Οι Φίλοι
που έφυγαν
Γιώργος
Ευστρατιάδης.
Μια αξιόλογη προσωπικότητα της ομογενειακής παροικίας του Τορόντο, έσβησε ήρεμα, όπως ακριβώς υπήρξε και η πλήρης επιτευγμάτων παρουσία της στην ζωή.
Ο
Γιώργος Ευστρατιάδης, δεν έχω την
παραμικρή αμφιβολία, ότι ήταν
προικισμένος από την φύση με πραγματικά
αξιόλογα προσόντα, τα οποία γρήγορα τον
ανάδειξαν σε χαρισματικό ηγέτη.
Γεννημένος στην μακρινή Αλεξάνδρεια της
Αιγύπτου, ο Γιώργος, είχε μια ιδιαίτερη
ευαισθησία για τον απόδημο ελληνισμό
και τα προβλήματά του. Απολάμβανε το
σπάνιο προνόμιο της γλωσσομάθειας καθώς
με άνεση μιλούσε την αγγλική, γαλλική,
γερμανική και αραβική, παράλληλα με την
ελληνική, την ιταλική και ισπανική
γλώσσα.
Η
ζωή του κλασική επανάληψη της μοίρας του
Έλληνα, όπως εκείνη του προγονού του
Οδυσσέα.
Ξεστρατισμένος
από το πατρικό σπίτι και την γή που πρώτο
γνώρισε τον ήλιο και αγάπησε σαν πατρίδα
του, βρέθηκε στον δρόμο της προσφυγιάς,
ρομαντικός αργοναύτης, αναζητώντας το “χρυσόμαλλο
δέρας” της προκοπής.
Ένα
από τα πρώτα λιμάνια στο διάβα του η
Γερμανία. Οι φάμπρικες της οποίας
μαγνήτισαν γενιές
ολόκληρες Ελλήνων μεταναστών.
Εκεί γνώρισε την Μούσα του, την
αργότερα σύζυγό του Μάξη, για την οποία
μιλούσε πάντοτε με σεβασμό και
περηφάνια.
Αργότερα
βρέθηκε στο Τορόντο,φέρνοντας μαζί με
την ταλαιπωρία του τη σκόνη της ελπίδας
και τη αποφασιστικότητά του για μια
πετυχημένη ζωή. Στο Τορόντο ο Γιώργος,
έβαλε τα στέρεα θεμέλια μιας νέας ζωής,
κάνοντας το νέο του ξεκίνημα πάνω στη
γνώση. Έτσι, ξαναγύρισε
στην αίθουσα διδασκαλίας της Ryerson,
όπου πλούτισε τις γνώσεις του
σπουδάζοντας Business
Administration. Η
μεγαλύτερη επένδυση του ανθρώπου, μου
έλεγε πάντα, είναι η παιδεία, η ποιό
σπουδαία και ποιό αποδοτική.
Γνώρισα
τον Γιώργο σαν συνάδελφο. Εκείνος
εργαζόταν στο γραφείο της υπηρεσίας
υποδοχής μεταναστών του Οντάριο και εγώ
στο υπουργείο Εργασίας και αργότερα
Οικονομικών.
Για
ένα χρονικό διάστημα μάλιστα, η
συνεργασία μας αυτή υπήρξε ποιό στενή
και εντονότερη, καθώς βρεθήκαμε
εκπρόσωποι των συναδέλφων μας σαν
συνδικαλιστές του δημοσιοϋπαλληλικού
τομέα. Ο ευγενικός του χαρακτήρας, η
άψογη προσωπικότητά του, το σπάνιο
χάρισμα της υπομονής που τον διέκρινε, η
έμφυτη αρετή της προσοχής στο
συνομιλητή του, η μοναδική, ίσως,δυνατότητα
του στην αντιμετώπιση και επίλυση
δύσκολων προβλημάτων και κυρίως το
σπάνιο χάρισμά της επικοινωνίας με το
οποίο τον είχε προικίσει η φύση, γρήγορα
επέβαλλαν τον Γιώργο στην συνείδηση των
συναδέλφων του οι οποίοι αργότερα του
εμπιστεύτηκαν την απόλυτη εκπροσώπηση
τους.
Ο
Γιώργος, παράλληλα με την εργασία του
στο δημόσιο, στον ελεύθερο χρόνο του
είχε επιδοθεί στην διδασκαλία της
Ελληνικής γλώσσας στα παιδιά των
μεταναστών ομογενών. Πίστευε δε απόλυτα
στην νεολαία για την οποία διέθετε
εθελοντικά πολλές ώρες από την ζωή του. Ο
μεγάλος “έρωτας” της ζωής του ήταν η
κόρη του Όλγα, “το Ολγάκι”, όπως ο ίδιος
τόσο χαρακτηριστικά αναφερόταν σε αυτή.
Το
“Ολγάκι”, μου
έλεγε συνήθως, είναι ξετρελαμένο με την
Ελλάδα και τις ομορφιές της, την έστειλα
για να επισκεφθεί και τους συγγενείς της
μητέρας της, αλλά μεταξύ μας, η ίδια δεν
νομίζω ότι πολυενθουσιάστηκε εκεί όσο
με την Ελλάδα.
Ο
Γιώργος Ευστρατιάδης για εκείνους που
είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν από
κοντά ήταν ένα φαινόμενο ευγένειας, ποτέ
του δεν θέλησε να προσβάλλει άτομο, έστω
και εάν αυτό διαφωνούσε με τις ιδέες του.
Για τους φίλους και τους εχθρούς του
ήταν απλώς: “καλός κ’ αγαθός”.
Καλό
μισεμό Γιώργο και καλή αντάμωση.
Ας
είναι ελαφρό το χώμα της γης που σε κρατά
στα σπλάχνα της, της γης που αγάπησες,
που πίστεψες, που υπηρέτησες πιστά με
την ζωή σου.
Θωμάς
Στεφ. Σάρας.
