Καλωσορίζοντας
τους “κολασμένους” της γης.
Ένα
καράβι. Ένα φορτίο ανθρώπων. Ανθρώπων
απελπισμένων, τρομαγμένων. Ατόμων που
αναζητούν κάποιο καταφύγιο στο οποίο θα
μπορούσαν, προφανώς, να θάψουν τους
φόβους και τις τρομακτικές εμπειρίες
ενός παρελθόντος, του οποίου κατόρθωσαν
να επιζήσουν επειδή και μόνον τους
βοήθησε η τύχη. Νέοι
και νέες, άνδρες και γυναίκες,
ηλικιωμένοι και παιδιά. Παιδιά που στο
βλέμμα τους συναντάς τον βαθύ πόνο των
οδυνηρών πρόσφατων εμπειριών της ζωής
τους. Παιδιά με εμπειρίες ηλικιωμένων,
με τον φόβο μοναδικό κυρίαρχο της σκέψης
και των ιδεών τους. Με τον φόβο για ένα
μέλλον χωρίς ελπίδες, χωρίς καμία
προοπτική για τη ζωή και το αύριο. Και
όταν το καράβι αυτό των ονείρων, τους
έφερε στα φιλόξενα λιμάνια μας, πίστεψαν
όλοι τους ότι τελικά βρέθηκαν στη γη της
“επαγγελίας”. Μία γη όπου όλοι οι
άνθρωποι είναι ίσοι απαλλαγμένοι από
πάθη, προκαταλήψεις φυλετικές και
φιλικοί και φιλόξενοι σε όλους. Ποια
απογοήτευση αλήθεια. Όταν το καράβι
οδηγήθηκε σε κάποια αποβάθρα η οποία
αναμενόταν να τους ανοίξει την πόρτα του
παράδεισου που ονειρεύονταν, ξαφνικά
ξανάδαν τα τόσο γνωστά τους στρατόπεδα
κράτησης με τα σύρματα ασφάλειας και
απομόνωσης. Τι συμβαίνει όμως με τον
Καναδά, η χώρα μας έχει ανάγκη εργατικών
χεριών. Εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες
θα περάσουν και φέτος από τις υπηρεσίες
μετανάστευσης του Καναδά από κάθε γωνιά
της γης. Όλους αυτούς τους διακρίνει ένα
και το ίδιο όραμα. Το όραμα μιας ζωής
χωρίς φόβους, χωρίς κινδύνους, ειρηνικής,
όπου κάθε πολίτης θα έχει το δικαίωμα
στη στέγαση, το ψωμί, την παιδεία και ένα
κάποιο μέλλον για τον ίδιο και τα παιδιά
του. Κάπως έτσι είδαμε την υπέροχη αυτή
χώρα όλοι εμείς που προσφύγαμε,
ανεμοδαρμένοι μετανάστες, κυνηγημένοι
και διωγμένοι από τα ξωτικά της
πολιτικής βίας και
τα σκιάχτρα της βίας και της απανθρωπιάς
που συνήθως ταλαιπωρούν τις κοινωνίες
των ανθρώπων. Δεν υπάρχει καμία
αμφιβολία ότι η χώρα αυτή είναι
πυκνοφυτεμένοι με νόμους οι οποίοι
καθορίζουν τις μεταξύ των πολιτών
σχέσεις καθώς επίσης και εκείνες με την
διοίκηση. Την πιθανή
ταλαιπωρία και τιμωρία, ωστόσο,
μικρών παιδιών και απελπισμένων
ανθρώπων, οι οποίοι πούλησαν όλα τους τα
υπάρχοντα και το βιος των γονιών τους,
ότι είχαν και δεν είχαν, επενδύοντας σε
αυτή τη φυγή, δεν την προβλέπει κανένας
νόμος, τουλάχιστον ανθρώπινος. Αυτός
είναι και ο λόγος που οφείλουν οι
υπεύθυνες υπηρεσίες μετανάστευσης της
χώρας να κινηθούν με την μεγαλύτερη
δυνατή ταχύτητα, και να ξεκαθαρίσουν
τους φακέλους αυτών των κυνηγημένων της
κοινωνίας που ανήκουν ώστε να μπορέσουν
να απολαύσουν επιτέλους και αυτοί το
αναφαίρετο και φυσικό δικαίωμα στη ζωή,
σε μια ελεύθερη και δημοκρατική και ίση
κοινωνία ανθρώπων, όπου τελικά θα
μπορούν και αυτοί να χαμογελούν και να
ελπίζουν.
“Πατρίδες”
