Πίσω στο ευρετήριο

Πακιστάν:

Αναζητώντας τον Μεγαλέξανδρο!

Της Χριστιάννας Λούπα

www.palmografos.com

«Krakal Bumburate

20 – 8 – 1996

Αγαπητά αδέλφια μας Έλληνες,

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το μεγάλο δώρο που προσφέρατε στον λαό των Καλάς. Είναι η πρώτη φορά που τα αδέρφια μας, οι Έλληνες, μας σκέφτηκαν. Αυτό το σχολείο θα είναι η απαρχή για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας.

Ο αδερφός μας, Αθανάσιος Λερούνης και οι άλλοι Έλληνες εκπαιδευτικοί που μας επισκέφθηκαν βοήθησαν στην κατασκευή του σχολείου των Καλάς. Είναι η πρώτη φορά που μετά από χιλιάδες χρόνια οι Έλληνες αδερφοί μας επισκέφθηκαν την Κεντρική Ασία και βοήθησαν ανθρώπους, οι οποίοι ισχυρίζονται πως είναι απόγονοι των Ελλήνων στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Αυτό σημαίνει πολλά για εμάς και μας δίνει κουράγιο να επιβιώσουμε σ’ αυτό το σημείο του πλανήτη μας. Θα ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι αν αποφασίζατε να μας επισκεφθείτε. Τα σπίτια μας είναι ανοικτά για τους Έλληνες αδερφούς μας.

Μην μας ξεχνάτε.

Anis Umar»

Η επιστολή αυτή εστάλη από τον δάσκαλο της φυλής των Καλάς (Kalash) του Πακιστάν, Anis Umar, πριν δεκαεπτά χρόνια περίπου, προκειμένου να ευχαριστήσει την ελληνική εκπαιδευτική κοινότητα, που φρόντισε για την ίδρυση του πρώτου σχολείου στην περιοχή τους.

Ο κ. Αθανάσιος Λερούνης, εκπαιδευτικός από την Αθήνα και πρόεδρος της Οργάνωσης «Έλληνες Εθελοντές», εργάζεται στη συγκεκριμένη περιοχή από το 2001, στα πλαίσια πολιτιστικού προγράμματος, ενώ το 2009 απήχθη από τους Ταλιμπάν, οι οποίοι τον κράτησαν για οκτώ μήνες, προκειμένου να εκβιάσουν την πραγματοποίηση αιτημάτων τους. Το έργο που προσφέρει, προωθώντας την ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό σ’ αυτήν την ιδιότυπη φυλή, είναι ανεκτίμητης αξίας.

Ποιοι είναι οι Καλάς; Όπως οι ίδιοι διατείνονται και όπως η Ιστορία μάλλον φαίνεται να επιβεβαιώνει, είναι απόγονοι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος, ως γνωστόν, ενθάρρυνε τους μεικτούς γάμους, δίνοντας πρώτος το παράδειγμα με το γάμο του με τη Ρωξάνη.

Οι Πατάνς, οι Χούνζα και οι Καλάς είναι μερικές από τις φυλές που διεκδικούν την ελληνική τους πατρότητα, η τελευταία μάλιστα, η πιο σημαντική, είναι και η μόνη που δεν έχει εξισλαμιστεί. Στα έντυπα του Πακιστανικού Οργανισμού Τουρισμού, άλλωστε, μπορεί να διαβάσει κανείς: «… οι Έλληνες άφησαν τα ίχνη τους εδώ… τα χωριά τους έχουν ακόμα ελληνικά ονόματα και τα πρόσωπά τους θυμίζουν τα κλασικά ελληνικά χαρακτηριστικά…».

Ήδη, το 1895, ο Άγγλος αξιωματικός Σερ Τζορτζ Ρόμπερτσον, ήρθε αντιμέτωπος με μια φυλή, στον Ινδικό Καύκασο, στα Ιμαλάια του Πακιστάν, στο οροπέδιο Τσιτράλ, που κανένας μέχρι τότε, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο, δεν γνώριζε την ύπαρξή της. Ο Ρόμπερτσον παραξενεύτηκε όταν είδε ότι φυσιογνωμικά οι άνθρωποι αυτοί δεν θύμιζαν και πολλά πράγματα σε σχέση με τον υπόλοιπο ντόπιο πληθυσμό της ευρύτερης περιοχής. Απεναντίας, τα χαρακτηριστικά τους θύμιζαν περισσότερο δυτικό τύπο ανθρώπου και δη μεσογειακό. Η αρχική του έκπληξη μεγάλωσε, καθώς διαπίστωσε ότι καταλάβαινε κάποια από τα λεγόμενα των ανθρώπων αυτής της φυλής. Ο Ρόμπερτσον, όντας ελληνιστής, γνώριζε αρχαία ελληνικά και ξαφνιάστηκε όταν άκουσε να βγαίνουν απ' τα χείλη αυτών των ανθρώπων, μεταξύ άλλων και αρχαιοελληνικές λέξεις και φράσεις. Η φυλή αυτή λεγόταν Καλάς (Kalash) και ο Ρόμπερτσον βεβαίωνε τότε πως το 50% της γλώσσας τους ήταν αρχαιοελληνική. (Πηγή: Πάρε - Δώσε)

Η ιστορία  άρχισε όταν, το καλοκαίρι του 1994, ο κύριος Αθανάσιος Λερούνης επισκέφτηκε το Πακιστάν για να κάνει ορειβασία. Εκεί συνάντησε τους Καλάς, οι οποίοι "Δεν ζητούσαν χρήματα, μόνο ένα σχολείο για να μη χαθεί η παράδοσή τους", τονίζει ο κύριος Λερούνης. Επιστρέφοντας κατόπιν στην Ελλάδα, ο έλληνας εκπαιδευτικός πήρε άδεια από το υπουργείο Παιδείας, αποτάθηκε στη ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ, που ανέλαβαν το χτίσιμο του σχολείου των Καλάς στο Κρακάλ σε υψόμετρο 2200 μέτρων στον Ινδικό Καύκασο και, φασούλι το φασούλι, μαθητές και εκπαιδευτικοί μάζεψαν περίπου 17 εκατομμύρια. Έτσι το 1995 χτίστηκαν οι πρώτες δύο αίθουσες του σχολείου και το καλοκαίρι του 1996 οι άλλες τρεις. Δυο χρόνια αργότερα, μέσω τηλεοπτικού μαραθώνιου, μαζεύτηκαν κι άλλα χρήματα για την αποπεράτωση του σχολείου.

Ο κύριος Δημήτρης Αλεξάνδρου άλλωστε, όπως αφηγείται στο βιβλίο του «Καλάς. Οι Έλληνες των Ιμαλαΐων», (Εκδόσεις Ερωδιός, Θεσσαλονίκη 1996), κατά την επίσκεψή του στο Πακιστάν, διαπίστωσε ότι τα ήθη και τα έθιμα των Καλάς μοιάζουν πολύ μ’ εκείνα της αρχαίας Ελλάδας κι ότι οι ίδιοι διψούν πραγματικά να μάθουν για τη μακρινή χώρα των προγόνων τους. Ο πρίγκιπας Αρίφ, μάλιστα, ένας Αφρίντ (από ανώτερα κοινωνικά στρώματα) Πατάνς, καυχιόταν ότι οι Αφρίντ είναι οι γνησιότεροι απόγονοι των Ελλήνων σε όλη την Ασία!

"Με λένε Σεφ... Είμαι Ελληνας! Πατάν!" με αυτά τα λόγια είχε συστηθεί στο Δημήτρη Αλεξάνδρου ένας μουτζαχεντίν στο Πεσαβάρ. "Εμεινα άφωνος! ... Εγώ είχα ξεκινήσει να βρω τους Καλάς, τους Ελληνες των Ιμαλαΐων, και ανακάλυπτα εντελώς απροσδόκητα μια ακόμη φυλή που δήλωνε με περηφάνια, ελληνική.... Έμαθα λοιπόν ότι οι Πατάνς ή Παχτούν είναι οι αρχαίοι Σάκες ή Παχτίες ή Σκύθοι και ήταν νομάδες και βοσκοί. Οταν ο Μέγας Αλέξανδρος κυρίευσε την Βακτριανή, παντρεύτηκε την πριγκίπισσά τους την "Καλλιπάρειο" Ρωξάνη (άστρο), όπως έκαναν και πολλοί αξιωματικοί και στρατιώτες του με ντόπιες. Έτσι "μπερδεύτηκαν" Μακεδόνες και ντόπιοι σε τέτοιο βαθμό, που οι τελευταίοι θεωρούν του εαυτούς τους Γιουνάν, "Ελληνες", μέχρι τώρα", γράφει ο κύριος Αλεξάνδρου. (Πηγή: ΜΠΕ)

Φεύγοντας δε, όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας, του φώναζαν: «Μη μας ξεχνάτε… Είμαστε Έλληνες! Μη μας ξεχνάτε… Είμαστε κι εμείς αδέρφια σας!».

Είναι δύσκολο, ωστόσο, να διαπιστώσει κανείς, σε τι ποσοστό ρέει ακόμα ελληνικό αίμα στις φλέβες των φυλών αυτών, μετά από είκοσι τρεις περίπου αιώνες. Εδώ ο Φαλμεράϊερ υποστηρίζει ότι στους Νεοέλληνες δεν έχει μείνει πια σταγόνα ελληνικό αίμα, λόγω των επιμειξιών! Σαφώς όμως ο Μέγας Αλέξανδρος επιτέλεσε ένα τεράστιο πολιτιστικό έργο στις περιοχές που κατέκτησε, σαφέστατα έγιναν κάποιοι μεικτοί γάμοι και χωρίς αμφιβολία κάποιες φυλές μοιάζουν να έχουν ελληνικά χαρακτηριστικά. Οπωσδήποτε πάντως, εύκολα συμπεραίνει κάποιος ότι η ελληνική γλώσσα και ο ελληνικός πολιτισμός μάλλον εκτιμώνται πολύ περισσότερο μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, απ’ ό,τι στην κοιτίδα τους!