Πίσω στο ευρετήριο

Παρέμβαση του Φάνη Μαλκίδη για τη γενοκτονία του  Ποντιακού Ελληνισμού  σε διεθνές Συνέδριο των Κουρδικών Οργανώσεων στην Ελβετία

Παρέμβαση για το Ποντιακό ζήτημα και τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, πραγματοποιήθηκε από το Φάνη Μαλκίδη, Λέκτορα στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης σε διεθνές Συνέδριο των Κουρδικών Οργανώσεων στην Ελβετία Το συνέδριο το οποίο διοργανώθηκε στις 17 Ιουλίου,  από το Λαϊκό  Κουρδικό Συμβούλιο στην Ελβετία και το Πολιτιστικό Κουρδικό Κέντρο  της Λωζάννης, έγινε με την συμπλήρωση 83 ετών από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης. Στο συνέδριο συμμετείχαν αντιπρόσωποι από κουρδικές και τουρκικές οργανώσεις, επιστήμονες από την όλη την Ευρώπη και πολλοί πολίτες της ελβετικής πόλης. Το συνέδριο απασχόλησαν το κουρδικό εθνικό και επαναστατικό κίνημα κατά τη διάρκεια και μετά τη Συνθήκη, η ανταλλαγή των πληθυσμών, η προοπτική του κουρδικού κινήματος, ενώ στην ενότητα για την Ελλάδα, ο Φάνης Μαλκίδης έθεσε το Ποντιακό ζήτημα για πρώτη φορά σε Διεθνές Συνέδριο Κουρδικών Οργανώσεων.   

Ο Φ. Μαλκίδης, μιλώντας στην αγγλική και τουρκική γλώσσα,  αναφέρθηκε «στην  προγραμματισμένη,  συστηματική και μεθοδευμένη γενοκτονία των αρχών του 20^ου αιώνα εναντίον των Ποντίων και όλων των Ελλήνων του καταρρέοντος οθωμανικού κράτους. Η απόφαση για την μαζική δολοφονία του Ποντιακού Ελληνισμού  λήφθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄  Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μουσταφά Κεμάλ ( 1919 – 1923 ). Από την έκρηξη του Α’ παγκοσμίου πολέμου  έως το  1923, οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλικοί με τα μέτρα που έλαβαν εναντίον των Ελλήνων του Πόντου με τη μέθοδο των εξοριών, βιασμών, σφαγών, εξανδραποδισμών και απαγχονισμών εξόντωσαν 303.238 Ποντίους. Μέχρι την άνοιξη του 1924 υπήρξαν  ακόμη 50.000 θύματα  στην πλειοψηφία τους γυναικόπαιδα, συνολικά δηλαδή ο αριθμός των Ποντίων που δολοφονήθηκαν ως το Μάρτιο του 1924 ήταν  353.000,  ποσοστό που ξεπερνάει το 50% του συνολικού πληθυσμού των Ελλήνων του Πόντου». Ο Φ. Μαλκίδης αναφέρθηκε επίσης «στην  τρομοκρατία, στα εργατικά τάγματα, στις εξορίες, στις πυρπολήσεις των χωριών, στους βιασμούς, στις δολοφονίες οι οποίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους. Ως μέσο αυτοάμυνας πολλοί Πόντιοι ανέλαβαν  αντιστασιακή δράση εναντίον του οργανωμένου σχεδίου εξόντωσης και έχει γίνει πλέον σήμερα αντιληπτό ότι τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το ποντιακό αντάρτικο».

Ο Φ. Μαλκίδης τόνισε ότι  «επίλογος της ποντιακής γενοκτονίας αποτελεί ο βίαιος ξεριζωμός των επιζώντων μετά το 1923, ενώ με τη συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών και της Συνθήκης της Λωζάννης ήλθαν στην Ελλάδα  τα  υπολείμματα της εν ροή γενοκτονίας όπως ονομάστηκε. Ωστόσο αρκετοί θα παραμείνουν μέχρι σήμερα στον Πόντο αφού είχαν εξισλαμιστεί και άλλοι θα καταφύγουν στη Σοβιετική Ένωση».

Ο Φ. Μαλκίδης έκλεισε την εισήγησή του τονίζοντας τις μέχρι σήμερα πρωτοβουλίες για το ζήτημα τόσο στην Ελλάδα όσο και δε διεθνείς οργανισμούς, και επισήμανε ότι «η  γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου (της Θράκης, της Ιωνίας) είναι από τα πρωτοφανή εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία, ζήτημα που επανέρχεται σήμερα ως θέμα αναγνώρισης τέλεσής του. Ως θέμα απελευθέρωσης από το στίγμα του εγκληματία τουρκικού λαού και  πραγματικού εκδημοκρατισμού του τουρκικού κράτους που οδηγεί στην αληθινή ελευθερία όλων των λαών της ανατολικής Μεσογείου και του Εύξεινου Πόντου».