχι μόνον
εμάς τους ομογενείς του εξωτερικού που
πιστέψαμε σε κάποια βελτίωση ή σύσφιξη
των σχέσεων των δυο μεριδίων του
Ελληνισμού, αλλά και τους στην Ελλάδα
αδερφούς μας.
Η
κατάσταση αυτή είχε τόσο αρνητική
επίπτωση στις καρδιές των αποδήμων που
οι περισσότεροι μόλις ακούσουν για ΣΑΕ
σήμερα, αμέσως ή γυρίζουν την πλάτη ή
μιλούν με απαισιοδοξία. Έφτασαν στο
σημείο ακόμη και άνθρωποι των γραμμάτων
να λένε «οι απόδημοι δεν έχουν καμιά
ανάγκη τους Ελλαδίτες αδερφούς, οι
Ελλαδίτες τους έχουν ανάγκη...». Κι αυτό
δεν μπορεί να είναι πιο μακριά από την
αλήθεια. Γιατί ο ελληνισμός χρειάζεται
το κάθε παιδί του, την κάθε διορατική
σκέψη και δύναμη που μπορεί να
συγκεντρώσει. Συνάμα το ΣΑΕ σήμερα έχει
την επιπρόσθετη επιβάρυνση ανάκτησης
της εμπιστοσύνης των Ελλήνων και φέρει
μια βαρύτατη ευθύνη που λίγοι την
προαισθάνονται.
Δεν
είναι όμως ο θεσμός της συσπείρωσης του
Ελληνισμού μέσω του ΣΑΕ ούτε η ιδέα που
φταίει σ’ αυτή την περίπτωση, αλλά η
υλοποίησή της και ο τρόπος κατά τον
οποίο πολλά από τα άτομα που συμμετείχαν
στις τάξεις του οργανισμού δίχως να
έχουν την παραμικρή συναίσθηση του πού
βρίσκονται και πόσο ιερός είναι ο χώρος,
εφόσον φέρουν την ευθύνη της σύμπτυξης
και προόδου του Ελληνισμού σαν οντότητα,
σαν μια γροθιά, ενάντια στους εχθρούς
του και στις αντίξοες καταστάσεις.
Συμπεραίνοντας
δηλώνω πως αν η ιδέα του ΣΑΕ είχε
επανδρωθεί μόνον από άτομα ευσυνείδητα
της ελευθερίας του πνεύματος, της
μεγαλοσύνης της καρδιάς αλλά και της
προθυμίας για δουλειά με όραμα και
αποτελεσματικότητα όπως του κ. Στέφανου
Ταμβάκη, από την Αλεξάνδρεια της
Αιγύπτου, είμαι σίγουρος πως σήμερα δεν
θα είχαμε τόση απογοήτευση μέσα στις
τάξεις του Ελληνισμού.
Οι
εμπνευσμένοι ηγέτες δεν είναι πάντοτε
γεννήματα της Αμερικής. Οι εμπνευσμένοι
ηγέτες έχουν διορατικότητα για ολόκληρο
τον πληθυσμό των Αποδήμων σ’
οποιοδήποτε διαμέρισμα της γης κι αν
αυτοί βρίσκονται.
«Μαζεύω
τα πεσμένα στάχυα να σου στείλω λίγο
ψωμί,
μαζεύω με το σπασμένο χέρι μου ό,τι
έμεινε απ' τον ήλιο
να σου το στείλω να ντυθείς. Έμαθα πως [πατρίδα]
κρυώνεις...»[2]
Μελβούρνη,
Νοέμβριος 2006
Ιάκωβος
Γαριβάλδης
Αρχισυντάκτης
περιοδικού ΑΘΗΝΑ
εκδότης,
συγγραφέας
τομεάρχης
Ασίας – Ωκεανίας της ΕΕΛΣΠΗ
