Πίσω στο ευρετήριο

  Μια Νέα χρονιά, νέες ελπίδες...

       Για ακόμα μια φορά και η οικογένεια του ανθρώπου στον μικρό πλανήτη γη, ετοιμάζεται να προϋπαντήσει τον Νέο Χρόνο.

Με τραγούδια ξεγνοιασιάς και ολόθερμες ευχές, οι νέοι θα τρέξουν να τον υποδεχθούν εναποθέτοντας σε αυτόν τις ελπίδες τους για ένα ποιό ανθρώπινο και ποιό ειρηνικό όραμα του αύριο. Ένα κόσμο όπου όλοι οι άνθρωποι, σε όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη, θα στηρίζουν τις δυνατότητες τους πάνω στη πίστη ότι το μόνο εμπόδιο στη μελλοντική τους πορεία και ανάπτυξη θα είναι μόνο οι αδυναμίες του ίδιου του εαυτού τους  να ανταποκριθεί στις ανάγκες και προϋποθέσεις που καθορίζουν οι κοινωνικές και επαγγελματικές προδιαγραφές.  Είναι μια αρχή που στηρίζεται πάνω στην θεωρία ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και έχουν ίσα δικαιώματα στη ζωή και τα κοινωνικά αγαθά.

Είναι ένα όνειρο που  έθρέψε και μεγάλωσε γενιές οραματιστών και αναμορφωτών της διεθνούς κοινότητας, ανθρώπων που θυσίασαν τη ζωή τους στο βωμό αυτής της ιδέας.  Κάπως έτσι, εξ άλλου, διαμορφώθηκαν οι κοινωνικές αλλαγές που τάραξαν τις κοινωνίες του ανθρώπου κατά την διάρκεια των αιώνων και οδήγησαν στη διάπλαση και δημιουργία της σημερινής “φωτισμένης”, κάπως ποιο ανεκτικής, κοινωνίας. Μιας κοινωνίας η οποία συνεχίζει να ανέχεται τους λίγους να υποφέρουν, τους αδύναμους να ταλαιπωρούνται, τους γέροντες και τους ασθενείς να αφήνονται αβοήθητοι σε πελάγη απελπισίας που δημιουργούν ο πόνος και η ανέχεια. Μιας κοινωνίας που εκείνοι που έχουν αποκτούν περισσότερα κάθε μέρα, σε αντίθεση με τους άλλους που υποφέρουν να αισθάνονται μεγαλύτερη την ανέχειά τους κάθε στιγμή.

Αυτός είναι προφανώς και ο λόγος των ανάμικτων αισθημάτων πίκρας και απογοήτευσης  που αφήνει πίσω του ο χρόνος που φεύγει. Τα συντρίμμια ονείρων και οι τσακισμένες ελπίδες από μια ανήλεη, σκληρή πραγματικότητα, η οποία  αναγκάζει και υποχρεώνει σε συνθηκολόγηση, σε υποταγή στη δύναμη, σε αποδοχή της “θεωρίας” της ανισότητας των ανθρώπων σαν ερμηνεία της αδυναμίας ορισμένων να ζήσουν λίγο ποιό ανθρώπινα. Είναι ένα είδος κοινωνικής σκευωρίας η οποία  μας υποχρεώνει να γονατίσουμε στωικά και να αποδεχθούμε ως νόμιμη την άδικη μοίρα που προετοιμάζουν και σκιαγραφούν για μας οι δυνατοί.

Είναι και αυτή μια διαφορετική πραγματικότητα από κοινού με τους πολέμους, τις καταστροφές που έρχονται μαζί τους, τις θεομηνίες που συνεχίζουν να δέρνουν και να σαρώνουν το φυσικό περιβάλλον του ανθρώπου εξ αιτίας των πολέμων, τις αρρώστιες, τη φτώχια και ανέχεια που συνεχίζουν ανεμπόδιστα να ταλαιπωρούν τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων σε κάθε κοινότητα πάνω στη γη.

Παιδιά που δεν είχαν την τύχη να γνωρίσουν την αγάπη και φροντίδα των γονιών τους, άνθρωποι που σβήνουν σαν το λυχνάρι κτυπημένοι από αρρώστιες, αβοήθητοι, ξεχασμένοι, χωρίς τα τόσο απαραίτητα φάρμακα,  θύματα όλοι τους της αδυναμίας της κοινωνίας τους να ανταποκριθεί στις βασικές αιτίες της ύπαρξης της.

Κοινωνίες οι οποίες απέτυχαν να προσφέρουν στα μέλη τους τα απαραίτητα αγαθά που τους είχανε υποσχεθεί. Και φέτος λοιπόν, όπως κάθε προηγούμενη χρονιά, ορισμένοι νέοι θα θυσιάσουν τη ζωή τους πάνω στα ιδανικά του “βωμού” του πλουτισμού κάποιας “Χαλιμπούρτον”, ενώ άλλοι, ίσως ποιο τυχεροί, θα περιφέρουν την ανέχεια από την αδυναμία κάποιας  πολεμικής τους αναπηρίας, σαν “τιμητικό μετάλλιο”  θυσίας χωρίς νόημα.

Και φυσικά για τις γενιές που ακολουθούν και τους ανθρώπους του μέλλοντος, κάθε φορά που αλλάζει ο χρόνος, οι ίδιες ευχές και οι ίδιο πόθοι θα συνεχίζουν να διαφεντεύουν τη σκέψη και τη θέληση όλων για χαρά, υγεία, ευτυχία και ειρήνη.

Μια ειρήνη την οποία θα καθορίζουν οι δυνατοί της κάθε εποχής, ανάλογα με τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα.

Χρόνια πολλά και ειρήνη λοιπόν στον Πρόεδρο Μπούς, τον αντιπρόεδρο του Τσένη, τον Τόνη Μπλαίρ της Βρετανίας, και όλους τους συνεργάτες τους. Υγεία και υπομονή σε όλους εμάς τους υπόλοιπους, το λαό που είμαστε υποχρεωμένοι να ταΐζουμε με τις σάρκες των παιδιών μας τον σύγχρονο “Μινώταυρο”, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα εκείνων.

“ Πατρίδες”