«Διπλωματία
Κουκλοθέατρου»
Του Θωμά Στεφ. Σάρα
Πρόσφατα βρέθηκε στο Τορόντο ο πρόεδρος
της μικρής δημοκρατίας των Σκοπίων, ο
οποίος συνοδευόταν από την σύζυγό του
και μια ομάδα στελεχών σε επίσημη
επίσκεψη στο Τορόντο. Μεταξύ άλλων ο
σλαβόφωνος ηγέτης επισκέφθηκε το μικρό
δήμο του Μάρχαμ, όπου και τιμήθηκε από
τον δήμαρχο με το κλειδί της πόλης, σαν
αναγνώριση των υπηρεσιών και της
συμβολής των σλαβόφωνων κατοίκων, με
καταγωγή την διοικητική περιοχή των
Σκοπίων. Το σημείο, πάντως, που με
εντυπωσίασε είναι το γεγονός ότι ο Δήμος
ονόμασε την κεντρική λεωφόρο προς το
γενικό νοσοκομείο της περιοχής “λεωφόρο
Σκοπίων”, σε έκφραση τιμής για τις
προσφορές των δημοτών καταγωγής από την
ίδια περιοχή. Την ίδια ημέρα στην
πλατεία του δημαρχείου του Τορόντο, μέλη
της Τουρκικής κοινότητας του
μεγαλύτερου Δήμου του Καναδά, διοργάνωσαν εκδηλώσεις μιας ολόκληρης
μέρας, προς τιμή των “παιδιών”, οι
εκδηλώσεις συμπεριλάμβαναν μουσική,
τραγούδια και λαϊκούς χορούς από ομάδες
παιδιών τα οποία ήταν ντυμένα με τις
εθνικοτοπικές τους στολές. Μεταξύ αυτών
διακρινόταν η ομάδα των παιδιών της
κοινότητας των σλαβόφωνων των Σκοπίων,
εκείνη των παιδιών της Βουλγαρικής
κοινότητας, των Κινέζων, των νότιο
Αμερικάνων, των Σρι Λανγκέζων, τωνΤάμιλ
και αρκετών Ευρωπαϊκών κοινοτήτων.
Παρόντες στην εκδήλωση ένας μεγάλος
αριθμός προσκεκλημένων, τους οποίου
υποδεχόταν χαμογελώντας ο γενικός
πρόξενος της Τουρκίας. Αυτός ήταν και ο
λόγος που δεν μου προκάλεσε καμία
έκπληξη το γεγονός ότι τέσσερις μέρες
αργότερα έλαβα μια πρόσκληση από το
γραφείο του εντιμότατου Υποκυβερνήτη
του Οντάριο για μια δεξίωση που έδιδε
προς τιμήν του “Ινστιτούτου
Διαπολιτισμικού Διαλόγου”, ενός
οργανισμού ο οποίος δημιουργήθηκε από
μέλη της Τουρκικής κοινότητας του
Τορόντο, και ο οποίος έχει στόχο να
παρουσιάσει την “αγαθή, ειρηνική όψη”
του Τουρκικού πολιτισμού. Το μεγάλο “αστέρι”
και πάλι της εκδήλωσης ήταν ο γενικός
πρόξενος της Τουρκίας στο Τορόντο.
Μερικές μέρες νωρίτερα με την ευκαιρία
των εκδηλώσεων για την κατάργηση των
κοινωνικών και ρατσιστικών διαφορών που
διοργανώνει η αστυνομική διοίκηση του
Μάρχαμ, πρωτεύουσα θέση είχε το
περίπτερο της Τουρκικής κοινότητας και
κυρίως του ίδιου ινστιτούτου. Η μοναδική
Ελληνική παρουσία στην εκδήλωση γινόταν
με την συμμετοχή της εκκλησιαστικής
κοινότητας της “Αγίας Παρασκευής και
Παντελεήμωνος”, πτωχή μεν, πλην όμως
έδινε έντονη παρουσία με τα ελληνικά
εθνικά χρώματα. Στην εκδήλωση
συμμετείχαν περισσότεροι από σαράντα
κοινοτικοί πολυεθνικοί οργανισμοί και
κοινότητες, παρουσίαζε δε μια θαυμάσια
προεργασία η οποία τιμούσε τους
διοργανωτές. Αρκετά μέλη του
διπλωματικού σώματος στο Τορόντο,
βρέθηκαν εκεί για να τονίσουν με τη
παρουσία τους, την συμμετοχή και
υποστήριξή τους στη σπουδαία αυτή
εκδήλωση της ειρηνικής άμυλας και
συνεργασίας των μελών του πολύ εθνικού
μωσαϊκού των κατοίκων του Δήμου. Εκείνο
που θα μπορούσα να υποστηρίξω, για άλλη
μια φορά μετά βεβαιότητας,
είναι το ότι πουθενά στον ορίζοντα δεν
εμφανίστηκε κανένας εκπρόσωπος της
Ελληνικής διπλωματικής αποστολής στο
Τορόντο. Εάν, μάλιστα, δεν κάνω λάθος, την
ίδια μέρα ο αρχηγός της διπλωματικής
αποστολής των Αθηνών στο Τορόντο,
σύμφωνα με τις πληροφορίες μου,
συμμετείχε σε επίδειξη ρούχων,
“fusion Show”,την οποία είχε διοργανώσει η “μαχόμενη
οργάνωση της Παμμακεδονικής Ένωσης του
Οντάριο”, και στην οποία
έπαιζε ο εντιμότατος διπλωμάτης
έπαιξε το ρόλο του μοντέλου,
μάλιστα με μια εμφάνιση απόλυτα
επαγγελματική την οποία θα ζήλευαν και
αι επαγγελματίες της πασαρέλας, με
χαιρετισμούς στο κοινό και λικνίσματα
που θα τα ζήλευαν και αυτά ακόμα τα
επαγγελματικά μοντέλα. Συγχαρητήρια
λοιπόν στο Υπουργείο Εξωτερικών της
Ελλάδος για τα πολυτάλαντα στελέχη που
διαθέτει. Πέραν όμως του τραγικοκωμικού
της αφήγησης, δίκαια δημιουργούνται
ερωτήματα σχετικά με το ρόλο και τις
υποχρεώσεις των ανά τη γη διπλωματικών
υπηρεσιών της Ελλάδος. Στο παρελθόν
έχουμε αναφερθεί κατ’ επανάληψη πάνω
στα “σημεία και τέρατα” που κατά
περιόδους διαδραματίζονται στα ανά τον
κόσμο διπλωματικά καταστήματα του ΥπΕξ
Ελλάδος. Οφείλω, ωστόσο, να ομολογήσω ότι
οι παρούσες εμπειρίες έχουν ξεπεράσει
κάθε τι το προηγούμενο. Πρώτον σε μια
δραματική περίοδο για το ελεύθερο
κράτος των Ελλήνων, μια περίοδο κατά την
οποία οι ανάπηροι, οι άνεργοι, οι
ασθενείς, οι κοινωνικά καταπιεσμένοι
και οικονομικά αδύναμοι συμπατριώτες
μας πραγματικά υποφέρουν τα πάνδεινα,
αδύναμοι δε να ανταπεξέλθουν στις
ανάγκες της καθημερινότητας, όχι λίγοι
από αυτούς, στρέφονται προς το έσχατο
μέτρο της απόγνωσης, την αυτοκτονία.
Είναι γνωστό σε όλους το γεγονός της
μητέρας η οποία πρόσφατα επισκέφθηκε το
δημαρχείο της Θεσσαλονίκης σε μια
προσπάθειά της να ζητήσει βοήθεια από
τον Δήμαρχο. Ενώ λοιπόν περίμενε στην
αίθουσα αναμονής του δημάρχου να την
καλέσουν, ξαφνικά έπεσε λιπόθυμη,
σύμφωνα με τις πληροφορίες ήταν μάνα
τεσσάρων παιδιών, άνεργη καθώς επίσης
άνεργος ήταν και ο σύζυγός της και είχε
να βάλει κάτι στο στομάχι της επί
τέσσερες ολόκληρες ημέρες. Το
αποτέλεσμα ήταν τα τραγικά γεγονότα της
ημέρας εκείνης. Πέραν τούτου ας μου
επιτραπεί να τονίσω ότι καθημερινά
φθάνουν στο γραφείο μου εκκλήσεις και
μηνύματα απελπισμένων συμπατριωτών μας
για βοήθεια. Μηνύματα τα οποία δείχνουν
το έσχατο σημείο απελπισίας στο οποίο
βρίσκεται ένα μεγάλο μέρος του λαού. Και
όμως έναντι αυτής της πραγματικότητας,
οι υπηρεσίες του υπουργείου εξωτερικών,
συνεχίζουν μια απαράδεκτη πολιτική η
οποία όχι μόνον προσβάλλει μα ακόμα
περισσότερο αγγίζει τα περιθώρια της
εξύβρισης, όλων εκείνων
που ζουν με την αγωνία του εάν θα
υπάρξει την επομένη ψωμί για αυτούς και
τα παιδιά τους. Στην υπό κατάρρευση
Ελληνική κοινωνία οι μόνοι που
παραμένουν αλώβητοι είναι οι τυχεροί
που βρέθηκαν στην διπλωματική υπηρεσία.
Κανείς τους δεν φαίνεται να
αντιμετωπίζει κάποιο σοβαρό πρόβλημα,
δεδομένου τα προνόμια που είχαν
αποχτήσει τον παλιό καλό καιρό
συνεχίζουν να τους ακολουθούν όπου και
εάν βρεθούν. Ενδεικτικό αυτής τους της
νοοτροπίας είναι ορισμένα γεγονότα γύρω
από τις προσωπικές στεγαστικές τους
ανάγκες. Γνωστό δε σε ολόκληρη την
ομογένεια του Τορόντο το ότι ένας
μοναχικός διπλωμάτης, χωρίς καμία άλλη
οικογενειακή υποχρέωση ή και επιβάρυνση,
κατοικεί σε ένα ολόκληρο διαμέρισμα των
έξι και μισού χιλιάδων δολαρίων, ενώ
είναι γνωστό ότι με το μισό από αυτό το
ποσόν θα μπορούσε να έχει ένα από τα
καλύτερα διαμερίσματα στο κέντρο της
πόλης. Το χειρότερο είναι ότι ενώ το
γεγονός αυτό είναι γνωστό και στον
προϊστάμενό του Πρέσβη,
ο τελευταίος προσποιείται ότι δεν
καταλαβαίνει. Να καταλάβει όμως τι;
Μήπως δική του είναι η οικογένεια
εκείνης της Ελληνίδας που λιποθύμησε
μέσα στο δημαρχείο, ή τα μικρά παιδιά που
θεονήστικα λιποθυμούν καθημερινά μέσα
στις σχολικές τάξεις επειδή δεν έχουν τη
τύχη να είναι παιδιά διπλωματών και
πεινούν.
Το ερώτημα, ωστόσο, παραμένει έντονο,
ποιες είναι οι υπηρεσίες που προσφέρουν
ορισμένοι από αυτούς; Στην περίπτωση του
γενικού προξένου της Αθήνας στο Τορόντο,
ο υπεύθυνος διπλωμάτης το μόνο που έχει
να επιδείξει είναι η αφοσίωσή του στην
εξυπηρέτηση του άγιου Σωτηρίου, με τις
ευλογίες του οποίου και κατόρθωσε να
παραμείνει στη θέση του για ακόμα έναν
χρόνο. Το χειρότερο, όμως, είναι το
γεγονός ότι το άτομο αυτό δρα και
κινείται στην πραγματικότητα κατά
τρόπον ο οποίος έρχεται σε καταφανή
αντίθεση με τα πλατιά συμφέροντα της
ομογένειας, μολονότι η εκεί αποστολή του
υποτίθεται αποβλέπει στην
εξυπηρέτηση των μελών της. Συνέπεια όλων
αυτών των καταστάσεων είναι η
δημιουργία μιας τελείως διαφορετικής
κοινωνικής πραγματικότητας. Μιας
πραγματικότητας η οποία παρουσιάζει το
εκκλησιαστικό ίδρυμα του Αθανασούλα, ως
το μόνο αντιπροσωπευτικό των αποδήμων
του Καναδά. Και όμως στον Καναδά και τις
Ηνωμένες Πολιτείες μια μεγάλη μερίδα
των ομογενών δεν ανήκουν καν στο
εκκλησιαστικό ίδρυμα του επιχειρηματία
Σωτηρίου. Άλλοι ακολουθούν τις
εκκλησίες των Γνησίων Ορθοδόξων, άλλοι
την Αγγλικανική εκκλησία, άλλοι είναι
εβραίοι το θρήσκευμα και άλλοι άθεοι. Το
Σύνταγμα της Ελληνικής πολιτείας της
δεκαετίας του 60, αναγνώριζε ρητά την
ορθόδοξη ανατολική εκκλησία ως
επικρατούσα, μια πραγματικότητα η οποία
, ωστόσο, είναι τελείως διαφορετική
σήμερα, στην Ελλάδα της Ενωμένης και
ανεξίθρησκης Ευρώπης. Στην Ελλάδα, όπου
όλοι οι Έλληνες είναι ελεύθεροι να
αποφασίσουν ποια εκκλησία ή δόγμα
προτιμούν. Όταν όμως ο εκπρόσωπος του
Ελληνικού κράτους, εμφανίζεται ως “αβανταδόρος”
μιας θρησκευτικής ομάδας, δεν υπάρχει
αμφιβολία ότι αυτή του η πολιτεία
δημιουργεί προβληματισμούς στα
υπόλοιπα μέλη της κοινότητας, τα οποία
υποβαθμίζει σε πολίτες δεύτερης
κατηγορίας. Κάτι σχετικό με εκείνο που
συνέβαινε στο Ιράκ του Σαντάμ, όπου
υπήρχε η διαμάχη μεταξύ των Σουνιτών και
των Σία.
Οι επιπτώσεις:
Τα αποτελέσματα αυτής της εφαρμοσμένης
πολιτικής είναι γνωστά. Φθάσαμε στο
σημείο να έχουμε τον ηγέτη της μιας
εκκλησίας να
ισχυρίζεται ότι η έδρα του εκπροσωπεί
την ομογένεια και ότι οι μεγάλες
κοινότητες του Μόντρεαλ και του Τορόντο,
δεν είναι τίποτα περισσότερο από
εκκλησιαστικές, κάτι που δήλωσε και
κάποιος πρώην πρόεδρος της κοινότητας
του Μόντρεαλ. Επειδή, λέει, οι πρώτοι
μετανάστες ήθελαν να δημιουργήσουν
εκκλησίες και επομένως οι κοινότητες
αυτές είναι εκκλησιαστικές. Ποια πλάνη
αλήθεια;
Χωρίς να διαφωνώ με τον ισχυρισμό για
τους πρωτοπόρους μετανάστες, θα ήθελα
απλώς να προσθέσω ότι με την πάροδο του
χρόνου η κοινότητες μεγάλωσαν,
απέκτησαν αυτοπεποίθηση, δύναμη,
ο δε λόγος
της δημιουργίας των αστικών κοινοτήτων
υπήρξε ακριβώς αυτός. Η συσπείρωση
δηλαδή, γύρω από αυτά τα αστικά ιδρύματα
και ομογενών μη μελών της
εκκλησιαστικής ομάδας του
σκανδαλοδαρμένου Σωτηρίου. Το γεγονός ότι οι κοινότητες
διαθέτουν και λειτουργούν έναν αριθμό
ναών της εκκλησιαστικής οργάνωσης του
τελευταίου, σε καμία περίπτωση δεν θα
πρέπει να θεωρηθεί ότι η εκκλησιαστική
αυτή ομάδα διοικεί και τα δύο ιδρύματα
του Μόντρεαλ και του Τορόντο.
Οποιαδήποτε παρερμηνεία αυτού του
γεγονότος μόνον ζημία προκαλεί για το
μέλλον και την πρόοδο της Ελληνικής
ομογένειας, την οποία και καταδικάζει σε
διάσπαση και κατάτμηση του συνολικού
της δυναμικού. Και στον εκτός Ελλάδος
χώρο, παίζει σπουδαίο ρόλο η ομόνοια και
συνεργασία όλων των ομογενών,
ανεξαρτήτως των κοινωνικών και
θρησκευτικών τους πεποιθήσεων.
Διερωτώμαι, ωστόσο, εάν είναι τόσο
δύσκολο να γίνει αντιληπτό κάτι
παρόμοιο. Αυτός εξ άλλου είναι και ένας
από τους λόγους που οι εκάστοτε
διπλωμάτες του εθνικού κέντρου οφείλουν
να σέβονται και να προσπαθούν να
εμφανίζονται ως ουδέτεροι στην όλη
διαμάχη και όχι ως καντηλανάφτες και
διάκονοι του ενός. Ισχυρίζεται ακόμα ο
Σωτήριος, ότι έχει δημιουργήσει
γηροκομεία. Αυτό δήλωσε στην τελευταία
του εγκύκλιο. Επειδή κάτι παρόμοιο
δήλωσε και στο κοντινό παρελθόν
διπλωμάτης της Αθήνας, θα είχαν άραγε
την καλοσύνη να μας ενημερώσουν, ποια
είναι τα τέσσερα γηροκομεία που
δημιούργησε και διευθύνει ο Σωτήριος ή
και το εκκλησιαστικό του ίδρυμα. Η κρίση
λοιπόν που χτύπησε τόσο άσχημα το εθνικό
κέντρο εξ αιτίας παρόμοιων πολιτικών
της νομενκλατούρας που για εκατό χρόνια
τώρα εκμεταλλεύεται το ελεύθερο κράτος
και το λαό του, δεν τους δημιούργησε
κανέναν προβληματισμό; Δεν τους δίδαξε
τίποτα απολύτως;
Ή μήπως πίστεψαν ότι οι μεγάλοι σταυροί και οι μετάνοιες μπροστά στους γιομάτους με ζωγραφιές αγίων τοίχους του σπιτιού τους, τους δίδουν και το δικαίωμα να εξαπατούν με ελαφριά συνείδηση τους δεινοπαθούντες Έλληνες του εθνικού κέντρου. Σε αντίθεση της Ελληνικής πραγματικότητας πληροφορούμαστε σήμερα ότι οι Καναδοί διπλωμάτες βρίσκονται σε κατάσταση εργατικής διαφοράς με την κυβέρνηση της Οτάβας, εξ αιτίας του ότι την τελευταία διετία εργάζονται χωρίς συμβόλαιο και χωρίς καμία μισθολογική αύξηση. Το βέβαιο είναι ότι ο Καναδάς είναι μια από τις χώρες του Δυτικού κόσμου πάνω στην οποία δεν υπήρξε καμία επίπτωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση δεν εφησύχασε, ώστε να τους επιτρέψει να κάνουν ότι θέλουν, απλά τους υποχρέωσε να ακολουθήσουν και εκείνοι τα ίδια μέτρα και σταθμά με τους υπόλοιπους Καναδούς εργαζόμενους. Αντίθετα στη σύγχρονη “Αυλή των Θαυμάτων”, την Αθήνα συνεχίζει να βασιλεύει η παραδοσιακή ασχετοσύνη κάνοντας την κατάσταση πιο δύσκολη και τυραννική για το λαό. Έναν λαό ωραίο και δημοκράτη τον οποίο όμως αναγκάζουν με τα τερτίπια τους να αγκαλιάσει κινήματα και κόμματα ακροδεξιά, σπέρνοντας έτσι το τρόμο και φόβο σε ολόκληρο το αποτυχημένο πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Εάν όμως επιθυμούν πραγματικά να επιφέρουν πλήγμα ενάντια στη φιλοσοφία της Χρυσής Αυγής, καλά θα κάνουν να αρχίσουν από τους χρυσαυγήτες διπλωμάτες τους στο εξωτερικό.
