Ασκήσεις
φωνασκίας
Μανδραβέλης
Πάσχος
Πληθαίνουν
οι φωνές διαμαρτυρίας για την «απάθεια
της διεθνούς κοινότητας σχετικά με τη
συνεχιζόμενη σφαγή στον Λίβανο». Ειδικά
στην χώρα μας, κάθε λίγο και λιγάκι
κάποιος γνωμηγέτης βρίσκει την ευκαιρία
να αναρωτηθεί «πού κρύβεται αυτές τις
κρίσιμες ώρες η διαβόητη διεθνής
κοινότητα». Κανείς δεν διευκρινίζει,
βέβαια, τι είναι αυτή η διεθνής
κοινότητα και τι ακριβώς έπρεπε (ή
μπορούσε να κάνει), αλλά όπως
συνηθίζεται σʼ αυτήν τη χώρα
καταγγέλλεται ανέξοδα η απουσία ενός
φανταστικού πράγματος. Γιατί η «διεθνής
κοινότητα» δεν είναι ακριβώς μια
οντότητα. Απαρτίζεται από λαούς με
διαφορετικά πιστεύω και από κυβερνήσεις
με διαφορετικά συμφέροντα. Θα ήταν
ευτύχημα να υπήρχε η παγκόσμια βούληση
που θα σταματά κάθε αδικία, και να είχε
τα μέσα για να το πράξει. Τότε όμως θα
μιλούσαμε για κάποιου τύπου μηχανισμούς
«παγκόσμιας διακυβέρνησης», την οποία
πάλι οι φωνασκούντες θα κατήγγειλαν.
Με δεδομένη τη σημερινή παγκόσμια
κατάσταση των πραγμάτων υπάρχει μόνο
ένας αξιόμαχος μηχανισμός που μπορεί να
παρεμβληθεί μεταξύ δύο αντιμαχόμενων,
οι οποίοι δεν θέλουν ειρήνη: το ΝΑΤΟ (κι
αυτό υπό όρους). Δυστυχώς, οι δυνάμεις
του ΟΗΕ (οι γνωστοί κυανόκρανοι)
αναπτύσσονται μόνο κατόπιν
εχθροπραξιών και η παρουσία τους είναι
συμβολική. Αποδείχθηκε στην Κύπρο, όταν
σε μια χωρίς όπλα σύγκρουση, οι
κυανόκρανοι απλώς κοιτούσαν τη
δολοφονία των Ισαάκ και Σολωμού.
Θα μπορούσε όμως να αναπτυχθεί μια
σημαντική στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ
στα σύνορα Ισραήλ-Λιβάνου για να φέρει
την ειρήνη; Κατʼ αρχήν η
βορειοατλαντική συμμαχία απαρτίζεται
από χώρες των οποίων η κοινή γνώμη είναι
εξαιρετικά ευμετάβλητη. Εμείς, για
παράδειγμα, ως υπερευαίσθητοι στις
σφαγές αμάχων, θα στέλναμε ελληνικό
στρατό σε μια εμπόλεμη ζώνη; Μην ξεχνάμε,
ότι η διεθνής κοινότητα (την οποία
διαρκώς επικαλούμαστε) δεν είναι μόνον
οι άλλοι. Απαρτίζεται κι από μας.
Δεύτερον: οι επιπλοκές από την παρουσία
μιας στρατιωτικής δύναμης σε μια
εμπόλεμη περιοχή είναι απρόβλεπτες. Αν
μια διμοιρία εμπλακεί –έστω άθελά της–
σε μια αιματηρή σύγκρουση αυτό μπορεί να
καταλήξει σε ένα γενικευμένο πόλεμο
ΝΑΤΟ-Χεσμπολάχ ή (πιο απίθανο, διότι από
την άλλη υπάρχει τακτικός στρατός) ΝΑΤΟ-Ισραήλ.
Τρίτον: τι θα κάνει με τους αμάχους η
διεθνής αυτή δύναμη; Ως γνωστόν η
Χεσμπολάχ δεν έχει τακτικό στρατό. Οι
μαχητές της δεν κυκλοφορούν με
στρατιωτικές στολές και κρύβονται
ανάμεσα στον άμαχο πληθυσμό. Αν οι
άνδρες αυτής της διεθνούς δύναμης
δεχθούν επίθεση από ένα κατοικημένο
χωριό προς τα πού θα πυροβολήσουν για να
αμυνθούν; Κι αν επαναληφθεί το γαϊτανάκι
των αναλογιών που ανακοινώνει η
Χεζμπολάχ, πώς δεν θα εξεγερθεί η κοινή
γνώμη των χωρών που έστειλαν
στρατεύματα; Πώς θα πιστοποιηθεί ότι από
τους 380 νεκρούς (που ήταν μέχρι χθες ο
απολογισμός της ισραηλινής επίθεσης)
μόνο οι 11 ήταν μαχητές της Χεζμπολάχ; Σε
μια σύγκρουση τακτικών στρατών οι
νεκροί άμαχοι ξεχωρίζουν από τους
νεκρούς ενόπλους. Στη σύγκρουση στον
Λίβανο πρέπει να βασιζόμαστε στην καλή
πίστη των μαχητών του Αλλάχ. Αυτοί
τροφοδοτούν με νούμερα τα ΜΜΕ και έχουν
κάθε λόγο να μειώνουν τον αριθμό των
νεκρών ενόπλων (για λόγους ηθικού) και να
αυξάνουν τον αριθμό των αμάχων (για
λόγους προπαγάνδας).
Είναι καλές λοιπόν οι ασκήσεις
φωνασκίας και ανέξοδης ευαισθησίας για
παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας, ώστε
να σταματήσει η σφαγή στη Μέση Ανατολή.
Μόνο που στην πραγματικότητα τα
ζητήματα είναι πολύ πιο σύνθετα απʼ ό,τι
η απλοϊκή ανάλυση θέλει. Είναι
απαισιόδοξο το συμπέρασμα, αλλά διεθνής
δύναμη (έστω του ΝΑΤΟ) δεν πρόκειται να
αναπτυχθεί στην εμπόλεμη περιοχή, κι αν
αναπτυχθεί δεν θα ξέρει τι να κάνει...
