Η Ελληνική γλώσσα και ο Πολιτισμός, στο ΝΟΣΤΟ της Αργεντινής

Τον χαιρετισμό γράφει ο επαναπατριζόμενος Θεσσαλός Πολίτης-συγγραφέας Βάιος Φασούλας
                             *                                     *                                     *
 «Στο Μπουένος Άιρες θα χτυπάει για 72 ώρες η καρδιά του ελληνικού πολιτισμού, από τις 3 έως τις 5 Δεκεμβρίου, μια και εκεί θα διεξαχθεί το 4ο    Διεθνές Ελληνικό Συνέδριο «ΝΟΣΤΟΣ». Το Συνέδριο θα γίνει υπό την αιγίδα της ελληνικής πρεσβείας στο Μπουένος Άιρες και του πανεπιστημίου Μπελγράνο, ενώ το συντονισμό έχει η μη κερδοσκοπική ελληνική πολιτιστική οργάνωση της Αργεντινής «ΝΟΣΤΟΣ».
Αγαπητή κ. πρόεδρε του «ΝΟΣΤΟΥ», αγαπητοί σύνεδροι, φίλες και φίλοι, πρώτα απ’ όλα θέλω να ευχαριστήσω τα μέλη του Συμβουλίου, για την ευαισθησία να με προσκαλέσετε στο 4ο Διεθνές Ελληνικό Συνέδριο και να σας ευχηθώ κάθε επιτυχία στους προβλεπόμενους ευγενείς στόχους σας. Χαρά και τιμή να βρεθώ, έστω και νοερά,  ανάμεσά σας ελπίζοντας πως και αυτό το Συνέδριο να γίνει και να μείνει σημείο αναφοράς στις ευγενείς επιδιώξεις της Ομογένειας. Εκ μέρους του ΔΣ της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων- ΕΕΛΣΠΗ, την οποία έχω τη χαρά και την τιμή να εκπροσωπώ, σας μεταφέρω θερμό χαιρετισμό!
          *                                     *                                    *
« Θ   έ   λ   ω
Θέλω σε μιαν άκρη να ακουμπήσω την ψυχή μου
και το σώμα που την τυλίγει,   /   και εκεί να δω της ζωής μου,
ένα, ένα τα σημάδια να περνάνε   /  και να μη μου βγαίνει δάκρυ.
Θέλω να μεθύσω στην λαύρα ενός καλοκαιριού,
με ένα ροδοκόκκινο ήλιο,   /  ένα ατελείωτο ηλιοβασίλεμα.

Θέλω μια πέτρα κοντά στη θάλασσα,
και ένα ελαφρύ κύμα να γλυκαίνει τις λαβωματιές του χρόνου,
και σαν ασπρόμαυρη ταινία να βλέπω πώς πέρασαν τα χρόνια
και να μην θυμάμαι που να’ ναι η αρχή και ποιο το τέλος.

Θέλω να κοσκινίσω την άμμο στα χέρια μου  / και σαν διαμάντια στις παλάμες,
να μείνουν τα όνειρά μου τα χαμένα, οι ελπίδες
και εκείνα που νόμιζα ό, τι.... μπορούσα να κατακτήσω.

Θέλω γυμνή από υποκρισίες και ψέματα να τρέξω,
Σε αλλόκοτους σκοτεινούς απατηλούς δρόμους
Για να βρω το παιδί.   /  Το μωρό που χάθηκε.

Να βρω το ε ί ν α ι μου,   /  αγνό και παρθενικό,
κρυμμένο πίσω απ’ το φόβο...  /  Με την αθωότητα άθικτη στον καιρό,
και να μην ντροπιάζομαι γι’ αυτό.   /  Θέλω να χαθώ στο χαμόγελό σου ,
όπως τότε που είμαστε ξένοιαστα μικρά.
Να σου φωνάξω ένα καινούριο και ανανεωμένο «σ’ αγαπώ»
και να εστανθώ πάλι την αγάπη σαν την πρώτη φορά.
Άσε με,
Θέλω να ονειρευτώ»

Το «Θέλω» είναι ένα ποίημα της κας Χριστίνας Τσαρδίκου, το οποίο μαζί με άλλα έργα της, βρίσκεται στην 4η Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ. Επιπλέον επιθυμώ να τονίσω εδώ ότι τα Συνέδρια δεν γίνονται μόνο για τους διοργανωτές, τους συνέδρους και τους παροικούντες στον τόπο διεξαγωγή τους, αλλά για ολόκληρο τον ελληνισμό, στην προκειμένη περίπτωση. Λοιπόν, για όσους δεν γνωρίζουν τη Χριστίνα Τσαρδίκου, αδράχνοντας την ευκαιρία ας επιτραπεί στο γράφοντα μια σύντομη αναφορά:
«Χριστίνα Τσαρδίκου, Αργεντινή.
Γεννήθηκα στο Μπουένος Άιρες, Αργεντινή από γονείς μετανάστες. Σπούδασα Ιατρική στην UniversidadNacionaldeBuenosAires, και ειδικεύτηκα σε Γενική Χειρουργική και Πλαστική Χειρουργική. Διευθύνω την χειρουργική κλινική «SanIsidroAesteticMedical». Διδάσκω ελληνική γλώσσα στο σχολείο της ελληνικής κοινότητας Πανελληνίων του Μπουένος Άιρες. Διδάσκω σε μορφωτικά σεμινάρια φιλολογίας και είμαι στο Δ.Σ. της «Société internationale des amis de Nikos Kazantzakis» (Argentina). Διευθύντρια της ραδιοφωνικής εκπομπής «ANTA- MOSI–REENCUENTROCONGRECIA». Για το δημοσιογραφικό έργο τής εκπομπής, ταξίδεψα στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 2004, καλεσμένη από το Υπουργείο Τύπου στην Η` Συνάντηση ελληνικής καταγωγής δημοσιογράφων σε ξένα ΜΜΕ. Έχω γράψει δυο βιβλία, και επίσης διάφορα ποιήματα, διηγήματα και παιδικά παραμύθια».

Ξεκινώντας από μια ωμή και δυσοίωνη πραγματικότητα που αφορά την δραματική κατάσταση που έχει περιέλθει η Ελλάδα, μια κατάσταση-Οδύσσεια και χωρίς Οδυσσέα, στην οποία, μετά από 36 συναπτά έτη στη Γερμανία (1970-2006) ο γράφων ως επαναπατριζόμενος πλέον… πείτε μετανάστης στη χώρα μου!!..., βιώνω το δράμα της. Ο απόδημος ελληνισμός μέσω των φορέων του και με μπροστάρη τον Αφέντη Λόγο και τους χειριστές του, σε αυτή, λοιπόν, την χαλεπή εποχή, μπορεί να πρωτοστατήσει, όπως το έχει κάνει στο παρελθόν σε μύριες περιπτώσεις.
          Όσο και αν στη δραματική κατάσταση που βρισκόμαστε, η εποχή προσφέρεται για τη σφυρηλάτηση της ενότητας παν απ’ όλα που θα αποτρέψει τα κακώς προσχεδιασμένα κείμενα του καιρού μας. Είναι μια «προσφορά» αντοχής, θα λέγαμε ή δοκιμασίας και αυτό διότι με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, ο ελληνισμός, γηγενής και απόδημος προγραμματισμένα ή μη, έχει περιέλθει σε μια επικίνδυνη «αντιπαράθεση». Υπάρχουν απόδημοι που αποστρέφονται τους γηγενείς πολίτες θεωρώντας τους υπεύθυνους για την όλη κατάσταση. Είναι δικαιολογημένη μεν η οργή τους, αλλά η εμμονή στο ότι «οι έλληνες πολίτες φταίνε, καλά να πάθουνε» όχι μόνο δεν βοηθά την κατάσταση, αλλά, εσκεμμένα ή μη, συμμετέχουν στο παιχνίδι των μεγάλων τεράτων. Κι εδώ θα πρέπει να δείξουμε για ποιους λόγους αγαπάμε την Ελλάδα! Και δεν είμαστε ούτε εθνικιστές και πολύ περισσότερο δεν είμαστε σοβινιστές. Είμαστε διεθνιστές, αγαπούμε τους λαούς και το δείξαμε σε όλη την οικουμένη και σε όλους τους αιώνες. Και αυτό που ενστικτωδώς διδαχτήκαμε το οφείλουμε στην πατρίδα μας. Γι’ αυτό την αγαπάμε, γι’ αυτό την πονάμε και τη λατρεύουμε πιότερο από οποιοδήποτε Θεό, «οργανισμό», «σύμμαχο», «φίλο», ελληνικό κόμμα, Έλληνα κυβερνήτη, «εθνάρχη» ή κομματάρχη. Γιατί η Ελλάδα είμαστε Εμείς και γιατί η Ελλάδα δε μας πλήγωσε ποτέ!
          Δεν έχει άδικο που λέει ο ποιητής η Ελλάδα ποτέ δε πεθαίνει. Ο «Νόστος» της Αργεντινής το επιβεβαιώνει περιτράνως. Άξιοι οι συνεργάτες-μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του «ΝΟΣΤΟΣ» και θερμών συγχαρητηρίων που οι δραστηριότητές τους έχουν απεγκλωβιστεί απ’ το εγώ, μεταβήκανε στο εμείς και είναι Παγκοσμίως γνωστές, καθώς και η Πρόεδρος του ΔΣ του «ΝΟΣΤΟΥ» κ. Χριστίνα Τσαρδίκου όπου με την παράπλευρη συμμετοχή της και ως ενεργό μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων(ΕΕΛΣΠΗ) μας τιμά δεόντως…
          Χαρά και τιμή μου να παραβρεθώ, έστω και με το ταξιδιωτικό πνεύμα, σε αυτό το σπουδαίο 4ο Συνέδριο στη μακρινή αυτή Χώρα, την Αργεντινή, όπου ο εκεί ελάχιστος αριθμητικά ελληνισμός μας έχει γοητεύσει, συναρπάσει και συγκινήσει με τις πολυποίκιλες και αναρίθμητες πολιτιστικές δραστηριότητές του. Είναι άξιο προσοχής και θαυμασμού για ένα Σύλλογο, μια Ένωση, μια Κοινότητα, που ως κύριο αντικείμενο έχουν τον Πολιτισμό με όλα τα χαρακτηριστικά του…, (γλώσσα, λογοτεχνία-ποίηση, θέατρο, τέχνες, αθλητισμός, ελληνισμός κλπ…,) η επιβίωσή του να εξαρτιέται από μια ομάδα ανθρώπων, η οποία, όπως προανέφερα, έχει κατακτήσει το εμείς. Αντίστοιχα, έχει εξουδετερώσει τη μιζέρια, τη μικροπρέπεια, τη μεμψιμοιρία και άλλα αρνητικά, μη συμβατά για τον έλληνα, ιδιαίτερα τον έλληνα της διασποράς, που η ξένη τον βοήθησε στο ανέβασμα του επιπέδου του, σε σχέση με τον γηγενή που οι «πολιτικές» καταστάσεις τον μετεώρισαν σε χαμηλά επίπεδα. Αυτά τα μειονεκτήματα ο «ΝΟΣΤΟΣ», χάρη στα αξιόλογα μέλη του ΔΣ του, δεν τα έχει.
          Πως μπορεί κανείς να τα παραβλέψει και να μην τα επικροτήσει! Πώς ημπορώ να μην επαναλάβω μια καλημέρα…, (που τον περασμένο χρόνο είχα στείλει στην Αργεντινή..,) σε όλους εσάς, που παρακολουθείτε αυτό το Συνέδριο με δυο ευλογημένες λεξούλες:
«Καλημέρα έλληνες! Καλημέρα Αργεντινή! Καλημέρα Ελλάδα! Καλημέρα απανταχού έλληνες! Σαν πολίτης αυτού του κόσμου, θεωρώντας υποχρέωσή μου προς το συνάνθρωπο που αγωνίζεται για τον πολιτισμό και τις αξίες μας, πάντα εξάρω το έργο τους καταθέτοντας ταπεινά δυο λόγια τιμής και σεβασμού. Σήμερα ξαναβλέποντας την πολύ αγαπητή μου συνοδοιπόρησα, φίλη, άνθρωπο και γιατρό Χριστίνα Τσαρδίκου στο διαδίκτυο, ο Αργεντινός Νόστος ξύπνησε τη δική μου ανακατωμένη με πολλά συναισθήματα νοσταλγία: 
          Καλημέρα αγαπητή μου Χριστίνα από την Ελλάδα της σήψης, των «σύγχρονων» δούλων, των σκλάβων, των ευρωάτλαντων ραγιάδων. Καλημέρα από την Ελλάδα των κομμάτων, των εμπόρων και απατεώνων, των ληστών και των λαμόγιων. Καλημέρα από την κάποτε Ελλάδα του πνεύματος και σήμερα του σκοταδισμού. Σκοταδισμού που και η ανημποριά, η αδιαφορία, το βόλεμα, η θεληματική απορρόφηση στο «σύγχρονο» σύστημα των πνευματικών σου παιδιών συντέλεσε και συντελεί σε μεγάλο βαθμό για τον πνευματικό καταποντισμό σου. Καλημέρα Ελλάδα, καλημέρα Έλληνες, καλημέρα Αργεντινή, καλημέρα απανταχού σκαπανείς του λόγου και δραγάτες (όσοι είστε), καλημέρα Χριστίνα Τσαρδίκου, πρέσβειρα του ελληνικού πολιτισμού στα πέρατα της οικουμένης, ασίγαστη και άγρυπνη δραγάτισσα, πνευματική κόρη της μητέρας Ελλάδας, υπερασπίστρια του πολιτισμού μας και μοναδική-ζηλευτό φαινόμενο, που η μίμηση, ή η ελάχιστη ομοιότητα για το έργο σου από διανοούμενους και τέκνα του ελληνικού πνεύματος, καθίσταται αδύνατη και αν όχι, τρομερά δύσκολη...» 

Θέλουμε να πιστεύουμε πως ο απανταχού ελληνισμός, μέσα από μια δύσκολη, ατέρμονη, αφύσικη και βάρβαρη…,(ίσως και ανεπιστρεπτί…,) κατάσταση που έχει περιέλθει σήμερα η Ελλάδα, δεν διατίθεται να την παραδώσει στων ονάγρων-μερκαντιλιστών συμμορία! Είτε πρόκειται για «έλληνες» τελευταίας ποιότητας (που θυμίζουν ή μοιάζουν τον Εφιάλτη του Λεωνίδα), είτε πρόκειται για «σύγχρονους» ξένους αποικιοκράτες, που τις κούπες τους…, (όμοιες με τον Καρπάθιο δράκουλα που έπινε το αίμα…,) γεμίζουν με ιδρώ και πίνουν αίμα ελληνικό. Εάν λοιπόν ο ελληνισμός δεν διατίθεται για ακόμα περισσότερη αφαίμαξη-εισβολή: εθνική, κοινωνική, οικονομική, ιστορική, πολιτιστική, νοηματική και άλλες αξίες και ιδανικά που συνθέτουν τον έλληνα και τον ελληνισμό με τα κύρια και Παγκόσμια γνωστά χαρακτηριστικά την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό μας, οφείλει να αντισταθεί με κάθε τρόπο. 
Μας κλέψανε τα γλυπτά μας για να δείχνουν πως είναι πολιτισμένοι, μα είναι απολίτιστοι και βάρβαροι. Σήμερα μας κλέβουν την Ελλάδα και η κλεψιά αυτή πραγματοποιείται χάρη στους ανθέλληνες κυβερνήτες…, όπως τους χαρακτηρίζουν οι έλληνες Πολίτες…

Στα Συνέδρια, όπως και σε αυτό το 4ο του «ΝΟΣΤΟ», με περιεχόμενα πολιτιστικών ενδιαφερόντων, οι προβληματισμοί καθ’ όλη τη διάρκεια των συνεδριακών ημερών αποκτούν κυρίαρχο ρόλο.
Εξάλλου το θέμα που θέτει η «ελληνική πολιτιστική οργάνωση της Αργεντινής «ΝΟΣΤΟΣ» ότι, «Στο Μπουένος Άιρες θα χτυπάει για 72 ώρες η καρδιά του ελληνικού πολιτισμού…» σαφώς θα πρέπει να προβληματίσει άπαντες που συμμετέχουν, έτσι ώστε το αποτέλεσμα που θα προκύψει και τα μηνύματα που θα ξεχυθούν στους δρόμους του Πλανήτη να φτάσουν σε εκείνους που εγκληματικά διαχειρίζονται τις τύχες της Χώρας μας και των ανθρώπων μας και σε όλους τους Συλλόγους, Ενώσεις, Κοινότητες, που τάχα μου, κόφτονται για τον πολιτισμό και τη γλώσσα.
Προβληματισμοί, σκέψεις, λόγοι και αντίλογοι, προτροπές και προτάσεις, γίνονται συνθετικοί κρίκοι όταν αποτρέπουν τη νοσταλγία για το χτες και το σήμερα και απομονώνουν το εγώ μέχρι την πλήρη αποσύνθεσή του. Λοιπόν, νοσταλγίες έχει ο έλληνας στο πετσί του όχι και λίγες, ιδιαίτερα από την προσπέλαση του παγερόχνωτου και χαρότριχου περασμένο αιώνα. Μην ξαναγίνουμε νοσταλγοί και θα μιλούμε για τωρινή χαμένη πατρίδα…
Λοιπόν, όσοι εναπομείναντες έλληνες, κληρονόμοι μιας τρανής κληρονομιάς, παιδιά μουσών και θεών, αυτός, εσύ, εγώ, εκείνοι και οι άλλοι, αν θέλουμε να μοιάσουμε τους προγόνους μας, αν θέλουμε να δείχνουμε ζωγράφοι και μουσουργοί, αν θέλουμε να τραγουδήσουμε με τις αρχαίες μελωδικές άρπες των θεών, μουσών και ποιητών υμνώντας τη ζωή και τα σύμπαντα και στηριχτούμε πάνω στον Παγκόσμιο Ουμανισμό και ζωγραφίσουμε τις δύσεις και τις ανατολές με τα πολύμορφα αστράμματά μας, είναι βέβαιο πως μπορούμε να γυρίσουμε τα σκότη στα σκοτάδια.
Εάν ως κύρια χαρακτηριστικά μας έχουμε την αισιοδοξία, πλαισιωμένη με τα αρχιτεκτονικά κτίσματά μας, με τις ένδοξες και ιστορικές νίκες μας έναντι των ορδών των βαρβάρων, όπως εκείνη του Λεωνίδα, του Μεγαλέξανδρου και μύριων μεταγενέστερων αγωνιστών του 21, της Εθνικής Αντίστασης και άλλων, όσοι λοιπόν από μας καταφέρναμε…, (και θα το καταφέρναμε χάρη στο πολιτιστικό και ζηλευτό χιλιετηρίδων μεγαλούργημα…,) να έχουμε πα στα κοντάρια μας χαραγμένη την αισιοδοξία προς κάθε κατεύθυνση, τότε και μόνο τότε θα ήμασταν άξιοι των προγόνων μας και συνεχιστές αυτού του μεγαλείου αν καταφέρναμε να μεταφερόμασταν απ’ το εγώ στο εμείς… Αυτό λοιπόν, «απ’ το εγώ στο εμείς…» πολλοί από μας όχι μόνο δεν το προσεγγίσαμε αλλά και αν ακόμα κάποιοι κάποιες φορές προσπάθησαν να το προσεγγίσουν εμποδίστηκαν. Αυτό ακριβώς ο «ΝΟΣΤΟΣ», όπως προανέφερα, το έχει ξεπεράσει.

Βέβαια η ελληνική γλώσσα όσο και ο Πολιτισμός γενικότερα, για την… πολιτική μητρόπολη είναι ένα μεγαλειώδες θεαθήναι και κωμικοτραγική ρουτίνα. Γνωστά πράγματα? χιλιοειπωμένα. Ευτύχημα που υπάρχουν ξένοι φιλέλληνες υποστηριχτές σε κοινοβούλια, φιλέλληνες καθηγητές διαφόρων πανεπιστημίων και ακαδημιών του κόσμου, άλλοι επιστήμονες, λάτρεις του ελληνικού πολιτισμού και της γλώσσας, που σε πολλές περιπτώσεις μας κάνουν να ντρεπόμαστε που είμαστε… έλληνες, απόγονοι μιας μεγάλης πολιτιστικής κληρονομιάς αλλά ανίκανοι να κουβαλούμε αυτό τον πλούτο.
Για τον ελληνισμό, απόδημο και γηγενή, ιδιαίτερα για τα σημερινά δεδομένα, ο πολιτισμός θα πρέπει να αποτελεί ένα καινούριο εφαλτήριο αγώνων και διεκδικήσεων. Ο συγγραφέας, όλων των επιπέδων, οφείλει να παράγει και Πολιτικό Λόγο. Πώς αλλιώς θα λέγεται «Παγκόσμιος Πολίτης» όταν δε θα έχει ξεπεράσει τα όρια τα δικά του και με μια προσφορά ελάχιστη ή ανύπαρκτη. Σε ποια «αγορά» θα εκθέσει τα έργα του- λογοτεχνία, ποίηση, θέατρο, μουσική και άλλα, αν προηγουμένως μέσω του Λόγου δεν φτιάξει μια δική του Αγορά πνευματικού επιπέδου; Για τα σημερινά δεδομένα πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν πως ο Λόγος είναι ο μόνος που μπορεί να ανατρέψει ότι κακό και άσχημο συμβαίνει στην πατρίδα μας και στον κόσμο γενικότερα. Και είναι σωστό και απόλυτα φιλοσοφημένο.
Για τα σημερινά αποκρουστικά και βάρβαρα δεδομένα δεν θα πείραζε, αν είχαμε μια Πατρίδα με τρύπια ποδιά, αλλά με ψυχή και νοικοκυρά. Τώρα έχουμε μια Πατρίδα «κούκλα» ή «βιτρίνα», αλλά σίγουρα ορφανή και στείρα!
Στο απέραντο Παγκόσμιο αλώνι του Απόδημου Ελληνισμού με τους διάφορους φορείς που τον εκπροσωπούν, σ’ αυτό το αλώνι έχει παραταχτεί και ο Λόγος. Πιστός συνοδοιπόρος στους περιπατητές απόγονους των θεών και μουσών, στιγμή δεν έμεινε απαθής και αδιάφορος για το Παγκόσμιο γίγνεσθαι. Το μόνο που ζητούσε και ζητά ήταν και είναι το χέρι και το νου που θα οπλίσει με την πέννα και το πνεύμα. Αλλού τα κατάφερε και αλλού συνάντησε υλικές δυσκολίες. Εκεί που βρήκε δυσκολίες ήταν το εγώ, όπως προανέφερα, όσο αφορά τις Ενώσεις, Συλλόγους κλπ και βεβαίως η απουσία της μητροπολιτικής Ελλάδας.
Πάραυτα, ο Λόγος που το ’χει συνήθειο και καθήκον, κινήθηκε και λειτούργησε σε έναν κόσμο που συγκροτήθηκε σε ξένες πατρίδες. Αυτός ο κόσμος είναι ο δικός μας κόσμος, που η μητέρα (κομματική)  Ελλάδα αγνόησε, αδιαφόρησε και μας περιέπαιξε. Κι αυτός ο πνευματικός κόσμος μας, μικρός στο νούμερο μεγάλος στο πνεύμα, δεν πρέπει να είναι σκυμμένος μόνο πάνω στα έργα του. Οι σημερινές κοινωνίες, όπως οργανώνονται στους ομιχλώδεις ορίζοντες με απόλυτη πληρότητα πλήρους αφαίμαξης, δεν μπορούν να τους αφήνουν αδιάφορους κι ούτε η συνείδησή τους θα πρέπει να τους επιτρέπει να αναπαύονται πάνω στις «δάφνες» τους! Ο αφουγκρασμός και ο αγώνας για την καλυτέρευση όχι μόνον του ελληνισμού και του πολιτισμού μας, αλλά και όλου του κόσμου, αποτελούν προϋπόθεση ύπαρξής των. Δεν μπορεί ένας συγγραφέας, ένας υπηρέτης του Λόγου και της Τέχνης, να αναπαύεται κι οι μάζες να υποφέρουν.
          Κλείνοντας παραθέτω σύντομο γραπτό διάλογο φίλου μου συγγραφέα από τις ΗΠΑ. Μιλώντας για την τρέχουσα κατάσταση είπαμε μεταξύ άλλων και τούτα:
          «Χαίρομαι που τα λέμε έστω και έτσι, αγαπημένε μου φίλε ………  που εδώ στα Τρίκαλα, στο σπίτι μου και σε μια χούφτα φίλους άφησες τη σφραγίδα σου. Νοσταλγός κι εγώ, ίσως λιγότερο από σένα, ανακατεύομαι σαν σκαλίζω παλιότερες, όπως λες, εποχές, αναζητώντας τη φρούδα ελπίδα, που έστω και με φρούδα πορευτήκαμε αναζητώντας την αληθινή, η οποία κατά περιόδους και εποχές και αυτή άλλαζε "πρόσωπο" και εμείς μπερδευόμασταν θυμίζοντας την εποχή των Σοδόμων και Γομόρρων. Τώρα, φίλε ……., και η φρούδα ελπίδα που οδηγεί στην αληθινή, δεν υπάρχει. Ο ρους της "σύγχρονης" εποχής την έχει και αυτή διαλύσει, αφήνοντας τον Αφέντη Λόγο μόνο, ορφανό από Μούσες, απροστάτευτο και αντιμέτωπο να μάχεται τη "σύγχρονη" και πολυδαίδαλη Λερναία Ύδρα σε όλα τα μέτωπα….»

Για την υπομονή σας ευχαριστώ θερμά.
Στο 4ο Συνέδριο εύχομαι κάθε επιτυχία. Ο απόηχός του να σαρώσει τα οποιαδήποτε κάστρα που θα συναντήσει στο διάβα του.