Τα
αδιέξοδα του Ισραήλ
Μανδραβέλης
Π.
Η
κυρίαρχη συνωμοσιολογία στην Ελλάδα
θέλει περίτεχνα γεωπολιτικά σχέδια πίσω
από τη σφοδρή απάντηση του Ισραήλ στις
προκλήσεις που δέχτηκε από τη Γάζα και
τον Λίβανο. Κάποιοι, φαντάζονται, κι
επιχειρηματολογούν, ότι το Ισραήλ βρήκε
τώρα την ευκαιρία να κυριαρχήσει στην
περιοχή, ότι χρησιμοποιεί τους φόνους
και τις απαγωγές των στρατιωτών του για
να εισβάλει σε γειτονικές περιοχές.
Φαντασμαγορικό το επιχείρημα: εξάπτει
τη φαντασία κι εξυπηρετεί παλιούς
αντισημιτικούς μύθους. Μόνο που κάποιες
πολύ πραγματικές λεπτομέρειες το
διαψεύδουν. Κατʼ αρχάς το Ισραήλ
κυριαρχεί στην περιοχή. Δεύτερον, οι
περιοχές που βομβαρδίζει ή εισβάλλει
ήταν υπό την κατοχή του. Από τον Λίβανο
αποχώρησε πριν έξι χρόνια κι από τη Γάζα
πριν έξι μήνες. Αν ίσχυε το ευφάνταστο
σενάριο περί κατάκτησης εδαφών δεν θα
έφευγε καν από την αιγυπτιακή χερσόνησο
του Σινά, την οποία επίσης κατέκτησε
ύστερα από πόλεμο.
Πώς εξηγείται λοιπόν η νέα πολεμική
επιδρομή του Ισραήλ; Γιατί απαντά με
τέτοια σφοδρότητα στις απαγωγές τριών
στρατιωτών και στον φόνο άλλων εννέα;
Η αλήθεια είναι πως η ισραηλινή κοινωνία
κατατρύχεται από το σύνδρομο της
ασφάλειας. Εν μέρει δικαιολογημένα. Το
Ισραήλ είναι ένα κράτος που
δημιουργήθηκε μετά τη μεγαλύτερη
γενοκτονία όλων των εποχών. Εκεί, ζουν
ακόμη άνθρωποι που επιβίωσαν του
Ολοκαυτώματος. Μπορεί να φορτώνουμε
αυτήν τη φρίκη καθʼ ολοκληρίαν στους
ναζί, αλλά το Ολοκαύτωμα δεν ήταν παρά το
τελευταίο κεφάλαιο του διάχυτου
αντισημιτισμού στην Ευρώπη – τα
στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν η πιο
αιματηρή εκδοχή του πανευρωπαϊκού «Δεν
σας θέλουμε πια εδώ». Ο σιωνισμός ήταν
ένα εθνικό κίνημα που γεννήθηκε πριν από
τον Χίτλερ ως απάντηση στον χριστιανικό
(κατά βάση) αντισημιτισμό. Κάποιοι
Εβραίοι της διασποράς κατάλαβαν ότι
είναι ανεπιθύμητοι στον τόπο διαμονής
των και επιζήτησαν την ασφάλεια ενός
εθνικού κράτους. Το 1947 γεννήθηκε το
Ισραήλ κι έκτοτε έζησε τρεις
παναραβικούς πολέμους που στόχο είχαν
την εξαφάνισή του από τον χάρτη. Μαζί μʼ
αυτούς αναρίθμητες τρομοκρατικές
επιθέσεις. Το ευρωπαϊκό «Δεν θέλουμε
Εβραίους πια εδώ», έγινε αραβικό: «Κι
εμείς δεν σας θέλουμε εδώ».
Ετσι μπορεί μεν να μη δικαιολογείται η
σφοδρότητα της απάντησης του Ισραήλ,
αλλά εξηγείται: Πέρα από τους κλασικούς
στρατοκράτες (που πιστεύουν ότι διά
πυρός και σιδήρου μπορούν να επιτύχουν
πολιτικά αποτελέσματα), υπάρχει και μια
αγριεμένη από τον πόλεμο κοινωνία. Το
μεγάλο ειρηνευτικό κίνημα μπαίνει στη
γωνία. Αίτημά του ήταν η αποχώρηση από τα
κατεχόμενα και μόλις αυτός ο στόχος
άρχισε να υλοποιείται οι αφιονισμένοι
του Ισλάμ έδωσαν επιχειρήματα στους
ακραίους του Ισραήλ. Οι τελευταίοι
κουνούν το δάχτυλό τους (ή τα Μ-16) στους
ειρηνιστές λέγοντας: «Μας λέγατε να
φύγουμε από τη Γάζα για να έχουμε
ασφάλεια. Φύγαμε από την πατρώα γη (Σ. Σ.:
«πατρώα» φαντάζονται ολόκληρη την
Παλαιστίνη) και ησυχία δεν βρήκαμε.»
Ποιος μπορεί σήμερα –σε μια κοινωνία
που δέχεται πυραύλους από εδάφη τα οποία
εγκατέλειψε προ έξι μηνών– να
επιχειρηματολογήσει πειστικά ότι η
αποχώρηση από τη Δυτική Οχθη θα συμβάλει
στην ασφάλειά του;
Κατʼ αναλογία φαντάζεστε τι θα
γινόταν στην Ελλάδα αν κατά τη διάρκεια
ενός ακήρυχτου πολέμου με την Τουρκία
κάποιοι διαδήλωναν να αποχωρήσουμε π. χ.
από τη Σμύρνη; Κι αν αποχωρούσαμε και από
τη Σμύρνη εκδηλωνόταν πυραυλική επίθεση
κατά της Χίου, πού θα κρύβονταν οι δικοί
μας φιλειρηνιστές;
Η ασύμμετρη απάντηση του Ισραήλ δεν
μπορεί να δικαιολογηθεί πολιτικά, αλλά
μπορεί να εξηγηθεί ψυχολογικά. Ενας λαός
που κουβαλά το «σύνδρομο του
ανεπιθύμητου» κουράστηκε. Διαρκώς θα
δοκιμάζει πιο ακραίες λύσεις. Οι
Κατιούσα δεν πλήττουν μόνο το Ισραήλ.
Τραυματίζουν πρωτίστως την ισχυρή
φιλελεύθερη παράδοσή του που επιζούσε
μεσούντος του πολέμου...
