Όταν
το Τρικαλινό τρένο σφυρίζει…
Γράφει ο Πολίτης Βάιος Φασούλας
Σίγουρα
όταν το τρένο σφυρίζει, ακόμα και αν για
μερικούς το σφύριγμά του γίνεται «αποκρουστικό»,
εγείρει και τις αναμνήσεις των Πολιτών,
που όχι και λίγοι το χρησιμοποίησαν σε
ζοφερές εποχές, ταξίδεψαν μ’ αυτό,
δέθηκαν μ’ αυτό… Για
τους φίλους αναγνώστες που αγαπούν το
τρένο και ό, τι τους δένει μ’ αυτό, ας
επιτραπεί στο γράφοντα στο τέλος του
σχολίου να αφιερώσει ένα απόσπασμα από
το νέο του Μυθιστόρημα «Μαρίνα» όπου μια
χωριατοπούλα το πρώτο της ταξίδι το
έκανε με το τρένο· αυτό για το οποίο θα
μιλήσουμε τώρα…
«Ο
σιδηροδρομικός σταθμός πρέπει να μείνει
μέσα στην πόλη…» διαβάζουμε αναλυτικό
άρθρο στην ιστοσελίδα http://www.fatsimare.gr/
από τους κ. κ.
Κρανιά Γιώργο και Σιδέρη Κώστα, άρθρο το
οποίο βρίσκει τον
γράφοντα απόλυτα
σύμφωνο.
Στην
Γερμανία, παράδειγμα, όπου έζησα 36
συναπτά έτη, όλοι σχεδόν οι
σιδηροδρομικοί σταθμοί βρίσκονται μέσα
στις πόλεις. Μάλιστα σε πολλές
περιπτώσεις τα τρένα διασχίζουν
ολόκληρα χωριά και σε άλλες τρένα και
αυτοκίνητα πάνε δίπλα, δίπλα. Όσο για
ατυχήματα δεν αξίζει κανείς να ψάξει.
Αραιά και πού ακούγαμε κάποιο που και σ’
αυτό ευθύνονταν ο απρόσεχτος Πολίτης-αγρότης
ο οποίος προσπάθησε να περάσει σε
απαγορευμένη
«διάβαση».
Πέρα
από το γεγονός ότι ο σιδηρόδρομος εδώ
και λίγα χρόνια έχει αλλάξει-εκσυγχρονιστεί
και ο σταθμός των Τρικάλων δείχνει τη
δική του διαχρονική παράσταση –ανάταση
αν θέλετε-, η οποία είναι και
συναισθηματικά δεμένη με τους
Τρικαλινούς συμπολίτες
και γενικότερα με το νομό,
ας δούμε αποσπασματικά τι
υποστηρίζουν οι δύο
επιστολογράφοι:
«Είναι
νομίζουμε καιρός να ξαναμελετηθεί το
θέμα της ανισόπεδης διάβασης του Πύργου
με την υπογειοποίηση ίσως της οδού
Πύργου. Με τα χρήματα που χρειάζονται
για τη μεταφορά της γραμμής έξω από την
πόλη και την κατασκευή νέου σταθμού,
μπορούν να γίνουν ανισόπεδες όλες οι
διαβάσεις που χρησιμοποιούνται σήμερα
από τα αυτοκίνητα και να κατασκευαστούν
μικρές ανισόπεδες διαβάσεις πεζών και
ποδηλάτων απέναντι σε κάθε κάθετο δρόμο
της οδού Μετεώρων, η οποία μετά την
κατασκευή του νέου περιφερειακού μπορεί
να γίνει δρόμος ήπιας κυκλοφορίας
φιλικότερη προς τους πεζούς και τους
ποδηλάτες».
Δε
θα σχολιάσουμε περισσότερο. Ας
επανεξετάσει το θέμα ο Δήμος Τρικκαίων διότι
όπως υποστηρίζουν οι
κ. κ
Κρανιάς και
Σιδέρης… «Το
τρένο είναι το μεταφορικό μέσο του
μέλλοντος. Είναι το πιο οικολογικό, το
πιο οικονομικό, το πιο ασφαλές και
γενικότερα το πιο ανθρώπινο μεταφορικό
μέσο». Πιστεύοντας
στην
ευαισθησία του
Δημάρχου, ο οποίος
διαθέτει και πολιτιστικά προσόντα,
ευελπιστώ να
δει το θέμα ξανά. Δε
φταίνε τα τρένα για τα ατυχήματα αλλά
οι ελλείψεις
ανισόπεδων διαβάσεων.
Τέλος
υπάρχει
και η δυνατότητα να
αποφασίσουν οι Πολίτες εάν και
εφόσον
οι δυο πλευρές
που τάσσονται υπέρ ή κατά της
απομάκρυνσης του σιδηροδρόμου δεν
βρουν μια λύση.
Ε.Ε. – Ελλάδα, Τρίκαλα 16-11-2006 www.fasoulas.de * pelasgos@fasoulas.de
«…Μέχρι
το γιόμα τα είχανε όλα φτιάξει και σε
λίγες ώρες τα απογευματινό τρένο θα τους
έπαιρνε για το ταξίδι του μέλιτος. Πρώτη
φορά ανέβηκε στο τρένο η Μαρίνα και η
χαρά της ήταν απερίγραπτη. Θα έκαναν δυο
ώρες ταξίδι με φως της μέρας και τις
υπόλοιπες στα σκοτεινά. Ακουμπισμένη
στο ώμο του Ντίνου και άπειρα
ευτυχισμένη κοιτούσαν έξω πως τρέχανε
τα χωράφια και τα δέντρα και ο Ντίνος της
έδειχνε πού και πού χωριά που φαίνονταν
και πώς λέγονταν. Το τρένο σφύριζε καθώς
πλησίαζε και άφηνε κάποιο σταθμό,
σφύριζε όταν κρύβονταν σε κάποιες
ραχούλες και πάνω από τη μακρουλή ράχη
του άφηνε ένα πυκνό στρώμα καπνού. Μετά
από αρκετές ώρες ενός γοητευτικού
ταξιδιού, ενός ταξιδιού που γέμισε την
ψυχή της Μαρίνας, που είδε τη φύση να
κυλά δίπλα της, άλλοτε θυμωμένη για
βροχή και με τον αέρα να πραγματοποιεί
ακροβατικά άλματα σφυρίζοντας πάνω στα
δέντρα και άλλοτε να φαίνονται οι
παρυφές των βουνών, να όπως την ώρα που
έπεφτε ο ήλιος πίσω απ’ τα βουνά και να
θαυμάζει η Μαρίνα το ηλιοβασίλεμα καθώς
αυτό έλουζε με τα χρώματά του, παρυφές,
δάση και χωριά.
Ο
καπνός που βγάζει η μηχανή σαν ουρά
κομήτη τρέχει πότε μπροστά και πότε πίσω,
διαλύεται στα φαράγγια και χάνεται στις
στροφές και άντε πάλι, σαν θεόρατα
κουλούρια τον πετά η καμινάδα.
«Τουυυτ!
τουτ!» ακούγεται βγαίνοντας σιγά από μια
άλλη γαλαρία, τόσο σιγά, ίσαμε το βάδισμα
ενός ανθρώπου. Λίγο μετά, αφού κατάφερε
να βγει απ’ τα θεόρατα σπλάχνα των
στερεοελλαδίτικων βουνών, έπιασε τον
Θεσσαλικό κάμπο όπου άρχισε να
αναπτύσσει πιότερη ταχύτητα. Κάμπος κι
εδώ απέραντος που χάνετε το μάτι, όταν ο
καιρός είναι καλός. Η μαυρίλα που βρήκαν
στα βουνά, λες και το τρένο την κουβάλησε
μαζί τους, απλώθηκε παντού φέρνοντας μια
ψιχάλα. Πέρα βαθιά κατά την πόλη του
Ντίνου, μια ασημένια σχισματιά έκανε τον
κάμπο να φωτίσει κι ένα υπόκωφο «κράου»
έφτασε στ’ αφτιά της Μαρίνας. Κι άλλη
λάμψη που έσκισε τον ουρανό σαν χαρτί
και σκιάχτηκε η Μαρίνα κι ο κεραυνός, λες
και παραμόνευε κάπου να πιάσει την
αστραπή, έπεφτε εδώ κι εκεί
καθυστερημένος. Με δέος αλλά και τρόμο
θαύμαζε η Μαρίνα το χορό των θεριών της
φύσης και το μάλωμα που κάνανε μεταξύ
τους. Μα και σκιάζονταν που θωρούσε τον
ουρανό να ακουμπά στη γη. Κι όπως το
τρένο έτρεχε σαν να το κυνηγούσαν και τα
αστράμματα με τις βροντές και τη βροχή
είχαν πανηγύρι, ένα σμήνος πουλιών
πέταξαν τρομαγμένα μέσα απ’ τα
κυπαρίσσια. Έκαναν έναν μικρό κύκλο γύρω
απ’ τα κυπαρίσσια και ξανά χώθηκαν στις
πυκνές βελόνες τους. Κι εκεί όπως
παρατηρούσε η Μαρίνα ό, τι γίνονταν έξω
από το τρένο, με το σκάσιμο του κεραυνού,
σα να άκουσε τη φωνή του…»
