«Όλβιος
όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν»,
Ευριπίδης.
Γράφει
ο Μιχαήλ Χρυσανθόπουλος
Η
προφορική διαδικασία παρουσίασης των
επιχειρημάτων της κάθε πλευράς στο
Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπου η
γειτονική χώρα (“FYROM”) έσυρε την Ελλάδα,
κατηγορώντας την για παραβίαση του
άρθρου 11 της “ενδιαμέσου - προσωρινής”
συμφωνίας του ’95 (απρόσκοπτη ένταξη της
γειτονικής χώρας στους διεθνείς
οργανισμούς), με την προβολή βέτο (αρνησικυρίας)
στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, το
2008, τελείωσε.
Η
ελληνική πλευρά προσπάθησε, για πρώτη
φορά εμπεριστατωμένα, να παρουσιάσει
την πραγματική παραβίαση της “ενδιαμέσου”
(έτσι την ονομάζει η ελληνική πλευρά), “προσωρινής”
(έτσι την ονομάζει η πλευρά των Σκοπίων,
από τη γειτονική χώρα με την πλήρη,
ολοκληρωτική κλοπή της μακεδονικής
ιστορίας, εθνολογικά, εθνογραφικά,
συμβολικά, γεωγραφικά, καθώς και την
αναρμοδιότητα του διεθνούς δικαστηρίου
να δικάσει και ενδεχομένως να
καταδικάσει όχι απόφαση της Ελλάδας
αλλά ομόφωνη απόφαση της
βορειοατλαντικής συμμαχίας (ΝΑΤΟ).
Όμως,
και το έχουμε επισημάνει πολλές φορές (γινόμενοι
ίσως κουραστικοί), οι γείτονές μας,
πλήρως ταυτιζόμενοι με το “ψυχωτικό
όνειρό τους” περί μακεδονικής
καταγωγής τους, είναι αμετανόητοι και
περισσότερο προκλητικοί. Ο υπουργός
Εξωτερικών Αντόνιο Μιλόσοσκι δήλωσε
ξεκάθαρα ότι η μετονομασία του διεθνούς
αερολιμένα των Σκοπίων σε “Μέγας
Αλέξανδρος” είναι σωστή, δίκαια και
επιβεβλημένη, καθόσον ο Μέγας
Αλέξανδρος γεννήθηκε στη Μακεδονία,
καταλήγοντας: “Είμαστε η δημοκρατία
Μακεδονίας, πράξαμε το αυτονόητο”!
Τα
σχόλια περιττεύουν κατά την άποψή μας.
Οι γείτονές μας χρησιμοποιούν μέχρι
εξαντλήσεως το εργαλείο της ιστορίας,
αλλά -εδώ είναι και το παράδοξο- μάχονται
για την ιστορία χωρίς την ιστορία. Έχουν
φτιάξει στα μέτρα τους μια ιστορία, ή
καλύτερα μια ερμηνεία της ιστορίας,
θεωρώντας ότι έτσι πρέπει να είναι,
γιατί έτσι θέλουν να είναι. Γίνονται ουκ
ολίγες φορές γελοίοι, δείχνοντας
ανερυθρίαστα επιγραφές στα ελληνικά,
αγάλματα ελληνικά, θέατρα, νομίσματα,
εκκλησίες, μοναστήρια, εικόνες,
τονίζοντας ότι αυτό είναι το ιστορικό
τους παρελθόν και η πολιτιστική τους
κληρονομιά.
Αξίζει
να αναφερθούμε στον γεωγράφο Κλαύδιο
Πτολεμαίο, του οποίου το έργο “Γεωγραφία”
κατά την Αναγέννηση κυκλοφόρησε στην
Ευρώπη, τόσο πολύ ώστε να καταστεί το
δεύτερο βιβλίο μετά τη Βίβλο. Στο έργο
αυτό λοιπόν αναφέρεται “Η Μακεδονία, η
πρώτη από τις περιφέρειες της Ελλάδος...
περιορίζεται από μεν άρκτων της
εκτεθειμένης πλευράς Δαλματίας και
Μυσίας της άνω και Θράκης [...] από δε
δυσμών [...] του από Δυρραχίου ή Επιδάμνου,
μέχρι Κελύδνου (ή Πεπολύχνου) ποταμού
[...], από δε μεσημβρίας [...] μέχρι Μαλιακού
κόλπου [...], από δε ανατολών [...] τους από
Νέστου ποταμού μέχρι του εκτεθειμένου
πέρατος του Μαλιακού κόλπου”.
Συνεπώς
μας χρωστάνε ιστορικά και γεωγραφικά
και δεν τους χρωστάμε (αν και δυστυχώς
στην Ελλάδα του σήμερα κάποιοι
προσπαθούν αποδομώντας την ιστορία να
παρουσιάσουν και τον Μ. Αλέξανδρο ως “σφαγέα”
των λαών. Τόσο “σφαγέας” που είναι
ακόμη και σήμερα ήρωας στη συνείδηση και
στον πολιτισμό των λαών που “κατέκτησε”
(“Ιράν”, “Ιράκ”, “Αφγανιστάν” κτλ.).
Μέχρι
τώρα οι ιθύνοντες της γειτονικής χώρας
χρησιμοποιούσαν τον όρο “συνταγματικό
όνομα” ως προς τον όρο “Δημοκρατία της
Μακεδονίας - Republica Makedonja”, ως όνομα της
χώρας τους. Τώρα τελευταία όμως
χρησιμοποιούν τον όρο “το ιστορικό μας
όνομα”, προσπαθώντας να
αποπολιτικοποιήσουν την κλοπή της
ιστορικής μακεδονικής κληρονομιάς και
ιστορίας, νομιμοποιώντας την ιστορικά.
Έχουν προχωρήσει ακόμη και σε πιο
ύπουλες μορφές παγίωσης της προσπάθειάς
τους.
Στις
πρόσφατες ιστορικές μελέτες του Εθνικού
Ινστιτούτου Ιστορίας των Σκοπίων καθώς
και σε άρθρα έγκριτων εφημερίδων, όπως
Onevnik, Utrinski Vesnik, Vecer, χρησιμοποιείται ο
όρος “Έλληνες Μακεδόνες” για την “περιγραφή”
των κατοίκων της εντός ελλαδικών
συνόρων μακεδονικής γης. Εκ πρώτης όψεως
φαίνεται ότι τελικά αποδέχονται ή
υπαναχωρούν σε σχέση με την ιστορική
αλήθεια και κάποιοι έσπευσαν να χαρούν ή
και να θριαμβολογήσουν. Όμως όσοι
γνωρίζουν τη σλαβική δολιότητα
διαβλέπουν ότι κάτω από αυτό
υποκρύπτεται ίσως το πιο ευφυές (για να
μη χρησιμοποιήσουμε άλλη έκφραση) πλάνο
οικειοποιήσεως της μακεδονικής
ιστορίας στο σύνολό της.
Μας
επιτρέπουν μεγαλόψυχα να
χρησιμοποιούμε γεωγραφικά τον όρο
Μακεδών (αφού δεχθήκαμε de facto τον βίαιο
αποχωρισμό του όρου Μακεδών από τον όρο
Έλλην, εθνογραφικά - εθνολογικά και
γεωγραφικά, με τους χαρούμενους ergaomnites
γεωγραφολούντες) - Μακεδόνες αλλά μόνο
γεωγραφικά, με την εθνοτική μας καταγωγή
μπροστά: Έλληνες (εθνοτικά) - Μακεδόνες (γεωγραφικά).
Έτσι,
τα καλύτερα παιδιά της Σόφιας, οι “αυτομακεδονοποιούμενοι”
με σερβική συνταγή, από την εποχή του
μεσοπολέμου, στα πλαίσια του
ενδοσλαβικού σερβο-βουλγαρικού
ανταγωνισμού για τη Μακεδονία, θα είναι
οι νόμιμοι de facto, de jure, ιστορικά,
διαχρονικά, πολιτισμικά και εθνολογικά
Μακεδόνες και εμείς οι πραγματικοί
Μακεδόνες απλά βρεθήκαμε τυχαία σ’ αυτό
τον χώρο και έχουμε και εμείς κάποιο “κομμάτι
μικρό και ασήμαντο” γεωγραφικού
δικαίου στον μακεδονικό χώρο. Πλήρης
διαστρέβλωση και απόλυτο ιστορικό
έγκλημα, λίαν επιεικώς.
Και
θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, γιατί
τόση μανία των Σλάβων με τη Μακεδονία; Τι
συμβαίνει και τόσο απεγνωσμένα
διεκδικούν την ιστορία της και την
κληρονομιά της; Θα ήταν εύκολο και
απλοϊκό να πούμε ότι οι Βούλγαροι λόγω
Σαμουήλ και οι Σέρβοι λόγω Dusan, που
περιστασιακά και εφήμερα είχαν “κατακτήσει”
κάποια μακεδονικά εδάφη καταστρέφοντας
τα πάντα και μεταφέροντας πληθυσμούς
και λάφυρα για να παγιωθεί νέα
εθνολογικο-εθνογραφική κατάσταση, ένα
νέο status quo, πράγμα που δεν κατέστη βέβαια
δυνατό, θα “μπορούσαν” να “δικαιολογήσουν”
(όπως και το κάνουν) τέτοιες
διεκδικήσεις.
Το
βέβαιο είναι ότι αυτοί οι σλαβικοί λαοί
μάς έχουν αντιγράψει πλήρως. Όπως και οι
Βούλγαροι, μη σλαβικό έθνος, επί 200
περίπου χρόνια έγραφαν ελληνικά, πριν οι
μακεδόνες αδελφοί Κύριλλος και Μεθόδιος
δώσουν στον σλαβικό κόσμο την ίδια τους
την ύπαρξη, γλώσσα, γραπτό λόγο,
λογοτεχνία, γιατί ο ελληνισμός σέβεται,
μη διακατεχόμενος από σύνδρομα
κατωτερότητας, έχοντας πάντα πολιτισμό
πνεύματος, με ό,τι περιλαμβάνει αυτό. Γι’
αυτό φτιάχτηκε γλώσσα σλαβική (σλαβονική
κατ’ άλλους) εκ του μηδενός, όχι όμως για
προπαγανδιστικούς σκοπούς αλλά για τη
δια-μόρφωση λαών - εθνών, μέσω του
ενωτικού πνεύματος του χριστιανισμού,
της ορθοδοξίας, στην Ανατολική Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία (Βυζάντιο για τη Δύση -
Εσπερία).
Η
Βουλγαρία κατά τον βούλγαρο ιστορικό Alex
Balabanov, “ακόμη και στην πνοή της
ελευθερίας, ακόμη και στους αγώνες
ενάντια στην ελληνική κυριαρχία τους
κρατήσαμε μόνο μ’ αυτό που είχαμε μάθει
από τους ίδιους τους Έλληνες”. Αγώνα για
την ελευθερία! Σα να λέμε τους χτυπήσαμε
με τα δικά τους βέλη. Και το γειτονικό
κράτος, προϊόν εθνοτερατογένεσης στα
εργαστήρια του σλαβισμού, που αντί να
ευγνωμονεί για ό,τι του προσφέρθηκε,
διεκδικεί οικειοποιούμενο, κλέβει, αντί
να αναγνωρίσει τον πραγματικό
μακεδονισμό (ελληνισμό) στο έδαφός του,
στην προαιώνια εστία του, το Μοναστήρι,
Κρούσοβο, Αχρίδα (Λυχνίδα), Στρώμνιτσα,
Γευγελή, αποδίδοντάς του ανθρώπινα
δικαιώματα ώστε να αποτελέσει γέφυρα
φιλίας, συνεργασίας, κοινού μέλλοντος
μεταξύ Ελλάδος - FYROM.
Με
ξένη ιστορία μπορεί να φτιαχτεί κάτι το
“πλαστό”, το “νομιμοφανές”, το “αληθοφανές”,
αλλά είναι μαθηματικά αποδεδειγμένα ότι
σε συνθήκες κατάλληλες θα καταρρεύσει
σαν χαρτί, γιατί δεν θα στηρίζεται στην
αλήθεια και τα πραγματικά γεγονότα (ιστορία),
όπως λένε οι νομικοί. Και μπορεί το
γειτονικό κράτος να “κρατιέται” από
ξένα συμφέροντα, ισχυρά, αλλά κάποια
στιγμή εκ των έσω θα αυτοκαταργηθεί,
γιατί δεν υπάρχει κεφάλαιο ιστορικής
συνέχειας. Το πραγματικό μακεδονικό
όνομα δεν θα χαθεί.
Ο
Μιχαήλ Χρυσανθόπουλος είναι
καθηγητής ιστορικού - συγγραφέας -
δημοσιογράφος SBS Αυστραλίας
