ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ : Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ
Του Χρήστου Σ. Στανόη
Το
μεγάλο ερωτηματικό που δημιουργείται
από την πορεία η μάλλον την περιπέτεια
του Μακεδονικού είναι εάν οι εξελίξεις
αυτές είναι αποτέλεσμα αμέλειας ή μήπως
η ιστορική μας πεποίθηση εμπεδωμένη από
χιλιετηρίδες ολόκληρες αδιαμφισβήτητης
διεθνώς ιστορίας της Μακεδονίας ως
Ελληνικής γης επέτρεψαν αυτήν την
θανάσιμη ολιγωρία για την ενημέρωση της
κοινής γνώμης.
Αδικαιολόγητη
πάντως συνεχίζει να παραμένει η έλλειψη
ενημέρωσης της κοινής γνώμης για όσα,-
τέρατα και σημεία- τεκταίνονται της
τελευταίες δεκαετίες σε βάρος της
ελληνικής Μακεδονίας. Παρασιώπηση ή και
πλήρης διαστρέβλωση – εξ αιτίας της
ανάγκης ξεπεράσματος των εμφυλίων παθών-,
των πραγματικών γεγονότων
στην ελληνική Μακεδονία
κατά την θυελλώδη 25ετία του 1925-1950 και
μέχρι σήμερα. Σαν μια δεύτερη
δικαιολογία θα μπορούσε να προβληθεί
επίσης η ανάγκη ζωτικών για την Ελλάδα
ισορροπιών σε μια Βαλκανική χερσόνησο
οριοθετημένη αυστηρά από τους δύο
παγκόσμιους, μέχρι πρόσφατα
στρατιωτικούς συνασπισμούς με βάσει τις
Συμφωνίες της Γιάλτας του 1945 και
νωρίτερα εκείνες της Μόσχας μεταξύ
Στάλιν και Τσώρτσιλ τον Δεκέμβριο του
1944. Βαθύτατες παρέμειναν επίσης επί μισό
αιώνα οι ανοικτές πληγές του ελληνικού
εμφύλιου σπαραγμού, καθώς και η ανάγκη
εξεύρεσης κάποιας μορφής εθνικής
συμφιλίωσης.
Μια
άλλη αιτία θα μπορούσε να θεωρηθεί η
έμπρακτη και – αδικαιολόγητα- μέχρις
αυτοθυσίας σχεδόν επιθυμία της Ελλάδας
για ειρήνη και συνεργασία στο Βαλκανικό
χώρο. Ένα χώρο τόσο διασπασμένο
εθνολογικά, φυλετικά και γλωσσικά που η
ονομασία του έφθασε να σημαίνει στο
παγκόσμιο διπλωματικό λεξικό διάσπαση
και πολυφωνία. Αυτές , φυσικά, είναι
ορισμένες από τις σημαντικότερες αιτίες,
οι οποίες, χωρίς να προσφέρουν κάποιαν
δικαιολογία, απλώς ερμηνεύουν το γιατί η
Ελλάδα παρέλειψε να αντιδράσει
ουσιαστικά και εξακολουθεί ακόμα και
σήμερα να αμύνεται απλώς κατά τρόπο
παθητικό στην εξωφρενική , και για τον
λόγο αυτό, εξοργιστική πλαστογράφηση
της ιστορίας της Μακεδονίας, και να
μένει σιωπηλή έναντι της αδίστακτης
διεκδίκησης της ελληνικής Μακεδονίας
από τα υπολήμματα της άλλοτε
ιμπεριαλιστικής Γιουγκοσλαβίας, τα
οποία φθάσαν μέχρι του σημείου
δημιουργίας σλαβόφωνης “μακεδονικής
εθνότητας”, την οποία χρησιμοποιούν σαν
δόρυ των ιμπεριαλιστικών τους ονείρων.
Αυτός
καθ’ εαυτόν ο σφετερισμός των
απαραχάρακτα επί 4000 χρόνια ελληνικών
όρων Μακεδονία και Μακεδόνες, καθώς
επίσης και της πολιτιστικής και
πολιτικής κληρονομιάς της περιοχής από
ένα σλαβικό ή σλαβόφωνο πληθυσμιακό
συνονθύλευμα συνιστά μια μορφή αφόρητης
και βάρβαρης πρόκλησης της ιστορικής
αλήθειας και της αξιοπρέπειας των εθνών,
αποτελεί ακόμα αυτόφωρη κλοπή
πνευματικών, ηθικών και εθνικών
δικαιωμάτων, θα μπορούσε δε άνετα να
χαρακτηρισθεί πράξη πολιτιστικής,
εθνικής και πολιτικής γενοκτονίας και
σαν συνέπεια αποτελεί μια μόνιμη απειλή
της ειρήνης στα Βαλκάνια, και ακόμα και
της ευρύτερης περιοχής.
Παρ’
όλα αυτά η κατάσταση αυτή συνεχίζει να
υπάρχει και να δυναμώνει καθημερινά τα
τελευταία 45 χρόνια, χωρίς όμως να
προσελκύσει την προσοχή της διεθνούς
κοινότητας – και ακόμα περισσότερο ούτε
και αυτής της ίδιας της Αθήνας- ώστε να
προκαλέσει έστω και μια τυπική
αντίδραση. Μια αντίδραση η οποία θα
μπορούσε να εκφράσει το βαθμό
σοβαρότητας αυτών
των ενεργειών των Σλάβων οι οποίες χωρίς
καμία αμφιβολία έρχονται σε αντίθεση με
κάθε έννοια του διεθνούς δικαίου, όπως
αυτό έχει θεσμοθετηθεί από τα Ενωμένα
Έθνη, την Ουνέσκο υπεύθυνη για την
πολιτιστική κληρονομιά και δεκάδες
άλλους διεθνείς οργανισμούς και σώματα
τα οποία έχουν μέλημά τους την προστασία
αυτών των πολιτιστικών και ιστορικών
παρακαταθηκών των λαών.
Κάνω
αυτές τις σκέψεις μολονότι
γνωρίζω ότι οι πολιτικές σκοπιμότητες
των ημερών μας, όπως και τις
προηγούμενες γενιές, συνεχίζουν να
επιβάλουν την αρχή του ισχυροτέρου, μια
αρχή η οποία έρχεται να βοηθήσει την
πολιτική βούληση των πολιτικό-στρατιωτικών
δυνάμεων της κάθε εποχής. Μια πολιτική
η οποία με την πάροδο των αιώνων
έχει γίνει αποδεκτή από τις λαϊκές
μάζες της διεθνούς κοινότητας, η οποία
έπαψε πλέον να αντιδρά στις παραλήψεις,
υποκρισίες και αδικίες που απεργάζονται
οι ισχυροί, όχι μόνον για την Μακεδονία,
αλλά σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Βαριοί
χαρακτηρισμοί και εκφράσεις που θα
μπορούσαν εύκολα
να χαρακτηρισθούν ως εξωφρενισμοί και
ακρότητες, τους οποίους απέφυγε να
χρησιμοποιήσει ακόμα και η “Παμμακεδονική
Ένωση της Αμερικής και Καναδά”, η οποία
για περισσότερα από εξήντα χρόνια
αγωνίζεται για την υπεράσπιση της
ελληνικότητας της Μακεδονίας, της
εθνικής ταυτότητας των Μακεδόνων ως
Ελλήνων, και της πατρογονικής τους
πολιτιστικής κληρονομιάς από αυτήν την
απαίσια και αδίστακτη επιβουλή. Σήμερα,
ωστόσο, ύστερα από τις κοσμοϊστορικές
αλλαγές στην Ευρώπη και την
απελευθέρωση των λαϊκών μαζών από την
καταπίεση , την τυραννία, το κρατικό ψέμα,
και την φτώχεια της δικτατορίας του
προλεταριάτου, οι χαρακτηρισμοί αυτοί
έχασαν πλέον το νόημά τους καθώς
εκφράζουν μια πραγματική και υπάρχουσα
κατάσταση. Εξ άλλου για άλλη μια φορά
αποδεικνύεται ότι δεν αναφέρονται
αποκλειστικά στην Ελλάδα μα ακόμα
περισσότερο σε όλους ανεξαιρέτως τους
ιστορικούς λαούς της Βαλκανικής
χερσονήσου, ακόμη δε και σε εκείνους της
πρώην Γιουγκοσλαβίας. Τέλος, για πρώτη
φορά σήμερα καθομολογείτε από όλα
ανεξαιρέτως τα ενδιαφερόμενα μέρη, μη
εξαιρουμένης και της Σερβίας, ότι όλες
αυτές οι πράξεις που αποβλέπουν στον
σφετερισμό και την υποκλοπή εδαφών,
αποτελούν την μεγαλύτερη απειλή της
ειρήνης μεταξύ γειτονικών λαών.
Είναι
δε αξιοπρόσεκτο το ότι και αυτό το ίδιο
το πληθυσμιακό συνονθύλευμα, που μέσα σε
μια νύχτα στην πολιτική κουζίνα της
Ουάσινγκτον βαφτίστηκε “μακεδονικό
έθνος”, σήμερα παρουσιάζεται σαν ένα
πληθυσμιακό σύνολο φωνητικά και εθνικά
διασπασμένο το οποίο αλληλομισείται και
το οποίο απειλεί να μετατρέψει σε
πυριτιδαποθήκη ολόκληρη την περιοχή
στην οποία τοποθετήθηκε από τον σφαγέα
Τίτο.
Αυτοί
βασικά είναι οι λόγοι για τους οποίου
αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε την “δημοκρατία
των Σκοπίων” με οποιαδήποτε ονομασία
κάνει αναφορά στην Μακεδονία και είναι
φυσικό και τα παράγωγα αυτής της λέξης
είτε στην Ελληνική, είτε την Σλαβική η
και την Αγγλική. Αρνούμαστε δε να
αναγνωρίσουμε σε οποιονδήποτε το
δικαίωμα να το δεχθεί “στο όνομα και για
λογαριασμό μας”, είτε εκλεγμένος
πολιτικός είναι αυτός, είτε εκπρόσωπος
κάποιας υπερδύναμης, είτε και
εκλεγμένος κυβερνήτης.
Μια
παρόμοια δε αποδοχή, δεν παύει να
υποκρύπτει, κατά την γνώμη μου, κάποιες
πιθανότητες αναστροφής η οποία θα
μπορούσε να εκφραστεί με την λαϊκή
αγανάκτηση των ελληνικών λαϊκών μαζών,
με αποτελέσματα απρόβλεπτα για ολόκληρο
το πολιτικό προσκήνιο και κατεστημένο
της χώρας. Για να συμβεί βέβαια κάτι
παρόμοιο θα
πρέπει να υπάρξει η προϋπόθεση ισχυρής
λαϊκής βούλησης και αποφασιστικότητας
και φυσικά εθνικής συμφωνίας η οποία θα
αφυπνίσει και θα συστρατεύσει ολόκληρο
τον Ελληνισμό. Κάτι παρόμοιο δηλαδή με
αυτό που γνωρίζουμε τις μέρες αυτές.
Ακόμα
πιστεύω ότι πέραν των διαμαρτυριών μας
είναι απαραίτητο να υπάρξει κάποιο
είδος αυστηρής προειδοποίησης προς κάθε
κατεύθυνση, είτε Ελληνική είναι αυτή,
είτε Αμερικανική, είτε Νατοϊκή, είτε
Σλάβικη, ότι η εμμονή της πολιτικής
ηγεσίας των Σκοπίων στη χρήση του
ονόματος “Μακεδονία” καθώς επίσης και
την χρησιμοποίησή του ως “μοχλού”
προκειμένου να φτάσει στις
μεγαλοϊδεατικές προθέσεις του, θα
προκαλέσει ισχυρές διεργασίες και θα
φθάσει να ανατρέψει πολλά στην ελληνική
κοινωνία και θα δημιουργήσει κύματα
αγανάκτησης ικανά να σαρώσουν τόσο τον
μοχλό, όσο και εκείνον που προσπαθεί να
τον χρησιμοποιήσει. Αυτό τουλάχιστον
μας διδάσκει η διαχρονική ιστορία του
Ελληνικού Έθνους, αναπόσπαστο μέρος του
οποίου αποτελεί και ο Μακεδονικός
Ελληνισμός.
Τέλος
θεωρώ υποχρέωσή μου σαν γόνος της
Μακεδονίας να αποταθώ στην πολιτική
ηγεσία των Αθηνών και κυρίως στον ηγέτη
της κυβέρνησης ο οποίος επίσης είναι
γόνος της ίδιας γης και
να τονίσω ότι εάν θελήσουν να
προχωρήσουν στην εφαρμογή της
μειοδοτικής πολιτικής τους θα πρέπει να
το κάνουν με μεγάλο θράσος και αδιαφορία
για τα αισθήματα του Έλληνα πολίτη. Δεν
θα πρέπει δε να πιστεύσουν έστω και για
ένα λεπτό ότι με την δημιουργία
τετελεσμένων πρόκειται να
δημιουργηθούν χαμένες υποθέσεις για την
λαϊκή αγανάκτηση. Απλώς θα ήθελα να
τονίσω ότι δεν υπάρχουν χαμένες
υποθέσεις για τους λαούς. Απλώς υπάρχουν
προδομένες και πουλημένες. Μια μικρή
λεπτομέρεια η οποία γαλβανίζει την
θέληση για άμυνα και ξεσηκώνει τους
προδομένους λαούς.
Έτσι
όμως γινόμαστε αποφασιστικοί και
δυνατοί, πολύ ποιό δυνατοί από ότι
νομίζουμε και εμείς οι ίδιοι, μύριες
φορές ποιό δυνατοί από ότι πιστεύουν
εκείνοι που μας προδίδουν.
Ο
Χρήστος Σ. Στανόης, είναι πρώην
αξιωματούχος και στέλεχος της
Παμμακεδονικής Ένωσης,
Αμερικής και Καναδά, με καταγωγή από τα
ακριτικά Άλωνα της Φλώρινας.
