«Το
Παρόν» 17.4.2005
ΕΛΙΑΜΕΠ:
Ενσάρκωση της νέας εξάρτησης;
Πέρυσι
οι κύπριοι έδωσαν την μεγαλύτερη μάχη
της ιστορίας τους κατά του σχεδίου Αν
και αργοπορημένα, οι περισσότεροι θα
συμφωνήσουν σήμερα ότι το σχέδιο Αναν
ενσαρκώνει τον φασισμό των
νεοϊμπεριαλιστών του αμερικανού
πενταγώνου. Τα άνομα ιμπεριαλιστικά
συμφέροντα των άγγλων, των αμερικανών
και των τούρκων θα εξυπηρετούνταν αν
υποδουλώνονταν παντοτινά οι κύπριοι και
αν η μεγαλόνησος μετατρεπόταν σε
παντοτινό αβύθιστο αεροπλανοφόρο. Ο
Λόρδος Χάνευ, ο Ντε Σότο και οι Μπάουτσερ-Γουένστον
συνεργάστηκαν με πολλούς δικούς μας. Με
την συνένοχη σιωπή της τότε ελληνικής
πολιτικής ηγεσίας, ντόπιοι και ξένοι
προπαγάνδιζαν υπέρ της νομιμοποίησης
των εγκλημάτων πολέμου, υπέρ της
παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,
υπέρ της καταστολής της κυπριακής
λαϊκής κυριαρχίας, υπέρ της κατάργησης
της δημοκρατίας, υπέρ της παραβίασης του
Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, υπέρ της
καταπάτησης των θεμελιωδών αρχών του
διεθνούς δικαίου, υπέρ της εξαίρεσης της
Κύπρου από το κεκτημένο της ΕΕ, υπέρ της
παντοτινής στάθμευσης ξένων
στρατευμάτων και υπέρ της νομιμοποίησης
των αποικιακών βρετανικών βάσεων.
Ένα βασικό ερώτημα που τίθεται είναι το
εξής: 184 χρόνια μετά την επανάσταση
είμαστε ή δεν είμαστε ανεξάρτητοι; Αν
ναι τότε ποιοι και με ποιο δικαίωμα
υπονομεύουν την ελληνική ανεξαρτησία
και τα εθνικά μας συμφέροντα. Ποιοι
κύπριοι και ελλαδίτες συνέργησαν με
τους εχθρούς της δημοκρατίας, της
ελευθερίας και των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων; Ποια είναι αυτά τα ακραία!!
στοιχεία που ντυμένα με μανδύες «ηπιότητας»
και «ψυχραιμίας» δρουν υπόγεια και που
κάθε φορά συμπράττουν άνομα ξένα
συμφέροντα; Ποιοι ελλαδίτες για να
συμπράξουν στην προσπάθεια κατάργησης
της ελευθερίας των κυπρίων εισέπραξαν
αργύρια; Τους κύπριους αν και όχι όλους
τους ξέρουμε. Ο Πρόεδρος της Κύπρου σε
δήλωσή του τον περασμένο Οκτώβριο
επιτέθηκε με δριμύτητα κατά όσων
χρηματοδοτήθηκαν από τους αμερικανούς
βοηθώντας τους ξένους να παρέμβουν στην
εσωτερική πολιτική της Κύπρου. Έγινε
σάλος.
Οι «ναινέκοι», όπως σήμερα
χαρακτηρίζονται οι συνεργάτες των
εχθρών της ελευθερίας στην Κύπρο
αποδείχθηκε ότι ήταν πολλοί: Ονόματα που
υποκριτικά ενδύονται ειρηνιστικούς
μανδύες και «μη κυβερνητικοί οργανισμοί»
«ξεπλύματος χρημάτων» και προώθησης των
αμερικανικών θέσεων. Ακόμη
δημοσιοποιήθηκαν από το κυπριακό «Ποντίκι»
οι φωτοτυπίες των επιταγών της ντροπής
και κατάλογος αποδεκτών εκατοντάδων
χιλιάδων αργυρίων (δολάρια της
μετρητοίς), ενώ θεωρείται βέβαιο ότι τα
ονόματα και τα λεφτά ήταν πολύ
περισσότερα. Έμμεσα πλην ρητά είχαμε και
παραδοχή για το τελευταίο γεγονός από
τον αμερικανό αξιωματούχο Μπάουτσερ,
κάτι που προκάλεσε σφοδρή δημόσια
καταδίκη των αθέμιτων χρηματισμών και
εγρήγορση για τον ρόλο αδίστακτων
ατόμων και ομάδων που κρύβουν τα
πραγματικά κίνητρά τους πίσω από
προσωπεία ειρηνισμού και ακαδημαϊκών
αναλύσεων.
Γιατί τίποτα δεν ακούεται στην Ελλάδα
για τους δικούς μας άπειρους φανατικούς
θιασώτες του εγκληματικού σχεδίου Αναν;
Όλοι ήταν αφελείς, παρασυρμένοι ή
απρόσεκτοι; Είναι σίγουρο ότι τα
αντανακλαστικά των κοινωνικών ελέγχων
έχουν πέσει πολύ χαμηλά, ιδιαίτερα στα
εξωτερικά ζητήματα. Πάντως, αν κάποιοι
στην Ελλάδα έχουν τόσο πολύ διαβρώσει το
σύστημα που πιστεύουν ότι βρίσκονται
στο απυρόβλητο, να ξέρουν ότι κάνουν
λάθος: αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφτούν!
Ήδη υπάρχουν ισχυρά μηνύματα για
επερχόμενες αποκαλύψεις για
χρηματισμούς στο ίδιο πλαίσιο που έγινε
και στην Κύπρο. Μπορεί να έχουμε τα
προβλήματά μας εδώ στην
Ελλάδα, αλλά όπως και στην Κύπρο δεν
είμαστε τόσο παχύδερμα που να μην μας
νοιάζει αν κάποιοι «τα πήραν» από τους
αμερικανούς για να προωθήσουν την
υποδούλωση μιας κοινωνίας που κατά 80%
είναι δικοί μας άνθρωποι. Αν αποκαλυφτεί
ότι άτομα, ινστιτούτα και μη
κυβερνητικοί θεσμοί πήραν λεφτά από
αμερικανικές κρατικές υπηρεσίες που
συνήθως χρηματοδοτούν «κοινωνίες
πολιτών», «εκδημοκρατισμούς» και «δημιουργία
νέων ταυτοτήτων» σε ηττημένες ή
διαλυμένες τριτοκοσμικές χώρες, θα
πρέπει όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες
τους!! Κυρίως, η αντιπολίτευση να ζητήσει
ευθύνες στελεχών της που συμμετείχαν
και η κυβέρνηση να εκδιώξει από
υπεύθυνες θέσεις άτομα που εμπλέκονται.
Αν και αναπόδραστα σύντομα θα
ξεκαθαρίσει το τοπίο, μερικά περίεργα
φαινόμενα προκαλούν απορίες. Η
ισχυρότερη ομάδα υποστηρικτών του
ανελεύθερου σχεδίου Αναν ήταν πολλά
στελέχη ή συνεργαζόμενοι «διανοούμενοι»
του ΕΛΙΑΜΕΠ. Είναι το ίδιο ΕΛΙΑΜΕΠ που
όλως περιέργως το 1990 κυκλοφόρησε βιβλίο
κατά της υποβολής αίτησης ένταξης της
Κύπρου στην ΕΟΚ, είναι το ίδιο από το
οποίο προέρχονταν οι πλείστοι
σχολιαστές κατά της υποβολής αυτής της
αίτησης ένταξης, είναι το ίδιο από το
οποίο έβγαιναν πύρινες αναλύσεις κατά
του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου κατά της
αμυντικής ενίσχυσης της Κύπρου και
είναι το ίδιο το οποίο πολλοί
χρησιμοποίησαν ως ορμητήριό τους για να
θεωρούν όσους ήθελαν ισορροπία στο
Αιγαίο εθνικιστές και πολεμοκάπηλους.
Είναι το ίδιο ΕΛΙΑΜΕΠ (του οποίου
ηγείται πρώην «commissioned
officer-operation
research analyst»
του αμερικανικού υπουργείου άμυνας),
επίσης, το οποίο όλως περιέργως και
πάλιν συνάσπισε τους φανατικούς
υποστηρικτές του φασιστοειδούς σχεδίου
Αναν πολλά στελέχη του οποίου
συμμετείχαν και συνεχίζουν να
συμμετέχουν σε συνέδρια με τους Χάνευ,
ντε Σότο και άλλους ορκισμένους εχθρούς
των ελληνικών συμφερόντων.
Η πιο πάνω διαχρονική σταθερότητα
θέσεων, συμπεριφορών και ενεργειών –τουλάχιστον
αυτές που ξέρουμε μέχρι στιγμής–,
αντιστρατεύονται τα ελληνικά
συμφέροντα και την ελληνική στρατηγική.
Κατά κάποιον τρόπο οι θέσεις τους
γίνονται αυτοπροφητεία: Καλλιεργούν την
αδυναμία και την ηττοπάθεια και στην
συνέχεια η συρρίκνωσή μας επέρχεται.
Πρόκειται για ένα πυρήνα αναλυτών στην
καρδιά του πολιτικού μας συστήματος που
δημοσιοποιεί θέσεις στον στρατηγικής
σημασίας τομέα της εξωτερικής πολιτικής
και οποίος χρηματοδοτείται πανταχόθεν.
Καμιά νομιμοποίηση δεν έχουν στην λαϊκή
ετυμηγορία, εν τούτοις διαδραματίζουν
κεντρικό ρόλο στην ελληνική εξωτερική
πολιτική. Μήπως, σε τελευταία ανάλυση, το
πρόσωπο της νέας εξάρτησης της Ελλάδας;
Μήπως δηλαδή την εποχή της «κατασταλτικής
εξάρτησης» του Πιπινέλλη και της
Χούντας διαδέχθηκε μια νέα εποχή
εξάρτησης με άλλο πολύ διαφορετικό
πρόσωπο, αυτό δηλαδή της «μαλακής ισχύος»
που οι αμερικανοί θεωρούν πιο
αποτελεσματικό και οπωσδήποτε πιο φτηνό
από την «σκληρή ισχύ» της ένοπλης βίας;
Μαλακή ισχύς στο υπογάστριο της
ελληνικής διπλωματίας θα μπορούσε να
είναι όλο εκείνο το φάσμα διανοουμένων
χωρίς καμιά πολιτική εντολή ή κοινωνικό
έλεγχο που επηρεάζουν τους πολιτικούς
μας. Ενδύονται μανδύες ακαδημαϊκής
εγκυρότητας, έχουν εκπαιδευτεί σε
δυτικά πανεπιστήμια, έχουν διασυνδέσεις
στον αχανή διεθνή χώρο που τους
χρηματοδοτεί (και γι’ αυτό ενδεχομένως
τους καθοδηγεί) και που συχνά τα αχνάρια
τους χάνονται σε μυστικά «συνέδρια»,
αδιαφανείς μη κυβερνητικούς
οργανισμούς και αποπροσανατολιστική
ειρηνιστική ρητορεία. Όλως περιέργως αν
και όλοι σήμερα με διάφορους τρόπους
στηρίζουν την μόνη ιμπεριαλιστική χώρα
του διεθνούς συστήματος, η μαλακή ισχύς
του ιμπεριαλισμού είναι ποικιλόχρωμου
ιδεολογικοπολιτικού παρελθόντος: Πρώην
αριστεροί ή αναρχικοί και σήμερα
νεοφιλελεύθεροι, πρώην δεξιοί και
σήμερα κοσμοπολίτες της «κοινωνίας των
πολιτών» και πρώην σοσιαλιστές και νυν «νεοταξίτες».
Πρέπει να θυμίσουμε, στο σημείο αυτό, ότι
η υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου
στην ΕΕ, η αμυντική ενίσχυση της Κύπρου
και η βιώσιμη λύση του κυπριακού που
πολλοί υπονόμευσαν αποτελούσαν
διακομματική εθνική στρατηγική. Ποιοι
είναι τέλος πάντων όλοι αυτοί που χωρίς
την παραμικρή λαϊκή εντολή και χωρίς
κάποιες ευδιάκριτες επιστημονικές
περγαμηνές όλως περιέργως είναι πάντοτε
ενάντια στην φιλειρηνική ελληνική
στρατηγική που υπερασπίζεται την
ελευθερία μας; Ποιοι είναι όλοι αυτοί
που αν και πάντοτε δεδηλωμένοι κατά της
στρατηγικής μας τους χρηματοδοτούν όλες
οι κυβερνήσεις και τους βλέπουμε να
έχουν κάνει το Υπουργείο Εξωτερικών και
Άμυνας δεύτερο σπίτι τους.
Αν πάντως επιβεβαιωθούν οι φήμες ότι
κάποιοι στην Ελλάδα «τα πήραν» τότε δεν
υπάρχει κανένα περιθώριο: Ο
Κωνσταντίνος Καραμανλής, τουλάχιστον,
θα πρέπει να αναλάβει την πολιτική
ευθύνη πριν οι επιλογές των συνεργατών
του –ιδιαίτερα ένας συγκεκριμένος
υφυπουργός– του προκαλέσει τζουνάμι
πολιτικού κόστους. Ο κ Καραμανλής δεν
ξέρει με τι έμπλεξε αν νομίσει ότι
μπορεί –όπως πολλοί ελιαμέπηδες που
γέμισαν τις κυβερνητικές υπηρεσίες
ουσιαστικά υποστηρίζουν– να βάλει
μεγάλα εθνικά ζητήματα κάτω από το χαλί.
Απλά θα γίνει το βατερλώ της κατά τα άλλα
πολλά υποσχόμενης πολιτικής του
καριέρας. Τέλος, πέραν του κ Μολυβιάτη
που απ’ ότι μαθαίνουμε έχει βαρεθεί τις
τρικλοποδιές των κουβαλητών του ΥΠΕΞ, τι
κάνουν αλήθεια οι μόνιμοι έλληνες
διπλωμάτες; Νομίζουν, οι έλληνες
διπλωμάτες, ότι αν συνεχίσουν να
ανέχονται την διάβρωση της ελληνικής
διπλωματίας, θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν
πραγματικοί διπλωμάτες επάξιοι των
συναδέλφων τους των άλλων ευρωπαϊκών
κρατών και ταγοί των ζωτικών εξωτερικών
συμφερόντων της χώρας; Επειδή οι
παρείσακτοι πάνε και έρχονται, οι
υφυπουργοί έρχονται και παρέρχονται, οι
διπλωμάτες μας έχουν καθήκον και
συμφέρον να ορθώσουν το ανάστημά τους.
