Του
αντρειωμένου Ευαγόρα Παλληκαρίδη ο
θάνατος…
Δημήτρης
Νατσιός
«Θα
πάρω μιαν ανηφοριά
θα
πάρω μονοπάτια
να
βρω τα σκαλοπάτια
που
παν στη λευτεριά».
Ευαγόρας
Παλληκαρίδης
13
Μαρτίου του 1957 Κύπρος, Λευκωσία. Ο 19χρονος
μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Πάφου,
Ευαγόρας Παλληκαρίδης οδηγείται από
τους Άγγλους δήμιους, στην αγχόνη. Παρά
τις απεγνωσμένες εκκλήσεις για απονομή
χάριτος, η αγγλοβασίλισσα Ελισάβετ και
το δολοφονικό όργανό της στην Κύπρο, ο
Κυβερνήτης Χάρτινγκ, αρνούνται
πεισμόνως. Ο εθνομάρτυρας ανεβαίνει
γαλήνιος τα σκαλοπάτια της θυσίας και
της δόξας. Το εικονοστάσι του Γένους, το
Συναξάρι της πατρίδας λαμπρύνεται μ’
έναν ακόμη ήρωα. Στις 5-12-1955 ο Ευαγόρας
άφηνε τα μαθητικά θρανία και ανέβαινε «κλέφτης
στα βουνά» προσχωρούσε στην θρυλική Ε.Ο.Κ.Α.
Γράφει ο πατέρας του Μιλτιάδης
Παλληκαρίδης: «Φεύγοντας από το σπίτι ο
Ευαγόρας, κατά τις 4 μ.μ. επέρασεν από το
Ελληνικό Γυμνάσιο Πάφου, και αφήνει επί
της έδρας το εγερτήριο σάλπισμά του. Και
γράφει προς τους συμμαθητές του, και
γράφει προς τους φίλους, γράφει σε κάθε
τίμιο μαθητή, γράφει σε κάθε Κύπριο:
«Παλιοί
συμμαθηταί:
Αυτή
την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας∙
κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγον
ελεύθερο αέρα∙ κάποιος που μπορεί να
μην το ξαναδείτε, παρά μόνο νεκρό. Μην
κλάψετε στον τάφο του. Δεν κάνει να τον
κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού
σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό
μονάχα».
Και
στη συνέχεια γράφει στον μαυροπίνακα ο
ήρωας – ποιητής τον «Θούριο» του: «Θα
πάρω μιαν ανηφοριά/ θα πάρω μονοπάτια…».
Το ποίημα αποτελούμενο από 8 στροφές
τελειώνει με την εξής προφητική για την
ζωή του:
«-
Κόρη πανώρια θα της πω
άνοιξε
τα φτερά σου
και
πάρε με κοντά σου
μονάχα
αυτό ζητώ».
(Από
το βιβλίο: «Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο
έφηβος ποιητής και ηρωομάρτυρας», Π.
Στυλιανού, Λευκωσία 1986).
Σήμερα
το μνήμα του, κενό γιατί οι Άγγλοι
έκαιγαν με ασβέστη τα λείψανα των
αγωνιστών, βρίσκεται στα «Φυλακισμένα
Μνήματα» της Λευκωσίας, μαζί με τους
άλλους αντρειωμένους που ο θάνατός τους
θάνατος δε λογιέται. Οι Άγγλοι
κατακτητές εξαφάνιζαν τα ιερά κόκαλα
των αγωνιστών του
εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α.,
διότι αγνοούν,... ότι η μνήμη δεν
αλυσοδένεται. Η μνήμη είναι το πιο
ισχυρό αμυντήριο ενός έθνους. Κι αν
σήμερα κάποιοι τσαρλατάνοι της
ιστοριογραφίας παλεύουν να την
εξαλείψουν ματαιοπονούν. Έγραφε ο
Σεφέρης τον Οκτώβρη του 1954 στην αδελφή
του Ιωάννα από την Κύπρο για τους
Κύπριους: «Ένας πιστός λαός,
πεισματάρικα και ήπια σταθερός. Για
σκέψου πόσοι και πόσοι πέρασαν από πάνω
τους. Σταυροφόροι, Βενετσιάνοι, Τούρκοι,
Εγγλέζοι – 900 χρόνια. Είναι αφάνταστο
πόσοι πιστοί στον εαυτό τους έμειναν και
πόσο ασήμαντα ξέβαψαν οι διάφοροι
αφεντάδες πάνω τους. Και τώρα γράφουν
στους τοίχους των χωριών τους: «Θέλωμεν
την Ελλάδα μας κι ας τρώγωμεν πέτρες…». (Ν.
Ορφανίδη, «Η πολιτική διάσταση της
ποίησης του Γ. Σεφέρη», εκδ. «ΑΣΤΗΡ», σελ.
171). Πώς άλλαξαν τα πράγματα; Σήμερα «τρώγωμεν»
την Ελλάδα, χωρίς το «μας» και τις πέτρες
τις «θέλομεν» για να τις εκσφενδονίζουν,
οι μπουχτισμένοι από καλοπέραση και
τεμπελιά γόνοι των βορείων προαστίων,
κατά των εχθρών του λαού: των
καταστηματαρχών που οδεύουν σε λουκέτο.
Παρένθεση:
Οι δολοφονίες των δυο αστυνομικών, όπως
και πριν από ενάμιση περίπου χρόνο των
τριών υπαλλήλων τράπεζας, οι οποίες
καταπώς φαίνεται θα μείνουν ατιμώρητες,
προμηνύουν το κακό που έρχεται.
Ελπίζουμε να προφτάσει ο λαός και όχι οι
ψυχανώμαλοι κουκουλοφόροι ή οι χιλιάδες
λαθροβιούντες μουσουλμάνοι κατακτητές
που μας μισούν.
Επανέρχομαι:
να αναπνεύσουμε λίγο από τον αέρα που
φτέρωνε τον Ευαγόρα, τον Αυξεντίου, τον
Μάτση. «Θέλει μελτέμι γερό, γεννημένο
στην Τήνο, που να ‘ρθει με την ευχή της
Παναγίας και να καθαρίσει τον τόπο απ’
όλων των λογιών της Τουρκιάς και της
γηραιάς Ευρώπης τ’ απομεινάρια». (Ελύτης)
Στο
άκουσμα του θανάτου του Ευαγόρα
Παλληκαρίδη ο Δωδεκανήσιος Φώτης
Βαρέλης έγραψε ένα εξαίσιο ποίημα, το
οποίο ο ραδιοσταθμός της Λευκωσίας το
μετέδωσε τότε ως δημοτικό κυπριακό
τραγούδι. Το παραθέτω:
«Εψές
πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα
μες
στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο
Βαγόρας.
Σπαρτάρησε,
ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.
Η
μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης τους
δεμένος,
οι
νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν
είδαν,
η
νια που τον ορμήνευε δεν είχε νυχτοπούλι.
Εψές
πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.
Σήμερα
Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.
Ετούτος
πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,
ψηλώνει
ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο
ναύτης,
και
στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος
πάει.
Χτυπά
κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο
καθένας.
Μπαίνει
κι η πρώτη η άταχτη κι η Τρίτη που
διαβάζει,
μπαίνει
κι η Πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα. -
Παρόντες
όλοι; -
Κύριε,
ο Ευαγόρας λείπει. -
Παρόντες,
λέει ο δάσκαλος∙ και με φωνή που
τρέμει: -
Σήκω
Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.
Ο
δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και
δακρυσμένοι,
αναρωτιούνται
στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει
να
πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η
τάξη. -
Παλληκαρίδη,
άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,
στους
πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας
δοξασμένης,
συ
μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι
αποκούμπι,
και
του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα
Παρουσία.
Τα
‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα’ σα κλαμένα
νιάτα,
που
μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,
έξω
απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο».
Αυτό
το αριστούργημα περιεχόταν στο παλιό -
προ του 2006 - βιβλίο Γλώσσας της Στ΄
Δημοτικού, στο γ΄ τεύχος. Δεν άρεσε στα
κνώδαλα του πολυπολιτισμού. Τους φάνηκε
προφανώς «εθνικιστικό». Για ηρωισμούς
θα μιλάμε τώρα στους μαθητές. Ο ηρωισμός
είναι μια «παρωχημένη στάσις ζωής».
Αίματα και κόκαλα, θα δημιουργήσουν
ψυχολογικά προβλήματα στα παιδιά, δεν θα
κοιμούνται, θα βλέπουν εφιάλτες. Ενώ «οι
συνταγές μαγειρικής», «οι οδηγίες
χρήσης καφετιέρας», «η Σόνια, η γάτα που
έγινε ήρωας» ανταποκρίνονται πλήρως
στην υψηλή αποστολή της διά βίου….βλακείας.
Να βγαίνει ο Παλληκαρίδης από τα βιβλία
και να μπαίνει στη θέση του συνταγή για
μακαρόνια με κιμά. Αχ, δυστυχισμένη
πατρίδα «εκεί που κρεμούσαν οι
καπεταναίοι τ’ άρματα, κρεμούν οι
γύφτοι τα νταούλια». Και πώς να μη
θυμηθείς και πάλι τα λόγια του Σεφέρη
που εξεικονίζουν αριστοτεχνικά αυτό που
βιώνουμε σήμερα. «Όσο προχωρεί ο καιρός
και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το
εντονότερο συναίσθημα πως δεν είμαστε
στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα
που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι
απεικονίζουν καθημερινά, δεν είναι ο
τόπος μας, αλλά ένας εφιάλτης με
ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα με
μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς
τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτε
δεν είναι πιο πικρό». Στις κρίσιμες ώρες
που περνάμε, όσοι Έλληνες, πρέπει να
βροντοφωνάξουμε: «Σήκω Ευαγόρα, σήκω
Γρηγόρη, σήκω Παύλε, σήκω Μάρκο, σήκω
Διάκο, να μας πείτε ελληνική ιστορία….
