ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ
ΙΣΤΟΡΙΑ.
Τα
εθνικά θέματα του κάθε λαού, είναι
συνυφασμένα με τις πολιτιστικές του
αξίες, και είναι δεμένα με τους
οραματισμούς και αγώνες του για εθνική
καταξίωση, την πρόοδο, την περηφάνια του,
και την εθνική του ανεξαρτησία. Για το
ότι είναι αφέντης του σπιτιού του, με
άλλα λόγια.
Ύστερα
από τετρακόσια ολόκληρα χρόνια πικρής
σκλαβιάς οι πρόγονοι μας το 1821, κάναν τα
χέρια τους άρματα και τα κορμιά τους
ασπίδες, στην αντίξοη πάλη τους για
λευτεριά και εθνική καταξίωση, με έναν
βάρβαρο και αιματοβαμμένο δυνάστη, και
τελικά κατόρθωσαν να υψώσουν το σύμβολο
της εθνικής τους ανεξαρτησίας. Δεν ήταν
εύκολος εκείνος ο αγώνας και ούτε
πίστεψαν ποτέ οι δυνατοί της εποχής στην
επιτυχία του. Σε τελεία αντίθεση, ωστόσο,
με το ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο
της εποχής, οι αγωνιστές της λευτεριάς
ήταν εκείνοι που πίστεψαν στα δίκαια του
αγώνα και τις ελπίδες των σκλάβων για
μια ανθρώπινη ζωή.
“Δεν
έχουμε κράτος, αλλά θα κάνουμε”, είχε
δηλώσει ο Μιαούλης, στον ευρωπαίο
καπετάνιο όταν ο τελευταίος παίρνοντας
την επιταγή πληρωμής του, του δήλωσε
εμφατικά ότι δεν υπήρχε Ελληνικό κράτος.
Και όμως όπως το είπε ο Μιαούλης έτσι και
έγινε. Σε λίγο οι Έλληνες έκανα δικό τους
κράτος.
Στα
184 χρόνια που πέρασαν έκτοτε, η μικρή
εκείνη κοιτίδα τράνωσε τους
οραματισμούς, τις ελπίδες και τους
πόθους των Ελλήνων, και η “ανδρειωμένη”
θεά άπλωσε τις φτερούγες της και
αγκάλιασε ένα μεγάλο κομμάτι του χώρου
που ιστορικά έζησε και δημιούργησε η
φυλή. Το όραμα, ωστόσο, της
“Μεγάλης Ελλάδας”, έσβησε και
χάθηκε στις στάχτες της Σμύρνης και τα
συντρίμμια της Μικρασιατικής
καταστροφής. Από την δύσκολη εκείνη
εποχή, τόσο ο Ελληνισμός, όσο και οι
ηγέτες του έστρεψαν την προσοχή τους
στην πρόοδο και την οικονομική και
κοινωνική ανάπτυξη των ελεύθερων εδαφών,
τα οποία από την πρώτη στιγμή
επιβουλευόταν οι γείτονές του, και
φυσικά και ο παλαιός δυνάστης ο οποίος
ουδέποτε έπαψε να ελπίζει ότι “μια μέρα
θα ξαναγύριζαν σε αυτόν”.
Τα
“ξεχασμένα” γεγονότα του 1955 και
αργότερα εκείνα της Κωνσταντινούπολης,
τα πρόσφατα των Ιμίων και τα προχθεσινά
της Άνδρου, δεν αποτελούν τίποτα
περισσότερο από μια απλή και έντονη
επιβεβαίωση του ισχυρισμού, καθώς τα
πολεμικά σκάφη των στρατοκρατών της
Άγκυρας έφθασαν να προκαλούν την Ελλάδα
κατά την διάρκεια της επίσημης
επίσκεψης του Έλληνα Υπουργού
εξωτερικών στην Τουρκία. Το χειρότερο,
όμως, δεν είναι η κακοήθεια και η
βαρβαρότητα του Τουρκικού όχλου, -αυτός
απλούστατα είναι το άλλο θύμα της
πολιτικής των στρατοκρατών του
Τουρκικού πολιτικού κατεστημένου, το
οποίο τον εγκατέλειψε στα σκοτάδια της
αμάθειας και του φανατισμού,- αλλά η
αδιαφορία και ανικανότητα των Ελληνικών
κυβερνήσεων να σταθούν στο ύψος των
γεγονότων και να τα αντιμετωπίσουν όπως
ήταν υποχρεωμένοι. Δυστυχώς η ολιγωρία
και η έλλειψη αποφασιστικότητας από
κοινού με την αδιαφορία και ανοχή που “σέρνει”
μαζί της η πολιτική διαφθορά, φθάσαμε
στην σημερινή πραγματικότητα όπου η μεν
Άγκυρα καθημερινά γίνεται και ποιό
προκλητική, ενώ η Αθήνα προσπαθεί να
εφεύρει δικαιολογίες προκειμένου να
αιτιολογήσει την απαράδεκτη, για κάθε
αξιοκρατική δημοκρατική κοινωνία,
αδυναμία και το πνεύμα της ηττοπάθειας
που διακρίνει την πολιτική της. Το
αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα, ύστερα από
184 χρόνια “πολιτικής και διοικητικής
ανεξαρτησίας”, η Ελλάδα αντιμετωπίζει
έναν ορατό και υπαρκτό κίνδυνο να
απειλεί το ζωτικό χώρο της εθνικής της
κυριαρχίας, στο Αιγαίο, τη Θράκη, και τα
νησιά του ανατολικού Αιγαίου, όπως
ακριβώς έγινε εδώ και τριάντα χρόνια με
την Κύπρο. Παράλληλα οι πολιτικές
ανακατατάξεις και διαμορφώσεις στα
Βαλκάνια αφήνουν να διαφανούν νέοι
κίνδυνοι και νέες απειλές από τους από
βορρά γείτονες της ελληνικής
επικράτειας. Το νεοφανές πολιτικό
δημιούργημα της “Νέας Τάξης” το οποίο
δημιουργήθηκε μετά την διάλυση της
πρώην γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας, παρά
το γεγονός ότι οφείλει την ύπαρξη του
στα ελληνικά κεφάλαια και επενδύσεις,
καθημερινά γίνεται και ποιό απαιτητικό
ζητώντας την παραχώρηση ελληνικών
εδαφών στην δική του πολιτική και
διοικητική σφαίρα, σφετεριζόμενο το
όνομα και τις πολιτιστικές παραδόσεις
των Μακεδόνων της αρχαιότητας. Μολονότι
κανείς δεν αντιλέγει για το δικαίωμα των
σλαβόφωνων κατοίκων αυτού του κρατιδίου
για πολιτική και διοικητική
αυτοδιοίκηση, θα πρέπει να ομολογήσουμε
ότι προβληματίζει η εμμονή τους στην
διεκδίκηση και το σφετερισμό των
χαρακτηριστικών πολιτιστικών στοιχείων
της εθνικής ταυτότητας των Μακεδόνων.
Περιέργως,
από την δική της πλευρά η Αθήνα, για
ακόμα μια φορά παρουσιάζεται άτολμη,
αναποφάσιστη και αδύναμη να αντιδράσει
σε μια πράξη η οποία στο παρελθόν θα είχε
χαρακτηρισθεί ως εχθρική και θα
μπορούσε να εξελιχθεί σε αιτία πολέμου.
Για την κυβέρνηση της Αθήνας ωστόσο δεν
φαίνεται να υπάρχει κανένα πρόβλημα,
άπαξ και δηλώνει ότι είναι πρόθυμη να
διαπραγματευτεί το όνομα.
Έφθασε
μάλιστα στο σημείο να ασκεί τέτοιες
πιέσεις στο εσωτερικό για την αποδοχή
της απαράδεκτης πολιτικής της, ώστε και
αξιωματούχοι της εκκλησίας οι οποίοι
τόλμησαν να εναντιωθούν ανοικτά την μία
μέρα, να σπεύσουν να ανακαλέσουν
τρομοκρατημένοι την επόμενη.
Δυστυχώς
όμως και πάλι την κατάσταση αυτή
φαίνεται να καλλιέργησε η χωρίς νόημα,
συνέπεια και συνέχεια πολιτική της
Αθήνας, αφού εδώ και χρόνια τώρα
αποφεύγει την χρήση του ονόματος της
Μακεδονίας, επιτρέποντας έτσι στους
γείτονες της να το σφετερισθούν ως δικό
τους. Ίσως ο ισχυρισμός αυτός να
ακούγεται εξωφρενικός, μια ματιά όμως
στη Βεργίνα, την έδρα του πολιτικού
κατεστημένου των αρχαίων Μακεδόνων,
αρκεί για να πείσει για την ορθότητά του,
άπαξ και η ονομασία της Μακεδονίας δεν
εμφανίζεται πουθενά, ούτε εκεί, μήτε και
στις Αιγές στον περίφημο τάφο του
Φιλίππου.
Η
ολιγωρία και απροθυμία αυτή της
κυβέρνησης των Αθηνών έγινε αιτία
σήμερα να ξεσηκωθεί ολόκληρος ο
απόδημος ελληνισμός. Χιλιάδες
διαμαρτυρίες φθάνουν καθημερινά στα
μέλη του Ελληνικού κοινοβουλίου και την
Κυβέρνηση, για μια πολιτική απαράδεκτη
και προσβλητική. Τέλος την εβδομάδα
αυτήν, εκατό εξήντα ομογενείς
ακαδημαϊκοί και γνωστοί επιστήμονες
υπέγραψαν και απέστειλαν επιστολή
διαμαρτυρίας προς το Πρόεδρο της
Δημοκρατίας των Ελλήνων, ζητώντας την
δική του “συμπαράσταση”. Το κακό είναι
ότι και ο τελευταίος αποτελούσε και
αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του ιδίου
πολιτικού κατεστημένου της “δημοκρατικής”
ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ, η οποία μαίνεται πλέον το
τόπο και την αξιοπρέπεια και
οραματισμούς του Ελληνικού λαού,
κομμάτι αναπόσπαστο του οποίου αποτελεί
και αυτή η φωνή.
Αίσχος
σε εσένα Κώστα Καραμανλή και τους
συνεργάτες σου, η ιστορία θα σας τιμήσει
στην ίδια σελίδα με τον Εφιάλτη.
Επιτέλους κατορθώσατε να κερδίσετε την
αιωνιότητα.
“Πατρίδες”
