Μια
Καναδική Κοινωνική Αδικία
Για τη διεθνή κοινότητα ο Καναδάς είναι η χώρα του δικαίου, της ειρήνης και της ισότητας. Είναι η γή που προσφέρει χιλιάδες ευκαιρίες στους τολμηρούς και εκείνους που φτάνουν στην αχανή επικράτεια του, αποφασισμένοι να ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Για τους παλαιότερους Καναδούς η οικονομική πρόοδος της χώρας τα τελευταία πενήντα χρόνια είναι πρωτοφανής. Οι πόλεις μας ανακαινίσθηκαν, μεγάλωσαν, πήραν νέα μορφή, ασπάσθηκαν νέες πρακτικές και θεωρίες πολεοδομίας και οι πανύψηλοι πύργοι που στεγάζουν το οικονομικό και εμπορικό δυναμικό τους έχουν ανέβει τόσο ψηλά, που λες πως πρόκειται να φτάσουν τα σύννεφα.
Και
αυτές οι αλλαγές βέβαια δεν ήταν τυχαίες,
ούτε και επιτελέστηκαν αποκλειστικά με
τη διάθεση κεφαλαίων και μόνον. Κάθε
έκφραση τεχνολογικής και τεχνικής
αλλαγής στις επαρχίες και πόλεις της
χώρας, προϋποθέτουν και την ύπαρξη
γνώσεων, τα απαραίτητα κεφάλαια και μια
στρατιά ειδικευμένων τεχνικών, οι
οποίοι με την σκληρή και πολλές φορές
επικίνδυνη εργασία τους, ύψωσαν αυτούς
τους πύργους της προκοπής, κράχτες και
απόδειξη του πλούτου και της προόδου της
Καναδικής κοινωνίας. Είναι κοινό
μυστικό ότι για την οικοδόμηση αυτού του
μεγαλείου και της προόδου εργάσθηκαν
κυρίως νέοι μετανάστες Ιταλοί,
Πορτογάλοι, και άλλοι προερχόμενοι από
τη λατινική Αμερική, τις χώρες της Ασίας
και της Ανατολικής Ευρώπης. Οι
περισσότεροι από αυτούς έφτασαν στα
φιλόξενα ακρογιάλια μας κυνηγημένοι από
τυραννικά καθεστώτα, θύματα της βίας και
της οικονομικής εξαθλίωσης που
καταδικάζει η καταπίεση των δικτατόρων,
ή για να ξεφύγουν από τις δαγκάνες της
φτώχειας και ανέχειας που αντιμετώπιζαν
στη χώρα προέλευσης τους.
Αρκετοί
από αυτούς,με τη πάροδο του χρόνου,
κατόρθωσαν να νομιμοποιηθούν χάρις στην
ανοχή και αντίληψη της Καναδικής
διοίκησης και την ανεκτικότητα του
συστήματος, άλλοι όμως, οι περισσότεροι
φαίνεται ότι σκάλωσαν στα
σκουριασμένα γρανάζια
της χρονοβόρας γραφειοκρατίας ή την
άδικη απόφαση κάποιου γραφειοκράτη και
υποχρεώθηκαν να αναζητήσουν κάποια λύση
του προβλήματός τους με τη προσφυγή τους
στην ανωνυμία, και τη διαφυγή από το νόμο.
Οι
περισσότεροι από αυτούς με τα χρόνια
έκαναν οικογένειες και άνοιξαν σπίτια
με σύζυγο και παιδιά. Συνεχίζουν να
εργάζονται σκληρά για να συντηρήσουν
την οικογένειά τους, να ανταποκρίνονται
στις υποχρεώσεις τους έναντι του
κράτους με τη μορφή της πληρωμής
φορολογίας. Με άλλα λόγια συνεχίζουν να
παραμένουν υπεύθυνοι πολίτες απέναντι
στη διοίκηση, σεβόμενοι τους κοινωνικού
κανόνες της κοινότητας, στη σκιά της
οποίας ζουν.
Ένας
μεγάλος αριθμός από αυτούς βρίσκονται
και εργάζονται στο Καναδά για δέκα,
είκοσι και τριάντα χρόνια, και όλο αυτό
το διάστημα, στη συντριπτική τους
πλειοψηφία, ουδέποτε παραβίασαν ή ήλθαν
σε σύγκρουση με το νόμο, πέραν του ότι
αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα.
Σήμερα,
ωστόσο, ξαφνικά, μέσα στα πλαίσια της
πολιτικής της νέας ομοσπονδιακής
κυβέρνησης του Καναδά, για πρώτη φορά
άρχισε μια πρωτοφανής εκστρατεία
εντοπισμού και απομάκρυνσης αυτών των
πολιτών. Το αποτέλεσμα όπως ήταν επόμενο
είναι η πραγματική δημιουργία
οικογενειακών δραμάτων, καθώς με την
απέλαση του πατέρα ή της μητέρας η
οικογένεια αντιμετωπίζει ένα
πραγματικό χάος. Ο πόνος των παιδιών τα
οποία ξαφνικά αισθάνονται να τα
κυριεύει το παράπονο και η οργή για την
“αδικία που έχει κτυπήσει το σπίτι τους
και απειλεί να διαλύσει ολόκληρη την
οικογένεια,” μας συγκινεί και μας
προβληματίζει.
Είναι
μια κατάσταση, πολλές φορές, χειρότερη
και από εκείνην που προσπάθησαν να ξεπεράσουν οι
πολίτες αυτοί ζητώντας καταφύγιο στον
ειρηνικό Καναδά. Αυτός ακριβώς είναι και
ο λόγος που μας υποχρεώνει να
επανεξετάσουμε αυτή μας τη πολιτική. Δεν
είναι λίγες οι φορές που κάποιος
πρόσφυγας ή και επίδοξος μετανάστης,
χωρίς να το αντιληφθεί έρχεται τυπικά σε
αντίθεση με τις προβλέψεις και
προδιαγραφές της σχετικής νομοθεσίας,
με αποτέλεσμα να βρεθεί κατ’ ανάγκη στη
παρανομία λόγω του ότι δεν
προσφέρονται άλλα διέξοδα
στην απελπισία που βρίσκεται. Είναι
βέβαιο ότι ο αριθμός αυτών των πολιτών
δεν είναι μεγαλύτερος των τριάντα
χιλιάδων ατόμων, ένας αριθμός ο οποίος
θα μπορεί να αντιμετωπισθεί άνετα μέσα
στα πλαίσια απονομής κάποιας αμνηστίας
η οποία θα τους επιτρέψει να παραμείνουν
στο σπίτι κοντά στην οικογένειά τους και
να εργασθούν με όλες τις δυνάμεις τους
για το μεγαλείο της χώρας που τους
φιλοξένησε και τους έδωσε αξιοπρέπεια
και αυτοσεβασμό. Είναι ένα στοιχείο το
οποίο θα πρέπει να προσέξει ο
Πρωθυπουργός Stephen
Harper,
τιμώντας την προεκλογική του υπόσχεση.
“Πατρίδες”
