Μια
επώδυνη Εμπειρία της Δύσης.
Του
Θωμά Στεφ. Σάρα
Ήταν
ένας άνεμος ενθουσιασμού. Ένας
άνεμος ελπίδων και οραματισμών για μια
καλύτερη ζωή, ποιό ελεύθερη, ποιό
δημοκρατική. Μια ζωή που τα δικαιώματα
των πολιτών θα γινόταν σεβαστά. Που ο
κάθε πολίτης θα είχε κάποια ευκαιρία
προόδου οικονομικής και κοινωνικής, στη
ζωή. Έτσι λοιπόν όταν πρώτοεμφανίστηκε
εκείνο το κύμα της ελπίδας που άγγιξε το
πνεύμα εκατομμυρίων πολιτών των
αραβικών λαών, το γεγονός αποτελούσε
ταυτόχρονα και μια μοναδική ευκαιρία
για τις δυτικές κυβερνήσεις και
οργανισμούς για δυναμική παρέμβαση προς
όφελος των ξεσηκωμένων καταπιεσμένων
μαζών.
Δυστυχώς
για άλλη μια φορά, η ηγεσία των διεθνών
οργανισμών, καθώς επίσης και των δυτικών
δημοκρατιών, αποδείχθηκαν πολύ
κατώτερες των ιστορικών περιστάσεων και
των ευθυνών τους. Από την διασπασμένη
και αναποφάσιστη, λόγω των καθημερινών
προβλημάτων από τις οικονομικές
πραγματικότητες, ηγεσία των κρατών
μελών της Ευρώπης, μέχρι και εκείνης των
Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, της
Ρωσίας και της Κίνας, μια μοναδική
ευκαιρία προσέγγισης αυτών των μαζών
χάθηκε για πάντα. Εάν μάλιστα
αναλογιστεί ο παρατηρητής, ότι η Ευρώπη
και οι ΗΠΑ, χώρες που καυχώνται για την
προστασία και σεβασμό των δικαιωμάτων
του ανθρώπου και πολίτη, επέτρεψαν στις
ορδές του αιμοχαρούς μανιακού της
Βόρειας Αφρικής τον Καντάφι, να
χρησιμοποιήσει έναν οργανωμένο και κατά
μεγάλη πλειοψηφία μισθοφορικό στρατό
κακοποιών στοιχείων για να κατασφάξει
τους ίδιους τους πολίτες της χώρας που
υποτίθεται ήταν υποχρεωμένος να
υπερασπίσει και προστατέψει,
αντιλαμβάνεται εύκολα τις πιθανές
πολιτικές επιπτώσεις και μελλοντικές
διαμορφώσεις στο χώρο. Είναι δε πλέον
βέβαιο ότι εξ αιτίας των βάρβαρων σφαγών
που οι στρατιωτικές δυνάμεις του Λίβυο
δικτάτορα ανενόχλητες επέφεραν πάνω
στις απροστάτευτες μάζες των Λιβύων,
δημιουργήθηκε ένα πραγματικά εύφορο
κλίμα που επέτρεψε την παρεμβολή και
διείσδυση στις τάξεις των καταπιεσμένων
και εξεγερμένων αραβικών πληθυσμών, της
γνωστής πλέον
και τόσο επικίνδυνης Αλ Κάϊντα. Το
γεγονός, έχει ήδη επισημανθεί από τις
υπηρεσίες πληροφοριών τόσο των
Ευρωπαϊκών χωρών, όσο και εκείνες των
ΗΠΑ, οι οποίες και εξαιτίας αυτού του
γεγονότος, συνεχίζουν να εμφανίζονται
πολύ προσεκτικές για τα επόμενα βήματά
τους. Το ερώτημα, όμως, που δημιουργείται
και πάλι είναι το εάν και κατά πόσον θα
υπάρξει περίπτωση ή θα τους δοθεί η
δυνατότητα να αποδείξουν σε αυτούς τους
λαούς ότι πραγματικά ενδιαφέρονται για
τις ελευθερίες και τα δικαιώματά τους,
παρά για τα οικονομικά συμφέροντα που
δημιουργούνται από τις πηγές ενέργειας
που τόσο απλόχερα προίκισε η φύση την
περιοχή. Έτσι λοιπόν και ενώ οι δυνάμεις
του Καντάφι συνεχίζουν να σφάζουν
καθημερινά τα πλήθη των εξεγερμένων,
κάτω από το υποκριτικό βλέμμα και σχόλια
συμπαράστασης των ηγετών της Δύσης, ο
άνεμος του ξεσηκωμού γρήγορα απλώθηκε
σε ολόκληρη την περιοχή της Μέσης
Ανατολής. Από τις φεουδαρχικές
διοικήσεις των εμιράτων της Αραβικής
χερσονήσου, πίσω στη Συρία και πολύ
γρήγορα, είναι βέβαιο ότι θα αγκαλιάσουν
και την Ιορδανία. Την χώρα που
δημιούργησαν τα πολιτικά, οικονομικά
και στρατηγικά συμφέροντα των Βρετανών
και Αμερικάνων και την οποία συντηρούν
με δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο οι
Ηνωμένες Πολιτείες. Το τρίτο σφάλμα που
σημειώθηκε μάλιστα στην περίπτωση αυτή,
ήταν η ατολμία και απροθυμία τους να
παρέμβουν και να υποχρεώσουν τον
δικτάτορα της Συρίας να εγκαταλείψει τη
χώρα αμέσως μετά την εμφάνιση των πρώτων
ομάδων των διαδηλωτών. Δυστυχώς όμως και
πάλι για αυτούς, ο φόβος πιθανής
διαπλάτυνσης του πολέμου του Ιράκ και
στις γύρω περιοχές, έγινε αιτία να
χάσουν την μοναδική ευκαιρία που είχαν
για την άσκηση ελέγχου πάνω στις
εξελίξεις και να βρεθούν, ουσιαστικά,
δεσμώτες των σφαλμάτων τους. Δεδομένου,
μάλιστα, ότι την περιοχή διεκδικούν δύο
εξ αντιθέτου δυναμικά συμφέροντα,
εκείνα των θεοκρατών του Ιράν και της Ελ
Κάϊντα, δεν πρέπει να υπάρχει καμιά
αμφιβολία ότι το κοντινό μέλλον θα
είναι οδυνηρό και άκρως καταστρεπτικό
για ολόκληρη την περιοχή, η δε Δύση και
κυρίως η Ευρώπη, για την οποία η περιοχή
αποτελεί μέρος του ζωτικού της χώρου,
όσο και εάν δεν το αποφασίζουν, τελικά θα
υποχρεωθούν να χορέψουν με τις νότες
εκείνων.
Η
ιστορία μας διδάσκει ότι οι πόλεμοι,
σχεδόν πάντοτε άρχισαν από κάποιο
ατύχημα. Ένα σφάλμα, ένα λάθος, κάποιο
ατύχημα, το οποίο δεν φρόντισαν να
επιμεληθούν και να επιληφθούν οι
δυνατοί της εποχής. Όταν όμως τελικά,
αυτό άρχισε να δημιουργεί
καταστρεπτικές προοπτικές υποχρεώθηκαν,
σχεδόν πάντοτε, να παίξουν
το ρόλο του πυροσβέστη. Το
αποτέλεσμα όμως και πάλι ήταν
ένας ακόμα καταστρεπτικός πόλεμος.
Το βέβαιο σήμερα
είναι ότι με την αδυναμία που έχει
επιδείξει η Ευρώπη και το ΝΑΤΟ, με τη
διστακτικότητα των ΗΠΑ, με τις
αντιρρήσεις και την
πιθανότητα άσκησης ΒΕΤΟ από την Τουρκία,
και με την οικονομική κρίση που μαστίζει
τις χώρες του Ευρωζώνης και δημιουργεί
προβλήματα και ανασφάλειες για ολόκληρη
την Ένωση και το μέλλον της, το μεν ΝΑΤΟ
παρουσιάζεται πλέον σαν ένα γερασμένο
και ξεδοντιασμένο λιοντάρι, που ενώ
είναι αδύναμο να σταθεί στα πόδια του
προσπαθεί να βρυχηθεί, προκαλώντας έτσι
την θυμηδία των αντιπάλων του. Όσο για
τις άλλοτε ποτέ παντοδύναμες ΗΠΑ, κάτω
από το βάρος ενός χρέους
τρισεκατομμυρίων δολαρίων, της ανεργίας
του οικονομικού μαρασμού, μιας κρίσης
οικονομικής και πολιτικής με κύρια
σημάδια την έλλειψη δυναμικής πολιτικής
ηγεσίας, δεν
φαίνεται να αφήνουν και πολλά περιθώρια
ελπίδων για ένα καλύτερο μέλλον.
Η
Ιαπωνία τέλος, η χώρα του ανατέλλοντος
ηλίου, η άλλοτε ατμομηχανή της
παγκόσμιας ανάπτυξης, λαβωμένη θανάσιμα
από τη φύση και τα σφάλματά της στον
τομέα της τεχνολογίας, αβοήθητη
προσπαθεί να απαλύνει τα τραύματά της,
αφημένη παντελώς στο έλεος των
αδυναμιών της. Πιθανόν οι παραπάνω
καταστάσεις να φαίνονται σαν μια κάποια
στιγμιαία αρνητική χρονική συγκυρία και
ότι γρήγορα θα μπορέσουν να ξεπεραστούν.
Μια υπόθεση η οποία θα μπορούσε να έχει
έστω και κάποια θεωρητική αξία, κάτω
πάντως από τις σημερινές
πραγματικότητες, η Μέση Ανατολή και
προφανώς και η Βόρεια Αφρική είναι
βέβαιο ότι οδηγούνται με μαθηματική
ακρίβεια προς το φρενοκομείο των
πολεμικών αναμετρήσεων, των εξεγέρσεων
των μαζών και της προπαγάνδας εκείνων
που έχουν συμφέροντα από την ανάφλεξη,
και τέλος από την αδυναμία
της Δύσης και της Διεθνούς Κοινότητας να
τολμήσουν να παρέμβουν, να σταματήσουν
την θύελλα πριν ακόμα αγκαλιάσει τους
ορίζοντες της περιοχής και υποχρεώσει
σε μια καταστρεπτική πολεμική
περιπέτεια στην αυλή της γηραιάς
ηπείρου, και μάλιστα τώρα πριν είναι
πολύ αργά.
