Οι
Αδικημένοι του Νέου Προϋπολογισμού
Είναι
κοινό μυστικό όλων ότι η διεθνής
κοινότητα συνεχίζει να δοκιμάζεται από
μια πρωτοφανή διεθνή οικονομική κρίση.
Μια κρίση όμοια της οποίας δεν έχει
καταγραφεί τις τελευταίες οκτώ
δεκαετίες. Σαν αποτέλεσμα γνωρίσαμε
κυβερνήσεις να πέφτουν, κράτη να
αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο πτώχευσης
και τους πολίτες να πασχίζουν
σαστισμένοι να ανταποκριθούν στις
υπέρβαρες υποχρεώσεις που τους
φορτώνουν οι κυβερνήσεις τους
προκειμένου να μπορέσουν να
ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις του
δημοσίου για την σωτηρία τους. Μια
πραγματική νησίδα γαλήνης, μέσα σε αυτές
τις συνθήκες, αναδείχτηκε ο Καναδάς, το
δυνατό τραπεζικό σύστημα του οποίου και
μια προσεκτική οικονομική κυβερνητική
πολιτική, κράτησαν τη χώρα έξω από τα
ταραγμένα νερά της παγκόσμιας κρίσης. Το
προσεγμένο πρόγραμμα, γνωστό ως “Σχέδιο
δράσης” της Συντηρητικής Κυβέρνησης
του κ. Χάρπερ, χωρίς καμία αμφιβολία,
απέδωσε τα μέγιστα χαρίζοντας στους
Καναδούς τη δυνατότητα της ησυχίας και
απόλαυσης των, χωρίς φόβους και
προβληματισμούς, από την οικονομική
κρίση. Παρ’ όλα αυτά όμως υπήρξαν και
εκείνοι που αισθάνθηκαν τις επιπτώσεις
αυτής της κρίσεις, μεγαλύτερες πάνω στις
δικές τους οικογενειακές υποχρεώσεις.
Το χειρότερο δε είναι ότι τα άτομα αυτά
δεν προέρχονται από τις τάξεις εκείνων
που κερδίζουν μεγάλα εισοδήματα, μα
των πλέον οικονομικά αδυνάτων και
ανήμπορων. Πρώτοι έρχονται οι
συνταξιούχοι, ακολουθούν τα παιδιά, οι
νέο-μετανάστες, και φυσικά οι ασθενείς
και οι αδυνατούντες να εργασθούν.
Μολονότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση
διατείνεται ότι στον νέο προϋπολογισμό
της Οτάβας, λαμβάνονται σχετικά μέτρα
για την ανακούφιση όλων αυτών, στην
πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία σοβαρή
πρόβλεψη για την αντιμετώπιση των
ζωτικών προβλημάτων και αναγκών που
ταλαιπωρούν, κυρίως της αδύναμες
οικονομικά τάξεις των Καναδών. Με τον
τρόπο αυτόν όμως, συνεχίζει να
διευρύνεται το χάσμα μεταξύ πλουσίων
και πτωχών, καθώς επίσης η μεγάλη
πλειοψηφία των συνταξιούχων και των
νεαρών παιδιών,-κυρίως οικογενειών νέο-μεταναστών-,
να αισθάνονται τις επιπτώσεις από αυτήν.
Ο Καναδάς είναι μια από τις πλουσιότερες
χώρες της γης. Μέλος της ομάδας των Οκτώ
βιομηχανικών κρατών, το πλούσιο
υπέδαφος του οποίου σε ορυκτά προσφέρει
κάθε δυνατότητα άνετης ζωής σε όλους
τους πολίτες, στους εργάτες, τους
επιχειρηματίες, τους επαγγελματίες. Το
ερώτημα επομένως που δημιουργείται
είναι το εάν και κατά πόσον τόσο η
ομοσπονδιακή κυβέρνηση όσο και οι
επαρχιακές έχουν την πραγματική βούληση
και θέληση για τη λήψη μέτρων τα οποία θα
βοηθήσουν αφ’ ενός μεν τους οικονομικά
αδύνατους ώστε να υπάρξει μια ποιο
δίκαιη κατανομή του πλούτου της χώρας,
και αφ’ ετέρου θα φροντίσουν να
ανακουφίσουν την πλατιά κοινωνική ομάδα
των νέων Καναδών, πολλοί των οποίων
δίδουν πραγματικούς αγώνες επιβίωσης.
Τα μεγάλα θύματα, ωστόσο, αυτής της
πολιτικής, δεν είναι μόνον όσοι
αμείβονται με τη κατώτατη αμοιβή τόσο,
όσο τα υπόλοιπα μέλη των οικογενειών
τους και κυρίως τα παιδιά, τα οποία
αισθάνονται περισσότερο την βαρύτητα
αυτών των παραλείψεων, και πάνω στην
υγεία των οποίων έχουν μεγαλύτερη
επίδραση. Διότι πως είναι δυνατόν σε μια
από τις πλουσιότερες χώρες της γης, να
υπάρχουν παιδάκια τα οποίας πηγαίνουν
στο σχολείο νηστικά, και άλλα που δεν
έχουν την δυνατότητα της πρέπουσας και
απαραίτητης ένδυσης. Τα παιδιά αυτά,
μέλη της μεγάλης πολυπολιτισμικής
Καναδικής οικογένειας, είναι οι
αυριανοί πολίτες αυτής της χώρας, οι
εργάτες, οι επιστήμονες και οι
επιχειρηματίες της και πρέπει μνα
ομολογήσουμε ότι οφείλουμε να τους
προσφέρουμε κοινωνικές και οικονομικές
δυνατότητες για να αναπτυχθούν και να
προκόψουν, ακριβώς για το καλό της χώρας,
της κοινωνίας και του κράτους. Η λύση
είναι απλή δεδομένου ότι έχει τη
δυνατότητα το θησαυροφυλάκιο της χώρας
να προσφέρει ορισμένα ποσά, στα ποιο
αδύνατα κοινωνικά στρώματα, ώστε να
κατορθώσουν και αυτοί να αισθανθούν το
μεγαλείο και τα πλεονεκτήματα της
Καναδικής υπηκοότητας.
