Συμπαράταξη με
τον ισραηλινό λαό!
* H
Αριστερά στην Ευρώπη κατανοεί την
τρομοκρατία ως αντίδραση των «κολασμένων
της γης»
Δ.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
Λαϊτμοτίφ
αποτελούσαν πάντα στον ελληνικό Τύπο οι
εξωφρενικές συγκρίσεις του
Ολοκαυτώματος με τις ισραηλινές
στρατιωτικοπολιτικές πρωτοβουλίες. Ο
Μίκης Θεοδωράκης έγραφε στο «Βήμα» της 2ας
Απριλίου 2002: «Και είναι πράγματι
εκπληκτικό και αδιανόητο πώς ένας λαός
όπως οι Εβραίοι, που γνώρισαν όσο
κανένας άλλος τη θηριωδία των ναζιστών,
προσπαθεί τώρα να τους μιμηθεί κάνοντας
ακριβώς τα ίδια. (υπογράμμιση δική μου)...
Τελική λύση εκείνοι εις βάρος των
Εβραίων. Τελική λύση αυτοί εις βάρος των
Παλαιστινίων».
Μόλις πριν από
μερικές ημέρες, στο «Βήμα» πάντα της 21ης
Ιουλίου 2006, διαβάζουμε σε επιστολή που
δημοσιεύεται:
...«το αστέρι του
Δαβίδ δεν έχει μεγάλη διαφορά από τη
σβάστικα...» και λίγο πριν «η σύγκριση
των Ισραηλινών με τους ναζί είναι
πράγματι ατυχής, μια και τους ναζί
κατάφεραν κάποια στιγμή να τους
σταματήσουν οι συμμαχικές δυνάμεις, ενώ
δεν βρίσκεται κανείς που να μπορεί (ή να
ενδιαφέρεται) να σταματήσει τους
Ισραηλινούς και τη γενοκτονία των
Παλαιστινίων». (υπογράμμιση δική μου).
Αλλά και ο Νάσος
Βαγενάς στην επιφυλλίδα της 23ης Ιουλίου
2006, αναφερόμενος στις πράξεις του Ισραήλ,
διαμαρτύρεται: «... αν αυτά τα είχαν
διαπράξει άλλοι, θα είχαν περιέλθει στη
δικαιοδοσία της κυρίας Ντελ Πόντε». H
κυρία Ντελ Πόντε, ως γνωστόν, δικάζει
εγκληματίες πολέμου (εθνοκαθάρσεις,
μαζικές εκτελέσεις πολιτών, γενοκτονίες).
Θα πρέπει
φαίνεται να θυμηθούμε ότι:
1. Τα έξι
εκατομμύρια Εβραίοι σε αντίθεση με τους
κατ' αναλογίαν απειροελάχιστους νεκρούς
Παλαιστινίους ήταν όλοι άοπλοι και
ανυπεράσπιστοι πολίτες. Δεν ήταν
ζωσμένοι εκρηκτικά, δεν είχαν πυραύλους
Κατιούσα ούτε Καλάσνικοφ, δεν ήταν
κάποιοι από αυτούς ενταγμένοι σε
παραστρατιωτικές ή τρομοκρατικές
οργανώσεις και δεν είχαν την αμέριστη
ηθική και υλική συμπαράσταση ισχυρών
περιφερειακών δυνάμεων όπως το Ιράν, η
Συρία ή το αλήστου μνήμης Σανταμικό Ιράκ.
2. Τα έξι
εκατομμύρια Εβραίοι δεν είχαν τον ρητό,
σαφή και ανυποχώρητο στόχο να «σβήσουν
από τον χάρτη» το κράτος της (χιτλερικής
τότε) Γερμανίας, ούτε επιδίδονταν επί
δεκαετίες σε τυφλές μαζικές δολοφονίες
παιδιών που πάνε σχολείο, πολιτών που
πάνε στη δουλειά τους ή ψωνίζουν στις
λαϊκές αγορές της γειτονιάς τους. Οι
Χεζμπολάχ, Χαμάς, Τζιχάντ, μάρτυρες του
Αλ Ακτσά, αντιθέτως, πράττουν και
περηφανεύονται για όλα αυτά.
Τα «νέα» λοιπόν
«ολοκαυτώματα», οι «σβάστικες» και οι «γενοκτονίες»
είναι τόσο μα τόσο εξωφρενικά,
ανιστόρητα και απολύτως ψευδή, ώστε να
χρειάζεται να βρεθεί μια κάποια εξήγηση
για αυτήν την απίστευτη
επαναλαμβανόμενη χυδαιότητα απέναντι
σε έναν λαό που βίωσε στο πετσί του ένα
από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην
ιστορία της ανθρωπότητας. Κυρίως δε - και
εδώ θα πρέπει να μας βοηθήσει ο N.B. - να
δοθεί μια κάποια εξήγηση για την
ουσιαστικά παντελή απουσία αντίδρασης
των «κριτικών διανοουμένων», όχι μόνο
στις βλάσφημες αυτές... υπερβολές αλλά
και στην ηχηρότατη αιδήμονα σιωπή
απέναντι στη συνεχιζόμενη βαρβαρότητα
των επιθέσεων αυτοκτονίας.
Οταν το 2002
Ισραηλινοί μάζευαν καθημερινά
ανθρώπινα μέλη στους δρόμους των πόλεών
τους, όταν στις τηλεοράσεις
απεικονιζόταν γλαφυρότατα το φασιστικό
φαινόμενο ενός ολόκληρου λαού που ζούσε
σε καθεστώς ομηρείας και απόλυτου
τρόμου μέσα στην ίδια του τη χώρα, όταν
όσοι ήθελαν να αναλογισθούν τι σημαίνει
να στέλνεις τα παιδιά σου το πρωί στο
σχολείο και να μην ξέρεις αν θα τα
ξαναδείς, τότε δεν ακούσαμε τους «κριτικούς
διανοουμένους» να υψώνουν κάποια φωνή
διαμαρτυρίας.
Ούτε ακούσαμε
κάποια φωνή συμπαράστασης ή οίκτου για
τους Ισραηλινούς, οι οποίοι έβλεπαν όπως
και εμείς τους λεβέντες της Χαμάς να
παρελαύνουν επιδεικνύοντας ως λάφυρα
θρησκευτικά κειμήλια που είχαν
αποσπάσει από δολοφονημένους εβραίους
προσκυνητές. Τέλος, ούτε ίδρωσε το αφτί
ούτε κουράστηκε κάποιο χέρι γραφιά «κριτικού
διανοουμένου», όταν το 2004 οι Ισραηλινοί
αναγκάστηκαν να απελευθερώσουν 429 «μαχητές»
Παλαιστινίους για να πάρουν πίσω τις
σορούς τριών στρατιωτών τους. Από την
εποχή του Πριάμου η πολιτισμένη
ανθρωπότητα αντιστέκεται σε τέτοιου
είδους βαρβαρότητες.
Δυστυχώς ο N.B.
δεν θα είναι ο πρώτος, που χωρίς ίσως να
το αντιλαμβάνεται πλήρως πρεσβεύει την
άφεση ή κατανόηση στα εγκλήματα της
παλαιστινιακής ή ισλαμιστικής
τρομοκρατίας. Μια ολόκληρη Αριστερά
στην Ευρώπη, ξεχνώντας τις
αντιφασιστικές της δεσμεύσεις, ανίκανη
να διδαχθεί από τα φαινόμενα του
ναζισμού και του κομμουνισμού, διαβάζει
στην τρομοκρατία την υπερβολική μεν,
κατανοητή δε αντίδραση των κατά Φραντς
Φανόν «κολασμένων της γης». Αν είσαι...
εξαθλιωμένος, η βία την οποία ασκείς δεν
είναι παρά το χιλιοστό του άδικου το
οποίο έχεις υποστεί. Ετσι ολόκληρη η
δημοκρατική Δύση, ακινητοποιημένη στη
μέγκενη μιας προπατορικής
αποικιοκρατικής ενοχής, κινδυνεύει να
υπογράψει λευκή επιταγή εξιλέωσης στους
παρανοϊκούς του πλανήτη, χωρίς να
αντιλαμβάνεται όπως το είχε διαισθανθεί
ο Αλμπέρ Καμύ ότι η τρομοκρατία δεν «έχει
γιατί» και «επιδιώκει μόνο τη βασιλεία
του θανάτου και της λύπης στη γη».
Από το 1947, όταν
τα Ηνωμένα Εθνη πρότειναν τη δημιουργία
δύο κρατών στα εδάφη της βρετανικής
Παλαιστίνης, οι Παλαιστίνιοι αρνούνται
κάθε λύση που αναγνωρίζει το κράτος του
Ισραήλ.
Κάθε προσπάθεια
του Ισραήλ για συμβιβασμό, ακόμη και
αυτή του Μπαράκ το 2000, βρίσκει μονότονα
αντιμέτωπη τη σταθερή αξίωση των
Παλαιστινίων: οι Εβραίοι στη θάλασσα! H
παραλλαγή αυτής, όπως: οι Εβραίοι θα
είναι ελεύθεροι να ζήσουν στο
ισλαμιστικό κράτος που θα
εγκαθιδρύσουμε στη θέση του Ισραήλ... (δηλώσεις
της Χαμάς). Κάθε χειρονομία καλής
θέλησης των Ισραηλινών, όπως η απόσυρση
από τον Λίβανο το 2000, η εγκαθίδρυση της
Παλαιστινιακής Αρχής, η πρόσφατη
μονομερής αποχώρηση από τη Γάζα,
απαντάται με εντατικοποίηση των
τρομοκρατικών επιθέσεων. Για κάποιο
περίεργο λόγο η άμυνα του Ισραήλ
απέναντι στα ατελείωτα επεισόδια αυτού
του ιδιότυπου αλλά πολύ αιματηρού
θεάτρου του παραλόγου δεν θεωρείται
αυτόχρημα δικαιολογημένη.
Για
παράδειγμα, το πολύ τελευταίο επεισόδιο.
Γιατί άραγε πρέπει το Ισραήλ να ανέχεται
μια παραστρατιωτική οργάνωση (Χεζμπολάχ)
στα σύνορά της, η οποία βομβαρδίζει
ισραηλινές πόλεις, σκοτώνει ή απάγει
ισραηλινούς στρατιώτες και πολίτες; Τι
θα ζητούσε, ας πούμε, ο N.B.
από την κυβέρνησή μας να κάνει, αν κάποια
«σλαβομακεδονική απελευθερωτική
οργάνωση» εγκατεστημένη στη Νότια
Βουλγαρία βομβάρδιζε τη Θεσσαλονίκη;
Τέλος, ας
υπομνησθεί ότι το Ισραήλ, σε αντίθεση με
το τραγελαφικό φαινόμενο της πολιτικής
εκπροσώπησης των Παλαιστινίων από
συνονθύλευμα είτε διεφθαρμένων είτε
απόλυτα παρανοϊκών προσώπων, είναι μια
ζώσα δημοκρατία η οποία τη δεκαετία του
1980 ανάγκασε τον Αριέλ Σαρόν σε παραίτηση,
γιατί τον θεώρησε έμμεσα υπεύθυνο για
τις αγριότητες των Λιβανέζων Φαλαγγιτών
στη Σάμπρα και Σατίλα. H ίδια αυτή ζώσα
δημοκρατία οδήγησε τον ίδιο Σαρόν να
δημιουργήσει μαζί με τον Πέρες ένα νέο
κόμμα, ξεπερνώντας αγκυλώσεις του
παρελθόντος και χαράσσοντας με πίστη
και επιμονή την προσπάθεια, ακόμη μια
φορά, εξεύρεσης μιας λύσης στο πρόβλημα
που αντιμετωπίζει το ισραηλινό έθνος.
Πότε άραγε θα
μπορέσουν κάποιοι «κριτικοί
διανοούμενοι» να συναισθανθούν ότι η
δημοκρατική παράδοση, η αντιφασιστική
κουλτούρα και η προσήλωση σε
πανανθρώπινες αξίες υποχρεώνουν σε
συμπαράταξη με τον ισραηλινό λαό, ο
οποίος επί δεκαετίες δίνει με
στωικότητα μια τραγική μάχη επιβίωσης;
Ο κ. Δημήτρης
Κωνσταντινίδης είναι αρχιτέκτων.
