«Οι Ξεχασμένοι του Γολγοθά»

Πάσχα. Οι πανηγυρισμοί της άνοιξης, της αγάπης και της ομορφιάς.

Για άλλη μια φορά φέτος πάνδημος ο Χριστιανικός κόσμος, γιόρτασε το μεγάλο μήνυμα της ζωής. Ένα μήνυμα γιομάτο νοήματα και ελπίδες, χαρούμενες σκέψεις γιομάτες ελπίδες και αγάπη για τη ζωή.
Λίγο ποιο πέρα, όμως, σε κάποιο αντίσκηνο που στεγάζει τους κατατρεγμένους του πολέμου, τους πολιτικούς φυγάδες και τους κατατρεγμένους της πολεμικής βίας και της απανθρωπιάς του πολέμου, γυναίκες, γέροι και νέοι, ασθενείς και παιδιά συνεχίζουν να ζουν το δικό τους Γολγοθά. Έναν Γολγοθά άρνησης, πόνου, στερήσεων και δοκιμασιών. Είναι οι ξεχασμένοι του θεού και ανθρώπων. Άτομα και οικογένειες, μανάδες και παιδιά,   αφημένοι στη κακή τους μοίρα, συνεχίζουν να προσμένουν υπομονητικά την κάποια ανάσταση. Ένα μήνυμα ανθρωπιάς και συμπόνιας. Έστω ένα χαμόγελο συμπαράστασης, μια πράξη ανθρωπισμού, ένα χέρι βοήθειας. Το βέβαιο είναι ότι δυστυχώς αυτοί δεν είναι οι μόνοι που αισθάνονται να είναι οι απόκληροι της γης.
Μαζί τους βρίσκονται και συμπάσχουν και όλοι εκείνοι οι ομογενείς του εθνικού κέντρου, τους οποίους πρόδωσε το πολιτικό σύστημα και όλοι εκείνοι που έφεραν τη χώρα στα άγρια βράχια της οικονομικής και πολιτικής καταστροφής. Γέροντες, οι οποίοι πίστεψαν στην φροντίδα και τη μέριμνα της κρατικής διοίκησης  οι οποίοι, για μια ολόκληρη ζωή προσέφεραν στα σχετικά ταμεία προκειμένου στις δύσκολες ώρες της τρίτης ηλικίας να μπορούν να ελπίζουν σε κάποια σχετικά άνετη ζωή, και οι οποίοι προδόθηκαν με τον χειρότερο τρόπο, από εκείνους που τους εμπιστεύτηκαν τις τύχες και τη ζωή των ιδίων και των παιδιών τους. Ποιος όμως θα μπορούσε, να σκεφτεί ότι τις ώρες αυτές των προσδοκιών και της εξάρτησης από την κρατική πρόνοια και φροντίδα, θα έμεναν έκθετοι και αφημένοι στην ίδια, την κακιά τους μοίρα. Ένα ατέλειωτο Γολγοθά, τον οποίο συνεχίζουν να ανεβαίνουν για μια ολόκληρη επταετία, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή ένδειξη εξόδου ή και κάποιας λύτρωσης.
Φέτος, όπως και κάθε προηγούμενη χρονιά οι απόδημοι ομογενείς πραγματικά πανηγύρισαν το πνεύμα των ημερών της αγάπης και της ζωής. Οι εκκλησιές κατάμεστες και λουλουδοφορεμένες, άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες τους για να διαλαλήσουν στους πιστούς το μεγάλο μήνυμα της αγάπης και του φωτός. Ένα μήνυμα ελπίδας και ζωής, ενάντια σε κάθε σκέψη απαισιοδοξίας, φόβου και πόνου. Για άλλη μια χρονιά, ωστόσο, φαίνεται να διέφυγε από τη θύμηση, τόσο της εκκλησιαστικής, όσο και της πολιτιστικής ηγεσίας της ομογένειας, το πνεύμα των ημερών και εκείνοι που ξεχασμένοι από θεούς και ανθρώπους, προσπαθούν καθημερινά να επιζήσουν, κτυπημένοι από την κακιά μοίρα της προδοσίας του πολιτικού τους συστήματος, είτε Έλληνες είναι αυτοί, είτε αλλοεθνείς, των οποίων το καράβι των ελπίδων τους έριξε ναυαγούς πάνω στα άγρια βράχια της προσφυγιάς. Και όμως, τόσες κοινότητες αποδήμων σε ολόκληρη τη γη. Κοινότητες και εκκλησίες, οι οποίες καυχώνται για  περιουσιακά  στοιχεία που ξεπερνούν τα 150 ή και περισσότερα εκατομμύρια, χωρίς ωστόσο να θελήσουν ή και να προσπαθήσουν να δείξουν το ανθρώπινο προσωπείο του ιδρύματος που εκπροσωπούν. Όχι το θεϊκό, άπαξ και με τις πράξεις και παραλήψεις τους, μας έχουν πείσει ότι ούτε πιστεύουν μα ούτε και έχουν κάποια εκτίμηση ή  φόβο για αυτό και τους κανόνες τους, αλλά το ανθρώπινο. Ως Άνθρωποι προς ανθρώπους. Ως ηγέτες στο ποίμνιο τους. Ως διάκονοι της ηθικής και θεϊκής τάξης στους κατατρεγμένους και τους αδικημένους από τις πράξεις ανθρώπων. Άδειο γράμμα κατάντησε πλέον η ευαγγελική ρήση “εάν έχεις δύο χιτώνες, δώσε τον ένα σε εκείνον που δεν έχει κανέναν.” Ακόμα, καλούνται οι πιστοί να “θυμηθούν” στη διαθήκη τους τη Μητρόπολη μας, υπονοώντας να διαθέσουν μέρος των εγκόσμιων περιουσιακών τους στοιχείων, σε αυτήν. Για ποιο λόγο ή αιτία αλήθεια; Θα μπορούσε να μας ενημερώσουν οι αρμόδιοι της Μητρόπολης για το ανθρωπιστικό έργο που αυτή προσφέρει στην ομογένεια; Πέραν της δημιουργίας πολλαπλών θρησκευτικών καταστημάτων, ως εκκλησιών, ποιο είναι το έργο και οι υπηρεσίες του ιδρύματος αυτού προς τους πάσχοντες, τους αδυνάτους, τους γέροντες, τους ασθενείς, τις χήρες και τα ορφανά. Τα δύο γηροκομεία που διαθέτει σήμερα η ομογένεια αποτελούν προϊόν της αγάπης, πρόνοιας και εργασίας των ιδίων των ομογενών, χωρίς την παραμικρή βοήθεια ή συμβολή της Μητρόπολης. Το μοναδικό ίδρυμα που διαθέτει η ομογένεια του Τορόντο για την προστασία και φροντίδα ατόμων με πνευματικές και σωματικές αναπηρίες, οφείλεται επίσης στην ιδιωτική πρωτοβουλία, την αγάπη και στήριξη ιδιωτών, χωρίς την παραμικρή εμπλοκή της Μητρόπολης. Μιας Μητρόπολης της οποίας η ηγεσία έχει μπερδέψει πλέον εδώ και χρόνια το υψηλό μήνυμα ανθρωπισμού και αγάπης προς εκείνους που στερούνται και υποφέρουν, με την φιλοσοφία της επιχειρηματικότητας, της δημιουργίας περιουσίας, της συγκέντρωσης κεφαλαίων και πλούτου, ότι ακριβώς γινόταν στη περίοδο του Μεσαίωνα με την ηγεσία της Καθολικής εκκλησίας. Δεν θα έπρεπε όμως, στην περίπτωση αυτή, να ασχοληθεί έστω και λίγο το Φανάρι. Είναι εκείνο το οποίο φέρνει στους ώμους του μια κληρονομιά δύο χιλιάδων χρόνων, ανθρωπισμού και αλληλεγγύης. Εκτός βεβαία και εάν κάνουμε κάποιο λάθος στις εκτιμήσεις μας για αυτό.
“Πατρίδες”