Μια χώρα στο «κόκκινο»
Πάσχος
Μανδραβέλης
Αν
θέλουμε να βρούμε τη ρίζα όλων των κακών
που βιώνουμε τούτες τις μέρες πρέπει να
την ψάξουμε στην εθνική μας ρήση «έλα
μωρέ! Κάτι θα βρεθεί. Κάτι θα γίνει και θα
τη βγάλουμε καθαρή». Αυτό εκστομίζουμε
κάθε φορά που κάποιοι προβλέπουν τα
αδιέξοδα που βρίσκονται μπροστά μας.
Είτε αυτά αφορούν την οικονομία είτε το
ασφαλιστικό είτε την αβίωτη πρωτεύουσα.
Γράφαμε και παλαιότερα ότι η ζωή στην
Αθήνα είναι υποφερτή αν και μόνο αν δεν
βρέξει, δεν χιονίσει, δεν κάνει ζέστη,
και δεν έχει υγρασία ώστε να
συγκεντρωθούν ρύποι. Το εύρος ευημερίας
4 εκατομμυρίων Ελλήνων κυμαίνεται
μεταξύ 20 και 27 βαθμών Κελσίου. Οτιδήποτε
πέρα απΆ αυτό δημιουργεί κρίση. Το
πρόβλημα βέβαια δεν είναι ούτε η ζέστη
ούτε η βροχή ούτε το χιόνι. Οταν σε μια
πόλη συγκεντρώνεται ο μισός πληθυσμός
της χώρας και δεν υπάρχουν υποδομές,
τότε όλα τα μετεωρολογικά φαινόμενα
δημιουργούν προβλήματα.
Ρεύμα υπάρχει παντού μόνο σε ιδανικές
για τη ΔΕΗ συνθήκες. Ακόμη και
καταστροφές σε γειτονικές χώρες
επηρεάζουν την ηλεκτροδότησή μας.
Πιάνει φωτιά στα Σκόπια και μένει το
Μενίδι χωρίς ρεύμα. Η πάγια πλέον
καλοκαιρινή κατανάλωση των 9.600-10.500 MW
θεωρείται κρίση. Οταν όμως μια
επιχείρηση ζει σε κατάσταση συναγερμού
τρεις μήνες το καλοκαίρι και δύο τον
χειμώνα (λόγω χιονοπτώσεων), όταν το
προβλεπτό και το σύνηθες θεωρείται
κρίση, τότε κάτι πάει πολύ στραβά στον
ενεργειακό μας σύστημα.
Ποτέ δεν θα μάθουμε αν υπήρξε νεκρός από
το νέφος. Οι επιπτώσεις της αέριας
ρύπανσης δεν μπορούν να μετρηθούν με
δείκτες θνησιμότητας. Ομως, οι μισοί
κάτοικοι της χώρας ζουν σε συνθήκες
ασφυξίας με ό,τι επιπτώσεις έχει αυτό
στην υγεία και την παραγωγικότητα του
πληθυσμού.
Πέρα απ' αυτό υπάρχει και η συγκέντρωση
του ρίσκου. Αν σκεφτούμε ότι στην
Περιφέρεια Αττικής συγκεντρώνεται το
40,25% του ενεργού πληθυσμού, που παράγει
το 37,3% του Ακαθάριστου Εγχώριου
Προϊόντος, τότε μπορούμε να καταλάβουμε
ότι ένας τυχαίος παράγων προκαλεί
αναλογικά πολύ μεγαλύτερες ζημιές απ' ό,τι
σε άλλες χώρες με μεγαλύτερη διασπορά
πληθυσμού και δραστηριοτήτων.
Η χώρα λειτουργεί «στο κόκκινο» χρόνια
τώρα. Οι παθογένειες που κρύψαμε κάτω
από μπαλώματα τόσα χρόνια διογκώνονται.
Τινάζουν τις πρόχειρες λύσεις, και τα
προβλήματα χάσκουν και πάλι, σαν τις
λακκούβες που κλείνουμε τώρα με ένα
λεπτό στρώμα ασφάλτου το καλοκαίρι για
να ανοίξουν με την πρώτη σταγόνα της
βροχής.
Δημοσιεύτηκε
στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 26.7.2007
